Ik was in een andere wereld beland. Na elf jaar was zelfs Engeland flink veranderd en na mijn diagnose en de depressie van de drie maanden daarop was ík ook danig veranderd. Ik was namelijk bezig om mijn nieuwe status als seropositief mens te relativeren en dat lukte mij aardig. Vergeleken met de Aarde is Planeet HIV heel klein en bevolkt bijna uitsluitend door vreemdelingen. Ze zijn allemaal gay mannen of komen uit verschillende delen van Afrika. Aanvankelijk keek ik mijn ogen uit en genoot enorm van het leren kennen van aardige homofielen en mijn ogen werden ook heel wijdgemaakt door het fascinerend aanbod aan type’s uit landen zoals Zimbabwe, Zuid Africa, Oeganda, Kenya, Nigerië enzovoort.

Het was dus bijna voorgestemd dat ik voor één van deze zou vallen. Bijna al mijn vrije tijd werd besteed aan deze nieuwe wereld. Zoals altijd, moest ik alles leren over deze ziekte, dus ik werd lid van allerlei organsatie’s, las alles wat beschikbaar was en deed mee aan elke conferentie. Ik begon zelfs te schrijven over het dagelijkse omgaan met HIV en door een advertentie in hetzelfde blad waarvoor ik schreef heb ik Thandi leren kennen. Een beeldschone (denk aan Halle Berry) moeder van drie kinderen uit Zimbabwe die mijn hele leven systematisch verpletterde.

In het begin had ik een baan, geld, een appartement. Aan het einde van deze letterlijk desastreuze relatie had ik alles verloren en moest weer opnieuw beginnen. Door haar heb ik nog steeds duizenden ponden aan schulden. Maar dit verhaal gaat niet over die heks.

Het was gewoon weer een stormachtige paar nachten geweest voor het vissersbootje, dat puur door stomme koppigheid alles wist te overleven. Maar deze keer had ze behoorlijk wat schade opgelopen en moest bijna geheel opnieuw gebouwd worden.

Ik moest lachen. Anders zou ik huilen. Op een mooie dag werd ik ’s ochtends vroeg wakker met ongelofelijke pijn in mijn rechter been. Op dat moment wist ik het niet, maar twee schijfjes in mijn ruggengraat waren losgekomen. Het was niet genoeg dat ik moest betalen voor mijn slecht leven met HIV, maar ik moest ook levenslang veroordeeld worden tot eindeloze pijn. De ultrasound scan liet zien dat de beide schijfjes naar binnen waren verschoven en niet naar buiten, dus in de richting van de ruggenmerg. Er kon niet geopereerd worden, omdat het gewoonweg te gevaarlijk was. De kans dat ik verlamd zou worden was 50%. Gelukkig dat ik geen geloof heb, anders zou ik een beetje boos worden op die God.

Op zo een moment vraag je je wel af wat je gedaan hebt om zoiets te verdienen, maar uiteindelijk wist ik dat er mensen zijn in deze wereld die veel meer pijn moeten lijden. Op de TV zag ik een broodmagere Afrikaanse vrouw met AIDS, en het enige wat ze wilde was een zacht bed om op te liggen terwijl ze doodging, in plaats van de keiharde grond waar ze op moest liggen…

Omdat ik nergens anders heen kon, woonde ik samen met mijn neef Alex en zijn partner Chris in zuid Londen. Ik heb twee neefjes. Wat ik altijd grappig heb gevonden is dat ze allebei nichtjes zijn. In ieder geval, hadden Alex en Chris beide veel vrienden met HIV en konden daardoor mijn situatie beter begrijpen dan wie ook. En ze maakten geen oordeel over mijn vroegere levensstijl, wat voor mij op dat moment ontzettend belangrijk was.

Gedurende een jaar moest ik vechten tegen de regering voor alles wat ik nodig had – de maandelijkse huur, een wekelijkse uitkering, dat wilden ze me niet gunnen, maar uiteindelijk kreeg ik een paar ponden per week om uit te geven aan de belangrijkste benodigheden, zoals eten en crack cocaïne, om mij van de pijn te verlossen voor een paar uurtjes.

Ik had er schoon genoeg van. Ondanks de pijn, ondanks het feit dat ze voor mij geen medicijn konden vinden tegen de HIV dat mij niet dreigde te vermoorden, moest ik uit dit holletje kruipen. Maar waar moest ik beginnen? Waar was ik goed in? Nederlands! In de krant vond ik een advertentie voor een baan als ticketverkoper bij Air France. Geëist: Nederlands en goed met computers. Een licht aan het einde van de tunnel. Ik kreeg de baan en verhuisde naar een eigen appartement in noord Londen, dichtbij het werk. Ik kon het mij niet veroorloven en het maakte mijn schulden nog groter, maar ik moest weg van die situatie. Ik had mijn onafhankelijkheid en zelf respect weer nodig. Zo begon ik alweer aan een nieuw leven en al kon ik het op dat moment niet vermoeden, kwam ik letterlijk en figuurlijk dichterbij mijn doel.


11 reacties

DreamOn · 22 augustus 2007 op 15:34

Meeslepend geschreven, heel knap.
Door de laatste zin denk ik: more, more, more!!!

[quote]Maar dit verhaal gaat niet over die heks.[/quote] Krijgen we dat verhaal nog wel te lezen?

Groetjes van DO.

Quinn · 22 augustus 2007 op 17:46

[quote]Ik moest lachen. Anders zou ik huilen.[/quote]
En die kracht haalt je overal doorheen. Daar heb ik bewondering voor.

[quote]Ik heb twee neefjes. Wat ik altijd grappig heb gevonden is dat ze allebei nichtjes zijn.[/quote]
Deze constatering bracht, ondanks de ernst van het verhaal, een lach op mijn gezicht 🙂

lisa-marie · 22 augustus 2007 op 18:54

Gelukkig was het bootje koppig 🙂

arta · 22 augustus 2007 op 21:36

Enorm krachtig geschreven!
Ik heb bewondering voor de manier waarop jij met jouw ziekte omgaat, het lijkt je niet te verzwakken, eerder sterker te maken!
Knap!

pally · 22 augustus 2007 op 21:42

Jij bent de kat met de zeven levens, Allan, dat kan niet anders. Eén leven is veel te kort voor alles wat je meemaakt.
Een dikke autobiografie, zou dat niet wat zijn?
Ben benieuwd naar je volgende leven.

groet van Pally

datmensinkenia · 23 augustus 2007 op 11:21

Alweer bedankt voor alle reacties. Pally, is het niet negen levens? Ik hoop het, want ik geloof dat ik al zeven heb opgemaakt. En wie is er in Godsnaam geinteresseerd in een verhaal over mijn leven? 😀

pally · 23 augustus 2007 op 14:23

Ikke en veel anderen, als je het goed weet op te schrijven, stof genoeg…
Pally

Mup · 23 augustus 2007 op 15:39

Ik ben een van die vele andere,

Mup.

SIMBA · 23 augustus 2007 op 18:41

Een lekker geschreven levensverhaal is altijd leuk om te lezen, zeker als het betreffende leven veel dalen en pieken kent!

datmensinkenia · 23 augustus 2007 op 20:48

Ben bijna ijdel en gevleid genoeg om het te doen… bijna.

Quinn · 24 augustus 2007 op 04:27

Wat let je? Als je andere mensen kunt raken, helen, helpen met je schrijfsels… Ik zou het doen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder