Trisha (Deel 1)

28 jaar heb ik gewacht om dit te schrijven. En ik word wel eens ongeduldig genoemd.

Ik was 26. Niet lang getrouwd, met een mooie dochter van enkele maanden oud, een goede baan en een leuk appartement. Vrienden had ik ook zat. Goeie vrienden, maar één daarvan was speciaal. Ach, wat zegt dat woord “speciaal” eigenlijk niets! Zij was een unicum, Trisha. Voordat ik haar leerde kennen kon ik in mijn wildste dromen nooit kunnen fantaseren dat iemand zoals zij kon bestaan. En sinds ze plotseling wegging, heb ik ook nooit iemand vergelijkbaar ontmoet. Ik was 16. Ik zat in onze kleine eetkamer mij kapot te vervelen. Voor me lag een stukje papier, uit een kladblok gescheurd en een ballpoint pen met rode inkt. Zonder daarover na te denken begon ik te schetsen – een jonge vrouw met blond haar en ijsblauwe ogen. Ogen die me aankeken en zei: Jou ken ik door en door. Je hebt voor mij geen geheimen. Ik weet alles over jou en je leven en ik zal van je houden tot op de dag waarop ik de grond in ga.

Ik geloof dat het maar een paar weken later was dat mijn vriend Wally mij aan haar voorstelde. Het was mijn allerlaatste dag op school. Om dat te vieren hadden wat schoolvrienden en ik een band samengesteld en we gaven een optreden van Hendrix en Cream nummers. Ik kon geen muziek spelen, maar omdat ik eruitzag als een rockster met mijn haar tot bijna aan mijn kont, mocht ik zingen. Ik kon ook niet zingen, maar de band vond me een perfecte frontman.

Tijdens de pauze gingen we even een stickie roken. Dat was superspannend, daar naast de fietsstalling van een school waar ik nooit meer hoefde te gaan. Als ik nu terug zou gaan zou ik de exacte plek terug kunnen vinden waar mijn ogen voor het eerst Trisha zagen. Dat kan ik niet eens zeggen over mijn (nu ex) vrouw. Het was net een film. Alles om me heen, behalve Trisha, vervaagde en ging plotseling stil. Ik zag en hoorde niets anders dan die jonge vrouw van mijn schets. Ik weet wat je denkt nu: liefde op het eerste gezicht. Ja en nee. Ik heb altijd van haar gehouden en zij van mij, maar wij waren nooit verliefd geweest op mekaar. Ik wist gewoon, ergens heel diep van binnen, dat deze persoon voor mijn hele leven ontzettend belangrijk zou zijn. Ik wist het net zo zeker als ik weet dat ik hier met mijn twee vingers zit te tikken.

Zij was mijn rots. Ik heb me daar meteen aan vastgebonden, als een klein vissersbootje aan een steevaste kade. Zonder haar zou ik wegdrijven en mijn weg in de grote wijde wereld nooit kunnen vinden.

Ik hoefde mij daarover geen zorgen te maken. Nergens over meer, want eindelijk had ik iemand in mijn leven die altijd op me zou wachten. Nou, voor tien jaar dan.

Tien jaar. We deden alles samen. Ik leerde mijn vrouw Ulla kennen en zij leerde Bomber, een vriend van mij, kennen. De perfecte kwartet. Het leven was goed, ik was zo gelukkig en ik voelde me rijk met deze mensen om me heen. Nadat mijn dochtertje was geboren kon ik mijn geluk bijna niet op.

En dan kort daarna, op een zwoele zomersavond, kwam Bomber even langs bij ons flatje. Hij maakte zich zorgen over Trisha. Haar gedrag de laatste weken was heel vreemd, zei hij. Hij voelde zich niet meer zo zeker over hun relatie. Hij had haar gevraagd om met hem te vrijen om te bewijzen dat ze nog van hem hield en zei tegen mijn vrouw en ik dat alles weer heel normaal voelde en hij geloofde dat er niets aan de hand was. We dronken een paar borreltjes en rookte een stickie, dan ging hij naar huis, enigszins tevreden gesteld.

Maar toen gebeurde iets heel vreemds. Trisha nodigde mijn vrouw en ik uit naar een Disco. Ten eerste, Trisha wist al 10 jaar lang dat ik absoluut niet tegen disco’s kon, dus waarom mij uitnodigen? Ze kon gewoon met Ulla gaan, toch gezellig? Maar zij wilde dat wij allebei iemand leerden kennen. Huh? Wie kan nu zo belangrijk zijn dat ze onze toezegging nodig had? Ik snapte er niets van en wilde daar niets mee te maken hebben. Ik hoorde de woorden van een Steely Dan nummer in mijn hoofd: “I foresee terrible trouble, But I go there just the same.”

Dus we reden helemaal naar Watford, minstens 45 minuten in de auto en daar stelde zij Dennis aan. Trisha werkte bij een tehuis voor oude, zieken mensen en Dennis was de ziekenwagen bestuurder, een grote blok van een vent met weinig intellect. Bomber ging naar de universiteit and deze Dennis was ziekenwagen bestuurder, een grotere contrast zou je niet kunnen bedenken. O, en hij was ook DJ, daarom reden we zolang naar deze club, om hem plaatjes te zien draaien, en aankondingen en “grapjes” maken. Ik heb me nog nooit zo oncomfortabel gevoeld. Ulla keek me aan en ik haar, en we hielden beiden de schouders op, terwijl wij elkaar verbaasd aankeken. We konden niets zeggen, omdat de muziek veel te hard was, maar we begrepen elkaar perfect: Waar is ze nou helemaal mee bezig?

Tussen zijn DJ pauze hebben we mekaar een beetje leren kennen, maar ik kon niet met hem opschieten. We hadden helemaal niets gemeen en ik wilde zo speodig mogelijk weer naar huis.

Die nacht hebben Ulla en ik heel lang in bed gelegen en deze situatie gediscussieerd. We wisten natuurlijk dat Trisha een affaire had met die Dennis, maar wij begrepen daar totaal niets van, aangezien dat zij en Bomber toch allang van plan waren om te trouwen, minstens drie kids te hebben, de hele mik-mak. En nu dit. Ik voelde mij verontrust – ik wist dat iets engs aankwam en ik voelde de touw aan de rots langzaam maar zeker loskomen…

Dat weekend hadden we een feest om het intrekken in het flatje te vieren. Iedereen was daar, ook Trisha en Bomber natuurlijk. Het ging heel goed, de drank vloeide, de stickies gingen van hand tot hand en de sfeer voelde ik groeien (hier zou ik groeien achter gestaag zetten)gestaag. Trisha kwam naar me toe. “Kunnen we even naar buiten gaan? Ik heb frisse lucht nodig en ik wil je wat vertellen.” Geen twijfel aan dat het aan de drank lag, maar ik voelde het niet aankomen.

“Ik moet nu gaan.”

“Huh? Het is pas half tien…?”

“Ik moet gaan.”

“Maar.. maar Bomber staat boven… ik snap het niet.”

Plotseling sloeg ze haar armen om me heen en hield me vast. Ze hield me alsof ze me nooit los zou laten, en ik haar. Toen was ze opeens weg en ik moest 28 jaar wachten voordat haar terug zou zien. Met een lichte plons hoorde ik het touwtje de zee in vallen en ik begon langzaam weg te drijven. In het donker. En met een storm op komst.