Mijn verontschuldigingen voor het misbruik van de filmtitel: Things to do in Denver When You’re Dead, maar ik vind het zo’n mooie film, zo’n prachtige titel en in mijn geval wel erg toepasselijk. Tegen de tijd dat dit stukje op C-X verschijnt is het tien jaar geweest sinds ik het nieuws kreeg te horen dat ik seropositief ben. 11 augustus 1999, de dag van de totale zonsverduistering. Over toepasselijk gesproken…
Een doodsvonnis, dacht ik toen, maar tien jaar later, dankzij de drugs en een ijzeren wil om van elke dag iets moois te maken, leef ik nog. En ik ben gezond ook. Het is niet zo dat elke dag moeilijk is. Het is wel zo dat elke dag een geschenk is. Hoe meer je leven bedreigd wordt, hoe meer je daar tegenstribbelt om van iets negatiefs iets positiefs te maken – sorry voor de onbedoelde woordspeling.
Op het moment dat ik dat nieuws hoorde was ik een klootzak. Ik had alles: geld, een mooi groot huis, een sportauto, duikvakanties in verre oorden – maar ik had eigenlijk niets. Geen echte vrienden, geen liefde, geen moment gezelligheid. Alles wat ik deed was gericht op lichamelijk plezier, en dan wel voor mij en mij alleen. Seks, drugs ’n rock ’n roll.
Ik kan niet zeggen dat het een onmiddelijke ommekeer was. Ik denk dat het wel acht van die tien jaar heeft gekost om een beter mens te worden, maar op 11 augustus 1999 heb ik wel een beginnetje gemaakt. Zoals Mao zei: een reis van een duizend mijl begint met één stapje. En wie ben ik om te bepalen dat ik een beter mens ben? Dat doe je aan de hand van feedback – hoe andere mensen op jou reageren. Ik heb de ware liefde gevonden, en niet alleen van één vrouw, maar ook van mijn echte vrienden in Nederland en Engeland. Mensen die bijna tien jaar lang vrienden zijn geweest en die het heel normaal denken om helemaal naar Engeland te reizen om samen met mij dat tien jaar overleven te vieren.
Wat heb ik toch een geluk dat ik seropositief ben. Mijn leven is zo mooi. Ik hou van mensen en, wat veel belangrijker is, een paar mensen houden van mij. Mijn dank is verpletterend.
11 reacties
Mien · 11 augustus 2009 op 07:50
… en dan ook nog eens in 2004 in zo’n warm bad als ColumnX terecht komen … dat kan geen toeval zijn.
Hartverwarmende en hoopvolle column van en voor een mens where ever?
Mien Gelukwens
arta · 11 augustus 2009 op 11:10
Bewonderenswaardige levensinstelling!
Een stukje met een overduidelijke Engelse tongval…En toch heeft het charme;-)
pepe · 12 augustus 2009 op 09:07
Heftig verhaal dat ik redelijk goed ken, ik weet welke diepe dalen jij hebt overwonnen. Dit is nog maar een topje, je zou er een heel boek over kunnen schrijven.
Ik kan dus ook gerust zeggen gefeliciteerd dat je die tien jaar hebt gehaald, op naar de volgende tien!! :wave:
pally · 12 augustus 2009 op 22:00
Heel mooi en eerlijk stukje, Mens!
Proficiat met 10 jaar overleven en zeker ook met 10 jaar inzicht!
groet van pally :kus:
Mien · 1 september 2009 op 00:07
Nogmaals mien gelukwens.
Terechte CvdM.
Mien
SIMBA · 1 september 2009 op 08:45
Blij dat het CvdM is, anders had ik hem gemist!
Neuskleuter · 1 september 2009 op 22:07
Het is mooi om op deze plek een persoonlijk, positief verhaal te vinden. Er zijn veel manieren om die positieve dingen te vinden, om een beter mens te worden, voor jezelf en voor anderen. Ik ben wel nieuwsgierig naar de weg die je hebt afgelegd. Het lijkt een goede route te zijn.
arta · 5 september 2009 op 00:20
Felies met je CvdM!
Leuk!
🙂
datmensinkenia · 11 september 2009 op 14:31
Ik zat me op het werk te vervelen. Dacht ik: effe naar C-X en wat zie ik? CvdM!!!! Stomverbaasd ben ik, maar heeeeeeeeeeeeeeel blij! Had ik totaal niet verwacht.
Bedankt voor alle commentaar en natuurlijk alle felicitaties. :hammer: :pint:
pepe · 11 september 2009 op 21:51
Gefeliciteerd met deze CvdM, wel verdiend.
:kus:
Marley_jane · 23 september 2009 op 04:37
Ik lees hem nu pas, als de nieuwe maand bijna in gaat.
Ik baalde een beetje toen ik klaar was met lezen, dat het al klaar was. En dat vind ik een heel goed teken!
Ik herken het gevoel dat je geniet van het feit dat jij van mensen houdt en visa versa.
Enjoy!