Toiletgebouwgebeuren

Campings zijn in mijn optiek het laatste om voor te kiezen. Alle mensen doen daar ongeveer dezelfde dingen en dat wil ik nou juist niet de hele tijd zièn. Maar soms moet er toch weer eens grondig gedoucht worden en de haren gewassen met meer water dan de hoeveelheid van een steelpan. Zo af en toe een nacht, niet aan te ontkomen. Het ruikt zoals altijd naar vochtige watten en namaak-dennen-douchegel in het toiletgebouw. In de gangen is het ook nat met een verloren sliert half opgelost closetpapier op de vloer. Ik prent me in hoe vaak ik links of rechts ben afgeslagen op weg naar de douches en het toilet .
Dit om te voorkomen dat ik me rot zoek naar onze plek als ik terugga en zò verloren raak op het terrein, dat ik moet vragen of iemand een blauw busje heeft zien staan met hefdak. Waarom kom ik ook altijd op een andere plek naar buiten dan waar ik erin ben gegaan?

Ik lach een vriendelijk en begrijpend bon giorno naar een verlegen man met scheerapparaat in zijn hand en gestreepte handdoek om zijn nek die zich per ongeluk op de damesafdeling bevindt. Hij werpt net zo’n blik naar mij terug. Als er nog een man komt en ik kijk beter naar het symbool op de muur met mijn onbebrilde blik zie ik dat ìk in de ‘heren’ beland ben. Ik vloek binnensmonds omdat het ook altijd zo onduidelijk is.

Bij het douchen in een ruimte waar amper in te bewegen valt hang ik mijn spullen in de verkeerde volgorde over het ene haakje, handdoek onderaan. Bij het afdrogen valt alles op de grond. Drijfnat, inclusief mijn schoenen in de hoek. Ik stap uit het hokje, richting rij spiegels met wasbakken.
Een vrouw pakt met vertrokken mondje de trekker die ik niet had opgemerkt en maakt demonstratief en zeer intensief de tegels in mijn douchehok droog. Zelf is ze al klaar.
Naast me aan de rij wastafels staat een vrouw van krap veertig zorgvuldig haar wimpers te krullen met een tangetje, haar gezicht intiem dicht tegen het spiegelglas. Aan de andere kant een prachtig slanke H&M dertiger in een linnen rokje. Ze opent een smetteloze beautycase, waarin de flesjes, tubes en lipsticks keurig gerangschikt zitten.

Ik kijk naar mijn eigen vlekkerige, oude toilettas. Van binnen gekleurd door lipsticks die open zijn gegaan, afgevende wenkbrauwpotloden en een dito oogschaduwpotlood. Mijn tandenborstel moet ik eerst van een pluk natte watten bevrijden voor ik begin te poetsen met een lik uit mijn tube deodorant. Bitter en vet, getver. Spugen, spoelen.

Een oude vrouw komt aangesloft in een verwassen badjas. De kromme korte benen eindigen in scheefgetrapte slippers. Het donkerrood geverfde haar vertoont bovenop een breed spoor grijs. Ze kijkt heel lang in de spiegel voor ze zich verroert. Alsof ze niet gelooft dat ze zelf degene is die ze ziet.

Een moeder met ongeveer elf-jarige dochter inspecteert uitgebreid twee maal alle douchehokjes, alvorens ze er aarzelend een toewijst aan haar kroonjuweel. Ze blijft op wacht voor de deur staan, geeft uitgebreide instructies die iedereen kan volgen en reikt door de bovenkier allerlei smetteloze spullen stuk voor stuk aan.

Het helle zonlicht buiten verrast en verwarmt me. Maar waar staan we nou ook alweer?