Paniek vliegt mij naar de keel en ik weet niets beters te doen dan mijzelf moed indrinken. De gemoederen moeten tot bedaren worden gebracht, maar relativerende woorden of gedachten ontbreken. Hoe kan ik in de stress schieten over iets wat niet is, hoe kan ik opgewonden raken over iets wat geen deel van mijn leven uitmaakt? Gemis is een raar ding. Iets wat ontbreekt, is niet, en zou dus geen invloed kunnen hebben op mijn gemoedstoestand of ervaren van de realiteit. Toch is het geen loze emotie, maar de mal, de contravorm van invulling. Zodra gemis concreet wordt ingelost, krijgt invulling vaste vorm. Negatief wordt positief. Gemis wordt vervulling.
Minister Donner is drukdoende met een wetsontwerp dat moet voorzien in een ouderschapsplan voor vaders en moeders die van plan zijn te gaan scheiden. Voordat hun wegen zich mentaal en fysiek scheiden moet eerst een overeenkomst worden afgesloten waarin de omgang met kinderen is vastgelegd. Eerst de mosterd, dan de maaltijd.
Dat er jaarlijks meer ongehuwde stellen dan echtparen uit elkaar gaan, is de minister schijnbaar onbekend. Het gezin – ergo: gehuwden en hun eventuele kinderen – is in zijn sleetse ogen nog steeds de hoek van de samenleving en daarmee de norm. Dat kinderen die zijn voortgekomen uit andere samenlevingsvormen wellicht ook behoefte hebben aan een ouderschapsplan lijkt de minister te ontgaan. Deze bastaards behoeven blijkbaar ouderschapsplan noch juridische bescherming.
Ieder uur verliest in Nederland een kind het contact met een van zijn ouders, meestal de vader. Gescheiden of een punt achter de relatie gezet, voor het kind is het lood om oud ijzer. Een kind voelt en denkt niet in juridische termen. De ouders evenmin. Als een relatie geen voedingsbodem meer heeft, gaat het niet om recht pur sang, maar uitsluitend nog om rechtvaardigheid. Die rechtvaardigheid heeft niets te maken met juridische regelgeving, maar meer met de invulling van menselijke behoeften als liefde, vertrouwen, zorg en identiteit. Dat zijn de ingrediënten voor een menswaardig bestaan en een stabiele sociale ontwikkeling van het kind.
Traditioneel bevestigt de wet de rol van de moeder als primaire opvoeder. Vader is de jager, die middels een baan het inkomen vergaart en wars is van zorgtaken. Deze aanname, die ertoe leidt dat moeder de voorkeur verdient om het kind toegewezen te krijgen na het beëindigen van de liefdesrelatie – in welke juridische vorm die al dan niet gegoten werd – spreekt de emancipatie van zowel vrouwen als mannen tegen. Terwijl maatwerk meer op zijn plaats zou zijn.
Daarmee spreekt de wet tevens het streven van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW) tegen die de projecten ‘Mannen in de Hoofdrol’ in het leven riep. Met het onderzoek ‘Werkende Vaders, Zorgende Mannen’ wilde SZW onderzoeken hoe de traditionele rolverdeling tussen mannen en vrouwen doorbroken kon worden. Het uiteindelijke doel van het project was dat mannen en vrouwen manieren zouden vinden om de verantwoordelijkheid voor zorgtaken gelijker te verdelen.
Het is Vaderdag en ik mis Niets. Als gescheiden tweederangs opvoeder leef ik een zorgloos bestaan. Wist ik maar waar Abraham de mosterd vandaan haalde.
19 reacties
champagne · 19 juni 2005 op 17:59
Je hebt gelijk Dieperik, dat zaken goed geregeld moeten worden waar het kinderen betreft. Helaas is het in Nederland nog niet zover.
Ik kan me jouw machteloosheid voorstellen, je frustratie en verdriet.Wat jij mist is niet Niets!
Sterkte.
p.s. mooi verwoord!
WritersBlocq · 19 juni 2005 op 18:52
[quote]Dat kinderen die zijn voortgekomen uit andere samenlevingsvormen wellicht ook behoefte hebben aan een ouderschapsplan lijkt de minister te ontgaan. Deze bastaards behoeven blijkbaar ouderschapsplan noch juridische bescherming.[/quote]
De verwijzing naar ‘bastaards’ laat zien hoe mis het is in ons primitieve recht(vaardigheids)stelsel.
