Ter nagedachtenis

Ik heb deze blog geschreven ter nagedachtenis aan jouw eigenzinnige glimlach.
Ik heb dit geschreven voor degene die ik niet zal ik vergeten.
Voor de ziel die is weggenomen en voor de rivier aan tranen die ik huil om jou.

Dat ik je mis is alles wat gezegd moet worden.
En ik weet dat je weg bent, maar nog zo dichtbij.

Je brutale glimlach, je grapjes en je schaterlach.
De herinnering aan een mooie tijd.
Het woordje papa en je verstopplek achter de bank als ik thuis kwam.
Het beeldbellen met oma, als je naar bed ging, of het spelen met je knuffels.
Ik mis het elke dag.
We hebben samen grenzen opgezocht en soms gingen we er overheen.
Elke dag moet ik aan je denken en sinds jij er niet meer elke dag bent heb ik nergens meer oog voor.
Ik focus me volledig op jou.

Ik weet dat je weg bent en dat ik je mis kan ik niet vaak genoeg zeggen.
Er komt een dag, dan komen we elkaar weer tegen en zijn we weer bij elkaar.

Ik hou van jou!

Tot ziens!