Het is zo moeilijk, weglopen van wat je het meeste pijn doet. Ik heb het gemerkt.
Treurig, vooraan in tram 3, verkleumd…daar zat ik, met mijn headphone op, luisterend naar Billie Holiday met het nummer “The end of a Love Affair”. De jongens die de tekst kennen weten het. Pijn, verdriet, teleurstelling, schaamte, eenzaamheid na een gelukkige periode. Melancholische gedachtekronkels die al hun kronkels al talloze keren gekronkeld hadden. Waarom jij? Waarom ik? Waarom niet ons?
De druppels tikte zo zwaar en zo duidelijk tegen het raam. Ik, kijkend naar buiten, met alleen een waas van verkeerslichten en voorzichtig rijdende auto’s voor me. Mijn gedachten heel ver weg, daar waar er ooit liefde en warmte was.
Mensen liepen voorbij me,met de schoudertas of uitgestoken elleboog me aantikkend, wijzend op het feit dat het allemaal geen zin heeft om te verzuipen in een storm van gedachten. Met man en macht kreeg ik weer focus, mijn vizier weer herstellende op de pijn in de herinnering. En daar ging ik weer.Het park, het restaurant, de bankstel, de wandelingen, de blikken, de glimlach, de kus, de pijn.
Het is toch raar hoe een mens in elkaar steekt. Ik ken er weinigen die pijn willen lijden, en toch is pijn hetgeen je het meest wil herleven nadat je pijn ervaren hebt. Hoe vreemd…eigenlijk zijn we onze eigen sadist.
Hoe kom ik van dit gevoel af? Dat was het enige wat ik me elke keer aan het einde van een gedachte afvroeg. Hoe eindig ik dit? Voor sommigen is deze vraag een aanleiding om een verroeste scheermes te pakken en de hoeveelheid ijzer in het bloedgehalte te verhogen.. Een gevaarlijke vraag. En toch stel ik hem elke keer als ik me in een wervelwind van emoties bevindt. Een wervelwind die het filmen deze keer niet waard is.
Ik voelde mijn telefoon branden in mijn broekzak, wachtend om geopend te worden en dan die vaak herhaalde nummers in te toetsen. En dan de twijfel, de gedachten, de emoties, het stekende gevoel in je onderbuik. Weer verzonken in een storm, happend naar lucht.
Nee, toch maar niet bellen, of toch…. Nee, toch maar niet.
[i][b]“Volgende halte: Valkenbosplein”[/b][/i]
zucht…..wat een trut…die Billie Holiday.
13 reacties
senahponex · 2 maart 2006 op 13:50
[quote]Mensen liepen voorbij me,met de schoudertas of uitgestoken elleboog me aantikkend, wijzend op het feit dat het allemaal geen zin heeft om te verzuipen in een storm van gedachten.[/quote]
Een mooi, met gevoel geschreven column.Als je het mee maakt, dat je liefde weggaat en je luistert dan naar Billy Holiday, tja , dan ben je inderdaad je eigen sadist.
Welkom Jo-el op column x
Troy · 2 maart 2006 op 14:36
Leuke column, leuke uitsmijter. Ik zie wel wat foutjes, maar die vergeef ik je aangezien ik daar zelf de laatste tijd ook een handje naar heb 😛
Outsider · 2 maart 2006 op 15:35
[quote]zucht…..wat een trut…die Billie Holiday.[/quote]
Zeg dat wel, ze heeft het chagrijnig zingen uitgevonden.
Tot mijn verbazing hoorde ik mijn favoriete singer/songwriter/guitarplayer J.J. Cale onlangs in een documentaire op tv zeggen dat hij veel houdt van Billie Holiday. Nu ja, het zal wel aan mij liggen dat ik er niets aan vind.
Trukie · 2 maart 2006 op 16:43
Wel met wat minder lopende zinnen,lopen de gedachten toch als een tram. Ik ken dat lijntje en die halte. Daardoor beleefde ik alles letterlijk mee. Ik zag je daar voorin zitten met je Ipod tussen het wespennest van armen en benen in het gangpad. (Mazzelaar, dat je zitplaats had.) Maar dat die mechanische tramjuf aan het plafond het wint van Billy……
Ja tramMiep is wel erg realistisch 😮
Welkom. Ik ben benieuwd naar je volgende column.
KawaSutra · 2 maart 2006 op 18:20
Mooi geschreven op een paar foutjes na. Ben benieuwd naar je volgende.
Mosje · 2 maart 2006 op 19:41
Wat kan het leven toch ondraaglijk zwaar zijn. Als ik jou was zou ik niet instappen, maar mij voor die tram werpen. Wat is er mooier dan overreden te worden door tram 3?
Li · 2 maart 2006 op 20:54
Goed geschreven column met prachtige, ietwat melancholische, zinnen. 😉
Li
Chantal · 2 maart 2006 op 22:29
Inderdaad mooi gedaan! Welkom! 🙂
Ma3anne · 2 maart 2006 op 22:38
[quote]Ik ken er weinigen die pijn willen lijden, en toch is pijn hetgeen je het meest wil herleven nadat je pijn ervaren hebt.[/quote]
Sja, hrknbr, dat je over leuke dingen veel sneller heenstapt dan over nare dingen. Zou beter andersom kunnen.
Je schrijft mooi! Nog een beetje knutselen aan de taal hier en daar voor de vervolmaking.
Succes met je volgende column!
sally · 2 maart 2006 op 23:29
De emoties goed naar voren gebracht.
Op naar je volgende column.
Groet Sally
Jo-el · 2 maart 2006 op 23:44
Dank jullie wel, ik was ontzettend benieuwd naar de feedback. 🙂
Shitonya · 3 maart 2006 op 13:29
Zozo, een mooie binnenkomer, dat zien we niet vaak hier gebeuren. Keep on writing en welkom 🙂
Jo-el · 3 maart 2006 op 15:04
dank je wel…dit is zeker een motivatie om door te gaan.