Uit de Vingers Vloeien

Het begint met de inspiratie.

Ik maak nooit plannen om een stuk te schrijven. Dingen gebeuren. Vaak hebben ze iets te maken met mijn toekomstplannen en deze zet ik even neer in het Mombasa Dagboek. En dan soms gebeurt er iets bijzonders, zoals het verschijnen van die rare dame in “Uncool”. Of ik lig te dagdromen op mijn bed al starend naar het plafond – vaak leidt dit tot een sterke mening over iets actueels of een herinnering uit het verre verleden waarvan ik denk of tenminste hoop dat anderen dat interessant zullen vinden. Tijdens het schrijven denk ik absoluut niet aan vorm en andere manieren om het mooi te maken. De woorden moeten gewoon uit mijn vingers vloeien anders kan ik helemaal niets schrijven. Tot mijn eindeloze verbazing komen er soms dingen bij die ik totaal niet van plan was om neer te zetten.

Het begin vind ik nooit moeilijk, heb nooit een writer’s block gehad. Als iemand met een grote bek ben ik nooit woorden tekortgekomen in mijn leven. Het is gewoon de beste openingszin kiezen uit al de mogelijke openingszinnen die in mijn hoofd rondscharrelen.

Eenmaal begonnen, voel ik dat het stuk zichzelf ontwikkelt – de woorden verschijnen vanzelf op het scherm. Ik lees ze en ze vertellen mij wat het slot zal worden. En hier heb ik wel een sterke mening over: mijns inziens moet een stuk ook vorm hebben – een begin, een middel en een eind. Als het even kan ook mooi neergezet, want dat geeft de lezer nog meer plezier en maakt het geheel makkelijker om te lezen.

Als het stuk klaar is, lees ik het een aantal keren door. Belangrijk hier is om het te sluiten, even iets anders gaan doen, dan weer door te lezen. Op deze manier zie je de meeste vouten onmiddellijk. Maar in mijn geval, wat nog belangrijker is, is mijn stukken altijd te laten controleren door mijn redactrice, want Nederlands is niet mijn moedertaal. Dit vind ik trouwens ook essentieel voor alle amateurschrijvers, want iemand anders ziet dingen die jij niet ziet. De profs doen dat toch ook? De fouten moeten eruitgehaald worden – voor mij is het altijd mateloos irritant als ik tijdens het lezen moet stoppen om mijn hoofd te schudden over kleine spel- of grammaticafoutjes. Ik wil van het verhaal genieten en niet afgeleid worden.

Maar goed, ik ben toch een hele ouderwetse grumpy old man.

Met veel dank aan Nimrod1979.