Toen Valentijnsdag nog Valentijnsdag was

Nog ruim een week en dan is het weer zover, dan is het Valentijnsdag. Na moederdag, vaderdag en alle standaard feestdagen, zoals Pasen, Pinksteren, Kerstmis, 5 mei, Koninginnedag en nog een stuk of 50 katholieke feestdagen, die ik hier ongetwijfeld vergeet op te sommen, hebben de winkeliers sinds enige jaren de 14e februari uitgezocht om hun assortiment, dat in feite al lang in de uitverkoop had moeten liggen, van een hartje of roosje te voorzien en tegen de volle mep in de etalages te gooien. Ook op internet word je doodgegooid met digitale kaarten, versjes en ongetwijfeld ontelbare mailtjes, knuffelbeertjes en hartjes die half Nederland boven de acht via hyves doorgestuurd krijgt. De tijd dat Valentijnsdag nog een dag was dat je jouw stiekeme geliefde een kaartje stuurde of een bos bloemen is voorgoed voorbij. Een uitnodiging voor een etentje met daarin geen afzender. Alleen een kaartje met daarop de datum, het tijdstip en het restaurant waar jullie romantisch gingen tafelen is verleden tijd.

Jammer dat ook deze dag tot één groot commercieel festival is verheven.

Zelf kan ik me nog heel goed herinneren dat ik jaren geleden een kaart kreeg met een prachtig liefdesgedicht erop. Natuurlijk wist ik van wie deze was, maar het mooiste van alles was dat ik net deed alsof ik werkelijk geen idee had.

Het niet laten merken aan degene die zo zijn best had gedaan om de mooiste zinnen voor je aan het papier toe te vertrouwen had iets speciaals. Niets zo onromantisch als er direct uit te knallen; ‘bedankt voor je kaart, lief van je.’ Tot de dag van vandaag heb ik er niets over gezegd, hij ook niet. Een stille aanbidder, nog steeds volgens mij, maar dat maakt het wel tien keer leuker.

Ooit hebben wij met een stel vriendinnen onze toenmalige vriendjes allemaal een kaart gestuurd, geschreven door een vriendin die niet meeging en waarvan de mannen het handschrift niet kenden. Of ze zich de 14e februari om zeven uur ’s avonds wilden melden in een restaurant. Geld meenemen was niet toegestaan. Wij hadden allemaal oppas geregeld en zwaaiden ze in onze joggingbroek uit. Nog snel zag ik dat mijn verloofde zijn bankpas in zijn sok stopte. Nee, die zal nooit zonder geld op stap gaan. Het was een grapje, ze hadden het min of meer verwacht, maar toch was de verrassing groot en werd op prijs gesteld. Tot op de dag van vandaag wachten wij op een soort van vergelijkbare verrassing. Helaas onze mannen zijn niet zo romantisch of doen niet mee aan dit inmiddels commerciële festival.

Toch loop ik ook dit jaar op 14 februari gespannen naar de brievenbus. Wat lijkt het me heerlijk om dan een heel erg lieve kaart in de bus te krijgen van een stille aanbidder. Niet per mail, maar gewoon per post. Dus heren aanbidders, kom maar op met die post en een afzender hoeft niet, laat me maar raden, wel zo spannend. En het adres, ach kom, de echte aanbidder weet dat heus wel.