Tijden vergaan, maar dromen blijven altijd be…

langrijk.
Shitonya schreef hier een herkenbaar stukje over de weg naar volwassenheid. Een weg die in veel gevallen verre van geasfalteerd is. Stampend op kinderkopjes met regelmatig een grote vloek als het kindje in je hiel bijt, komt dichter bij de waarheid. Met vallen, opstaan en bloedende enkels dus. Het is helemaal niet erg om af en toe eens flink op je muil te gaan. ‘Daar leer je alleen maar van’, zeggen ze. ‘Dat is goed voor je karakter’, dreunt men dan braaf op. Alleen stoot ik regelmatig bij het opstaan mijn kop nog eens keihard tegen de openstaande keukenkastpunt om vervolgens weer uit te glijden in mijn eigen plas bloed. Figuurlijk uiteraard, want anders hadden we weer een glaasje lekkere limonade voor de argeloze voorbijganger, toch Shit?
Daar lig je dan. Spartelend als een vis op het droge. Happend naar adem in een mix van mueslikruimels, uienschillen en bloed van de week daarvoor. Hoe kan zoiets nu goed zijn voor je karakter? Ik beloof jullie, de eerste de beste jeansdragende wijsgeer die op zo’n moment zijn of haar levenslessen uitkotst, schop ik genadeloos onderuit. Kunnen we gezellig samen opstaan en de les eruit trekken. Lache.

Ja, de laatste tijd had ik wat vaker zo’n “mindere” dag. Zoals laatst op de snelweg, toen ik naar mijn werk reed en in weersomstandigheden terecht kwam waarbij Katrina slechts het schattige nichtje met de paardenstaartjes genoemd mag worden. Mijn god! Het kwam met zwembaden en al de lucht uit denderen waarbij de hemel zo zwart zag als mijn ziel op zondagmorgen.
Plotseling begon de hele auto te trillen, gepaard gaande met een oorverdovend geluid dat zelfs op volume veertig Lady Gaga de mond snoerde. Wat dan weer positief was, want alleen een baby vindt “gaga” zeggen grappig. Ik dacht werkelijk dat mijn auto dwars doormidden zou breken. Het was God’s furie in de overtreffende trap, of grap wellicht. Met bezwete handen probeerde ik de auto die als een ongeleid projectiel over de weg zwalkte in bedwang te houden, maar mijn ervaring met Mario Kart mocht niet baten. Toen werd alles donker…
Eenmaal de tunnel uit klaarde de lucht al snel weer op en kwam ik op beter asfalt terecht. Ik was mij echt een hoedje geschrokken en met knikkende knieën reed ik verder naar mijn werk.

Op zo’n moment ga je toch nadenken. Dan schieten er vanzelf vragen door je hoofd als: ‘haal ik wel genoeg uit dit leven?’ ‘is dit nu echt alles?’ ‘zwaaide er nou net een chick in die tunnel?’ Het zijn vragen die zo oud zijn als de mensheid zelve, maar tot op de dag van vandaag nog niets aan relevantie hebben ingeleverd. Ik begon te dromen, zoals wel vaker na een BDE. Ik zag mijzelf weer in de regisseursstoel zitten toen Scorsese mij vroeg of hij misschien even mocht plassen. ‘Tuurlijk Martin, ik ben de beroerdste niet,’ zou ik dan in mijn Heineken Engels zeggen. Of ik was op de Discovery III bezig met het bergen van de lang verloren goudschat van de beroemde zeevaarder: Albert Heijn. Of Piet Hein wellicht.
Lang verloren tot nu ja! Want door mijn veelzijdigheid, bovengemiddelde arrogantie en Google Earth, had ik deze in mijn uppie gelokaliseerd. Last but certainly not least legde ik, vol valse bescheidenheid, aan Matthijs van Nieuwkerk uit dat het winnen van de Pulitzer prijs niet zoveel voorstelt als je alleen maar noteert wat anderen zeggen.

Ik zat zo in mijn droomwereld dat ik bijna weer tegen de vangrail botste. Dit is mij trouwens pas echt gebeurd. Niet van dat vangrailhappen, maar dat ik zo zat te dromen dat ik de afslag straal voorbij reed en pas na een minuut of vijf erachter kwam dat ik het landschap niet meer herkende en daardoor te laat op mijn werk arriveerde. Mijn baas kent mij een beetje dus toen ik het uitlegde lachte ze alleen maar mysterieus. De reden dat ik te laat kwam had alles te maken met het feit dat ik net mijn nieuwe iPhone had en fantaseerde dat ik door de USA aan het trekken was en alles vastlegde met de nieuwe opnamefunctie. Wil je de hele Grand Canyon erop: draai je iPhone een halve slag en voilà. Geweldige gadget. Dat ik bij het terugkijken van de beelden uit San Francisco mij regelmatig vergiste in wie nu de zeeleeuw of de Amerikaan was, kwam enkel door het feit dat ik niet kon inzoomen.

Het hebben van dromen is belangrijk. Zeker voor mensen die het leven ervaren als een aflopende en terugbijtende weg naar de dood. Dromen kunnen je op de been houden als je het evenwicht dreigt te verliezen. Op de reling van een brug geldt dit zelfs dubbel. De wereld zien door de ogen van een kind met de levenservaring van een volwassene. Beter wordt het vaak niet. Dus als de sleur er flink inzit, droom dan gewoon. Springen is zo 2008.