tamponreclame

Mijn leven is soms net één grote tampon reclame.

Datum: Zaterdag 28 mei 2005
Tijd: 01:21 uur
Lichamelijke toestand: Ongesteld.
Sigaretten: Ontelbaar
Wandelingen met Dali: 4
Chips: te veel
Koekjes: te veel
Koppen thee: 7
Gekeken films: 2
Sms-jes naar lover: 2
Sms-jes van lover: 0 (lees: NUL) Als ik iets leniger was geweest zou ik mijn teennagels nog hebben afgebeten, maar ik kan er niet bij.
Ik ben zo’n doos soms. Ik weet dat ik zijn meisje ben, ik weet dat wat wij hebben goed is. Maar als ik een lief berichtje stuur, en ik krijg niets terug, dan raak ik na enige uren in paniek.
Geen zorgen hoor, niet de paniek waarbij je voor zijn huis met een verrekijker in de bosjes zit. Het is een lichtelijke paniek, waarbij naar mate de uren verstrijken, je fantasie met je op de loop gaat. “Was mijn smsje te lief? Heb ik mij nu te kwetsbaar opgesteld verdomme? Waarom stuurt hij niets terug? Is hij van gedachten veranderd? Is hij verongelukt? Is hij boos, verdrietig? Ziek? Bij een andere, mooiere, betere vrouw?”
Dat is zo’n vervelende bijkomstigheid van de liefde. De vlindertjes in je buik en de roze bril worden bijgestaan door onzekerheid, jaloezie en verlatingsangst. Je wilt weten waar de ander is, wat hij voelt, of het goed met hem gaat, en of hij jou ook nog zo geweldig vindt.
Ik heb geen reden om aan hem of aan ons te twijfelen. Het is allemaal te danken aan de biologie. Mannen en vrouwen zijn van nature zeer verschillend. En toch proberen we tevergeefs elkaar tot in den eeuwigheid te veranderen… hopeloos!
Als wij vrouwen een berichtje krijgen, dan gaan we er meteen gulzig voor zitten om uitgebreid terug te sms-sen. Maakt niet uit of je in de winkel staat of net zat te poepen. De man echter leest het, legt zijn telefoon weg, gaat waarschijnlijk nog even verder met dat irritante snotje uit zijn neus te halen, waarna vervolgens zijn aandacht verschuift van zijn telefoon naar een ander technisch snufje, zoals zijn spelcomputer. Hij baalt ervan dat hij gisterenavond level 6 niet gehaald heeft, en plotseling zijn er drie uren verstreken waarin hij apathisch naar het scherm heeft gestaard. Het meisje zit thuis, en terwijl bij haar de paniek aanwakkert, beseft de man dat hij te laat is voor het voetballen. Hij graait zijn spullen bij elkaar en vertrekt gehaast, zijn telefoon vergeet hij (of is hij alweer kwijt.) Bij de tijd dat hij thuis komt, zijn de nodige pilsjes er na de training al door heen gegaan, en valt hij bewusteloos op de bank in slaap.
Zoiets stel ik mij er bij voor. Hi

Punt is; hij heeft het smsje wel gelezen, hij vond het ook erg lief, maar hij is het waarschijnlijk gewoon vergeten is. Kan gebeuren, geen probleem. Maar wat is dat toch met ons vrouwen? Ik vind mijzelf zo vervelend op dit soort momenten. Je verandert van een onafhankelijke, intelligente vrouw in een zenuwachtig schoolmeisje. Dames, help me out here.. ik ben toch écht niet de enige die deze situatie kent?