Een knappe column Dieperik. Groetje, Pauline.
bert · 19 juni 2005 op 19:32
Dieperik, mijn eerste gevoel zegt, “goed gevoel”, bij het lezen van deze column. Toch wil ik hem eerst nóg een keer lezen na minder zonneschijn en dan opnieuw reageren.
KawaSutra · 19 juni 2005 op 20:35
[quote]Minister Donner is drukdoende met een wetsontwerp dat moet voorzien in een ouderschapsplan voor vaders en moeders die van plan zijn te gaan scheiden. [/quote]
Hoog tijd dat er op dat gebied eens wat gebeurd maar dat moet dan inderdaad wel opgaan voor álle kinderen en ouders. Maar de weg er naar toe is om moedeloos van te worden.
Uitstekende column, Dieperik; zowel inhoud als uitvoering.
Mosje · 19 juni 2005 op 20:45
Maatwerk lijkt me inderdaad het beste, maar wat me nog beter lijkt is dat een stel, als ze uit elkaar gaan, dat doen zonder “vechtpartijen”, want daar zijn kinderen nog het meest slachtoffer van.
Louise · 19 juni 2005 op 21:19
[quote]Zodra gemis concreet wordt ingelost, krijgt invulling vaste vorm. Negatief wordt positief. Gemis wordt vervulling.[/quote]
Hier moest ik even heel diep over nadenken en zo zaten er nog heel wat diep doordachte zinnen in.
Inhoudelijk is het helaas triest maar helemaal waar.
Titel is top!
Domicela · 19 juni 2005 op 22:19
[quote]Iets wat ontbreekt, is niet, en zou dus geen invloed kunnen hebben op mijn gemoedstoestand of ervaren van de realiteit[/quote]
Helaas is het wel de realiteit, juist OOK voor de kinderen in het spel … Ik ben opgegroeid bij mijn opa en oma, na een scheiding, en je blijft altijd “iets” missen.
Wright · 19 juni 2005 op 22:35
Niets aan toe te voegen, de boodschap is oorverdovend duidelijk!
pepe · 19 juni 2005 op 22:40
Om stil van te worden.
Maar ook om stil bij te staan voor diegene die in de toekomst kinderen op de wereld helpen.
Dat het recht krom is dat weten wij toch al een poosje? Nu de top nog!
Mooi geschreven, vanuit een vaderhart!
melady · 19 juni 2005 op 23:20
[quote]Maar ook om stil bij te staan voor diegene die in de toekomst kinderen op de wereld helpen. [/quote]
Ik dacht altijd dat het zetten was.
[quote]Ieder uur verliest in Nederland een kind het contact met een van zijn ouders, meestal de vader.[/quote]
Is dat zo?:-o
Ik heb eigenlijk niks met statistieken. Ik denk dat het contactverlies met één of beide ouders al in een heel vroeg stadium begint…dus niet pas bij een scheiding.
Een column waar ik diep(erik) over moet nadenken.
Dees · 20 juni 2005 op 07:31
Overgeleverd zijn aan de willekeur van je ex lijkt me verschrikkelijk, zeker als het om je kind gaat. Overgeleverd zijn aan de willekeur van (een van je) ouders moet helemaal hels zijn. Ik begrijp gewoon niet hoe je je kind als middel kunt inzetten, want dat gebeurt. Mooi geschreven column. Eigenlijk zou je hem op moeten sturen naar dagbladen enzo.
Grtz,
Dees
bert · 20 juni 2005 op 08:04
De beschrijving van het gemis in alinea twee heb ik nog meerdere malen moeten lezen om het volledig tot zijn recht te laten komen.
Prachtige column!
