Uitstel van executie

Soms stel ik het me stiekem voor. Ik, een gerimpeld, oud en gelukkig man op mijn sterfbed. Wetende dat ik bij niemand meer in het krijt sta, en vice versa.
Het is schemerdonker in mijn kamer. Het venster staat op een kier en de lange witte gordijnen dansen speels in de eerste bries van deze warme zomernacht. In de verte hoor ik hoe met veel geweld een heipaal de aarde probeert te penetreren. “Architectonische verkrachting” grinnik ik. Mijn gevoel voor humor is niet meer wat het geweest is moet ik vervolgens concluderen.

Een lange pilaar van licht herrijst naast mij met het kraken van de deur. Er stapt een vrouw de kamer binnen. Haar leeftijd is moeilijk te schatten. Ze draagt een rood mantelpakje en haar haar heeft ze opgebonden in een strakke knot. Ze zegt niets en gaat op de stoel naast mij zitten. Ze glimlacht, pakt mijn hand vast, en ik besluit terug te glimlachen. Het lijkt alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Tijdens de lange stilte die volgt kijkt ze constant aan. Tenslotte vraagt ze me: ‘Jeroen, wat was nou de mooiste tijd van je leven?’

Ik besef dat dit het einde is. De vrouw is god en ze komt me meenemen, punt. Prima. Nee, niks prima. Eindelijk! Een ogenblik denk ik aan alle mensen op aarde die god altijd ‘de Heer’ hebben genoemd. Het is nogal een aantal, ze moesten eens weten. Ik twijfel even of ik zal zeggen dat ze er goed uitziet voor haar leeftijd, maar dat is haar vast vaker gezegd, dus ik besluit het te laten.
Dan concentreer ik me op haar vraag, en mijn leven schiet in een flits aan me voorbij. Een bijzonder langdradige flits, voor zover je dat mag zeggen van flitsen.
Tweede huwelijk, eerste huwelijk, kinderen, lease-auto’s, promoties, studententijd, one-night-stands, vakanties met vrienden, leren fietsen, jonge konijntjes op de kinderboerderij… Ze kijkt me nog steeds aan met die vragende, maar geduldige blik. Opeens weet ik het. Het besef dat elke seconde van twijfel nutteloos is doet alle gedachten vervagen. Het is zo voor de hand liggend dat ik me afvraag of ze dat zelf niet had kunnen bedenken. Ze is tenslotte god. Ik besluit het haar nog eens te vragen bij een meer gepaste gelegenheid. De gordijnen verliezen hun laatse golvingen, ik kijk op, ze knikt en ik wil het niet langer voor me houden. Zonder enige twijfel adem ik in om het hoge woord eruit te gooien.
Dan word er afgeteld. Een mannenstem? ‘Drie! Twee! Een!’ Een oorverdovende zoemer klinkt door mijn hoofd. Nogmaals. ‘Drie! Twee! Een!’ … ‘Los!’
Naast mij begint een apparaat te piepen. Ze hebben me gered.

Gered van god, hoe ironisch.