Tuin – spam

Totaal onverwachts vond ik een lotgenoot. Ik sprak met Bart op een feestje en toen bleek plots dat we allebei al geruime tijd ongelofelijke hoeveelheden spam krijgen van tuincentra. Reclame voor tuinaanleg, voor allerlei soorten planten: éénjarige en wintervaste planten, bol- en knolgewassen, struikachtigen, fruitbomen, naaldbomen en coniferen, sierbomen, maar vooral, voor alles wat van dichtbij of ver af te maken heeft met vijvers : vijveraanleg en onderhoud, siervissen, tuinverlichting, waterplanten, pomp en filtersystemen, terra cotta kikkers en decoratie-elementen, zelfs namaakreigers om de echte uit de buurt te houden. Geloof het of niet, maar Bart zat met het zelfde probleem. Je kan zo’n afzender als ongewenst klasseren of van adres veranderen maar hooguit een maand later zit hij al terug in je mailbox, zei hij. Hij werd er knetter van en was bijna blij als er nog eens een gewoon viagra- of penisvergrotingsbericht bij zat.

Het gekke is dat je er op de duur echt serieus over gaat nadenken. Het is de truc van de Turkse tapijtverkoper, weet je. Je gaat de winkel binnen en zegt dat je geen kilim nodig hebt, je komt alleen kijken. Geen probleem zegt de verkoper. Hij toont je er twee en vraagt je alleen maar te zeggen welke de mooiste is. Er komen er meer en meer bij, je kiest en kiest en uiteindelijk heb je uit een hele berg kilims de allermooiste uit gehaald. En die koop je natuurlijk, dat is alleen maar logisch. Kortom, ik weet zeker dat ik geen vijver wil, maar als ik er toch één zou nemen weet ik nu al hoe hij er uit zou moeten zien.

Een paar maand eerder had ik al eens een kleine rondvraag gedaan, bij collega’s en vrienden, maar niemand anders leek er last van te hebben. Spam wel natuurlijk, maar van tuincentra ? Mijn probleem was te belachelijk voor woorden en dus zei ik er liever niets meer van. Tot nu dus. Het feestje waar we waren was bij mensen thuis. Hun tuin stond behoorlijk vol met tuinmeubelen, speeltoestellen en rommel. Bart en ik stonden ernaar te kijken bij het raam. Ik grapte dat er alleen nog plaats was voor een klein fonteintje en Bart begon haarfijn de details van een nieuw model uit te leggen. Dat had ik ook gelezen, gisteren nog maar pas en die boodschap had ik meteen gedelete. Zo kwamen we er toevallig bij uit dat we allebei bestookt werden met dezelfde tuin-spam.

Bart herinnerde zich wel iets dat Peggy – zijn vrouw – hem ooit verteld had. Lang geleden zou Veerle – mijn vrouw – haar gezegd hebben dat mannen rond hun 40ste in een existentiële crisis terecht komen. Ze zijn moeilijk en lastig en beginnen alles en nog wat in vraag te stellen, maar uiteindelijk komen ze uit die hele mid-life toestand door te kiezen voor één van deze drie dingen: een motor, een minnares of een vijvertje. Peggy had het een fantastisch verhaal gevonden en dus vertelde ze het door aan Bart…

De link was snel gelegd en we zetten een eenvoudige val op. Ik haalde een catalogus van een tuincentrum dat mij nog niet in zijn adressenbestand had zitten (wel even zoeken) en stak die als reclame in de postbus. Een paar dagen later, lag de catalogus schijnbaar onaangeroerd bij het oud papier. Nazicht leerde me dat de invulstrook achteraan (hou mij op de hoogte van nieuwe aanbiedingen !) netjes was uitgeknipt. Amper een week later zat de eerste aanbieding al in mijn hotmail (speciale editie rotstuinen !). Ik belde Bart.

We vertelden onze vrouwen dat we samen naar een tuincentrum in Limburg gingen. XXXXXX, uw vijverspecialist, de grootste in Europa. We gingen zelfs helemaal tot daar. In dezelfde industriezone was immers een grote Harley Davidson store.