Raindog · 20 juni 2005 op 09:02
Deze column heb ik gisteren ook al gelezen maar heb even nagedacht om te formuleren wat ik nu doe. Het is al tragisch genoeg dat een vader geen kind omgang met zijn kind kan hebben en ik weet ook dat het Nederlands rechtssysteem in zekere zin verouderd is waar het gaat om de ouderlijke zorg bij scheiding. Dit omdat de wet er koud van uitgaat dat de ouderlijke zorg bij de moeder terecht zal komen. Ik ken de wetsartikelen natuurlijk niet maar het is op tal van punten duidelijk aanwijsbaar dat vaders in een modernere tijd zoals vandaag de dag benadeeld worden ten opzichte van moeders. Dat is vreselijk en het zou dan ook beter zijn om inderdaad naar maatwerk te gaan, passend bij deze tijd.
Mijn kritische noot echter zit in je volgende zinsnede:
[quote]Dat er jaarlijks meer ongehuwde stellen dan echtparen uit elkaar gaan, is de minister schijnbaar onbekend. Het gezin – ergo: gehuwden en hun eventuele kinderen – is in zijn sleetse ogen nog steeds de hoek van de samenleving [/quote]
In mijn optiek geef je in deze zin zelf al aan dat gezinnen in huwelijksvorm inderdaad de hoeksteen van de samenleving zijn. Of tenminste dat Donner dat heus niet zo gek bekeken heeft. Ik denk dat veel mensen uit het oog verliezen dat het huwelijk niet zozeer een sprookje van de liefde is, maar vooral een zakelijke overeenkomst tussen personen waarin rechten en plichten zoveel mogelijk geregeld zijn. Natuurlijk is het prachtig wanneer het een liefdesrelatie kan zijn – meestal ronduit wenselijk zelfs – maar voor het overige is de relatie vooral van zakelijke en economische aard. Mensen zouden daar best eens wat beter over na mogen denken voordat ze ‘hun sprookje’ strucureel in hun dagelijks leven willen implementeren.
Een vriendin van me die gescheiden is voedt de kinderen met haar man in co-ouderschap op. Ieder de lusten en de lasten. Bovendien: de kinderen houden zo hun vader èn hun moeder. Ze zijn om die reden binnen een straal van een meter of honderd bij elkaar blijven wonen. Zo kan het dus ook.
Een andere vriendin is dit jaar maar getrouwd omdat ze zwanger was en de manier om dingen buiten het huwelijk om te regelen tamelijk ingewikkeld bleek t.o.v. het huwelijk. Hun liefde voor elkaar bovendien daarbij gevoegd, maakte dat ze alsnog voor het huwelijk kozen; een manier om de dingen met en voor elkaar en natuurlijk voor hun kind te regelen.
Tenslotte, het blijft schrijnend dat kinderen de dupe worden door misbruik van de mazen die de wet te bieden heeft. Daardoor spat niet alleen het sprookje uit elkaar maar juist zoveel andere dingen die daarna alleen maar belangrijker worden. En dat is niet een positie waar men jaloers op hoeft te zijn en dat maakt deze column in mijn ogen zo het lezen waard.
Wederom sterkte ermee.
Ma3anne · 20 juni 2005 op 10:23
[quote]Deze column heb ik gisteren ook al gelezen maar heb even nagedacht om te formuleren wat ik nu doe[/quote]
Zo verging het mij ook.
Ik moest aan de vader van mijn kinderen denken, die dertien jaar geleden de band met zijn kinderen verbrak. De deur staat nog steeds voor hem open, maar hij wil niet.
Het bezoekrecht is een recht van de vader en niet van de kinderen. Hij wenste er geen gebruik van te maken.
Dit eenzijdige recht heb ik altijd erg oneerlijk gevonden t.o.v. mijn kinderen.
het wordt tijd dat die hele omgangsregelingwetgeving eens helemaal opnieuw onder de loep wordt genomen. Inderdaad: ook voor kinderen wier ouders niet getrouwd zijn.
Indrukwekkende column.
Wright · 20 juni 2005 op 10:39
[quote]In mijn optiek geef je in deze zin zelf al aan dat gezinnen in huwelijksvorm inderdaad de hoeksteen van de samenleving zijn. Of tenminste dat Donner dat heus niet zo gek bekeken heeft.[/quote]
Ben het hier niet mee eens, Raindog.
Wij kennen vele samenlevingsvormen, vastgelegd of niet.
Kinderen zouden van geen enkele samenlevingsvorm de dupe mogen zijn.
Het mooist zou zijn dat ouders van een kind, na een scheiding verplicht een co-ouderschap moeten aangaan.
