U had een afspraak?

Ze had prachtig, vaak slordig opgestoken lang blond haar, droeg vrijwel altijd een shirt waarin een paar geweldig mooie borsten mooi naar voren kwamen en helderblauwe ogen. Als ze begon te praten vloeiden er allerlei gevoelens van genegenheid, passie, lust en een bijna smerige geilheid vanaf je tenen tot aan je kruin door het fel protesterende lichaam. Ze was mijn doktersassistente en ik kwam graag bij haar. Niet dat ik me allerlei problemen aanpraatte om maar tot een ontmoeting te komen, maar de weinige keren dat ik onverhoopt een bezoek moest brengen aan de huisarts deden mijn hart sneller kloppen dan gewoon. Ze maakte iets in me los, zonder dat het voelde als overspel. Droge geilheid. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Gisteren moest ik toevallig weer eens naar de huisarts. Ik had gebeld voor een afspraak en ze had me die morgen door de telefoon vriendelijk en charmant te woord gestaan. Om 11:20u had ik een afspraak. Het verleden had me echter geleerd dat ik daar gerust 11:50u van kon maken, want onze dokter had de nare eigenschap ontwikkeld om wel zoveel tijd voor zijn patiënten te nemen dat een uitloop van een half uur na een derde van de dag meer regel dan uitzondering was. Toch stond ik om 11:15u voor de balie. De stoel achter de balie was leeg, maar m’n hart sprong op van blijdschap toen ik het grijze bordje met haar naam zag. Ze was er dus wel!

Ik leunde met mijn handen op de balie om zo om het hoekje een blik in de kantine van de dokterspraktijk te werpen, speurend op zoek naar haar. Terwijl ik mijn ene been achteruit de lucht in stak om maar zover mogelijk over de balie heen te kunnen hangen, ging plots een deur achter me open. Het was de deur van het toilet. Me ineens heel bewust zijnde van de benarde positie die ik had ingenomen, hangend over de balie, zag ik haar de wc uitkomen. Ze had nog geen oog voor me, omdat ze bezig was het strakke shirtje wat te fatsoeneren. Sinds wanneer moest iemand haar shirt fatsoeneren wanneer ze naar de wc was geweest, flitste het door mijn hoofd. Haar ene hand verdween helemaal in haar shirt, alsof ze haar borst goed wilde leggen, zoals wij mannen dat ook weleens doen met ons lid wanneer niemand kijkt of wanneer we denken dat niemand kijkt.

Precies op dat moment werd ze zich bewust van mijn aanwezigheid. Ik stond inmiddels met mijn rechterarm half onder het bovenlichaam te leunen op de balie, mijn rug iets achterover, alsof ik het tafereel wat zich voor mijn ogen afspeelde zo goed mogelijk wilde bekijken. En dat was ook zo. Ongetwijfeld stond mijn gezicht op standje voldaan. Ze schrok duidelijk toen ze me zag en probeerde haar hand zo snel mogelijk uit het shirt te halen, maar hoe ongelukkig, of eerlijk gezegd: hoe gelukkig voor mij, mislukte dat volledig. Daar stond ik dan, op een regenachtige woensdagmorgen, kwart over elf, hangend op de balie van de dokterspraktijk, het zicht op de prachtige borst van mijn favoriete assistente. Ik kon het niet helpen, maar ineens ontsnapten me de woorden: “Gaat het?” Het klonk niet gemeend. Dat wist ik wel zeker. In ieder geval zeker niet alsof ik oprecht bezorgd was over de gêne die ze ongetwijfeld moest voelen op dat moment. Mijn rechterbeen had ik gekruist over het linker geslagen, ondertussen daar op steunend.

“Nee, het gaat niet. Kun je misschien even helpen?”
Ik stond terstond rechtop, al was dat om te helpen. Ik was met stomheid geslagen. Mijn droomassistente vroeg me om haar te helpen om haar borst die zo ongelukkig buiten het shirt was komen te hangen terug te stoppen. Dit kon niet waar zijn. Brutaal ging ze voor me staan. “Nou, kom op dan. Je vroeg toch of het ging?” Ik stamelde wat en van de branie die ik had uitgestraald toen ik tegen de balie geleund het tafereel had gadegeslagen was niet veel meer over. Ze greep mijn rechterhand – die met mijn trouwring! – en plantte die pardoes op haar blote borst. Haar tepel kietelde in de palm van mijn hand, maar voelde tegelijkertijd als de passer die ik tijdens mijn middelbare schooltijd eens als gevolg van een weddenschap in mijn handpalm had geprikt. Ach, jeugdzonden. Wie heeft ze niet? Ik wilde me niet laten kennen, maar wist van de schaamte niet waar ik moest kijken en probeerde zo snel als ik kon de borst terug in het shirt te stoppen. De harde beugel van haar BH zat nog even in de weg, maar wonderbaarlijk snel verdween de volle borst terug in haar BH. Ik fatsoeneerde nog onhandig haar shirt, in een poging deze plotselinge opdracht toch met verve te vervullen. Ze keek me aan met een blik die me deed wensen dat ik niet bestond en lachte vriendelijk, terwijl ze ondertussen bijna smalend nonchalant opmerkte: “Bij de dokter zijn we er om elkaar te helpen, nietwaar?” en liep fier rechtop, genietend van de overwinning, de deur in die haar toegang gaf tot de kantine om nog geen drie seconden later achter me te staan bij de balie. Nog perplex draaide ik me om, totaal in verwarring over wat me zojuist was overkomen.

Bijna eng zakelijk klonk het: “U had een afspraak?”

Kuin