Lukt dit om wat voor reden niet, is een bemiddelaar die rekening houdt met wat het beste is voor het kind, misschien een optie.
Te vaak wordt door rancuneuze vrouwen het kind misbruikt om de partner te pakken.
“Wie is die man die op zondag het vlees snijdt’ spotjes, zijn slechts een farce, te danken aan een overheid die ernstig nalatig is op dit gebied.
KingArthur · 20 juni 2005 op 11:20
Knap hoe je persoonlijke shit op een breder niveau weet te trekken en toch ook weer heel persoonlijk blijft. Succes, ik hoop voor je dat alles op den duur goed voor je zal uitpakken.
Raindog · 20 juni 2005 op 17:19
Kort even @ Wright, we moeten ook weer niet teveel offtopic dwalen.
Ik ben het best op punten met je eens maar zie regulering vanuit overheid niet per definitie als oplossing. Ik bestrijd ook principieel dat de overheid verantwoordelijk moet zijn voor – grof gezegd – de puinhoop die mensen onderling er soms van maken. Nu de situatie toevallig andersom is, namelijk dat de regelgeving in sommige gevallen mensen belet om het goed te regelen of zelfs voor misbruik in dat kader vatbaar is, is dat wel degelijk een goede reden om die betreffende regelgeving dan ook te wijzigen. Maar niet met als doel dat de overheid het moet regelen, maar juist zodat mensen het kunnen regelen.
[quote]Het mooist zou zijn dat ouders van een kind, na een scheiding verplicht een co-ouderschap moeten aangaan.[/quote]
Kinderen zouden nooit de dupe moeten zijn, dat ben ik helemaal met je eens. Maar dat vind ik dan omdat kinderen recht hebben op hun ouders. Dat wil wat mij betreft vervolgens niet zeggen dat alle ouders ook maar recht op hun kinderen hebben. Wat bereik je in vredesnaam met regelgeving zoals je (zie citaat) hier omschrijft? Niet elk recht hoeft gehaald te worden; wanneer mensen daar in goed onderling overleg van af willen zien, hoeft daar helemaal niets op tegen te zijn. Je recht halen wordt pas interessant wanneer het je tegen je wil en wens onthouden wordt. Wetgeving die dergelijk misbruik mogelijk maakt of in stand houdt zou veranderd moeten worden. Overheid is een noodzakelijk kwaad; daarom alleen inschakelen wanneer het niet anders kan. Idem voor bemiddelaars. Mensen zouden in de eerste plaats voor hun kinderen moeten kiezen en van hen uit moeten bekijken wat het beste is. Dat lijkt me hun allerbelangrijkste verantwoordelijkheid bij een scheiding vanuit ongeacht welke samenlevingsvorm dan ook. Een overheid heeft daar niet zoveel mee te maken behalve waar zij mensen in de weg staat of het in de hand werkt dat mensen elkaar in de weg kunnen staan.
[i]’Till my free will, taste or impulses do us part….'[/i]
Wright · 21 juni 2005 op 17:31
[quote]Dat wil wat mij betreft vervolgens niet zeggen dat alle ouders ook maar recht op hun kinderen hebben.[/quote]
Vind ik wel, tenzij het aantoonbaar schadelijk zou zijn voor het kind, dan is het andere koek.[quote]Niet elk recht hoeft gehaald te worden; wanneer mensen daar in goed onderling overleg van af willen zien, hoeft daar helemaal niets op tegen te zijn.[/quote]
Uiteraard mee eens, als ouders daar zelf uit komen, prima! De regelgeving zoals hij er nu ligt, benadeeld de man echter ten opzichte van de vrouw, en een overheid, die notabene door het uitzenden van spotjes op tv, mannen aanmoedigd meer zorg op zich te nemen, blijft dan wel ernstig in gebreke.[quote]Mensen zouden in de eerste plaats voor hun kinderen moeten kiezen en van hen uit moeten bekijken wat het beste is. [/quote]
Mee eens, helaas gebeurd dit in veel gevallen nog niet.
Groet, Wright *Keurig on-topic 😉
Raindog · 21 juni 2005 op 18:07
Wright, laten we het er nog eens over hebben wanneer de eerste bastaarden zich bij m’n voordeur gemeld hebben.
😉