Twee vleeshaken in mijn in mijn rug. Elke paar minuten lijkt er iemand aan een wieltje te draaien en de haken even subtiel onder spanning te zetten en telkens als dat gebeurd hoor ik protest uit de slaapkamer komen. Na ruim twintig uur mijn hand vast houden kon hij het niet meer opbrengen en is gaan slapen maar in zijn slaap leeft hij mee. Als het wieltje weer aangedraaid wordt en ik mijn oerkreten laat horen moppert hij al slapend mee en zoek ik naar voorwerpen om me heen om naar zijn hoofd te gooien maar de badkamer is leeg. Alles om me heen is al de slaapkamer ingevlogen en heeft zijn doel gemist, het gemompel gaat door. Het bad wordt koud en voor de dertigste keer herhaal ik mijn ritueel, trek het stopje uit heb bad en draai de kraan open. Overvallen door nieuwe pijn bereik ik de kraan te laat en voel ik mijn enige pijnstiller langzaam onder mij vandaan stromen. Het gekreun uit bed wordt sterker als ik in paniek mijn geroep om hulp opvoer. Even overweeg ik de stop te gooien maar net op tijd zakt de pijn en weer en kom ik tot bezinning.

Dan komt de persdrang en het leven in huis keert terug. Vreemde mensen over de vloer, klaar om mijn zoon op te vangen.

“schat, hebben we een emmer?”
“nee, wel een teiltje op de hoge keukenkast”
“schat, waar liggen de theedoeken?”
“in het kastje onder het aanrecht”
“ik zie ze niet, kunnen ze ergens anders liggen?”
“geen idee, dan zitten ze vast in de was!”

Ik neem mij voor mijn zoon te leren waar hij alles kan vinden, mijn zoon zal zelf een goede vader worden en vrouwen respecteren. Als ik dan toch nog een man ter wereld breng zal hij weten hoe het hoort!

Gelijk aan een scène uit de exorcist drijf ik mijn kind uit mijn lichaam. Ik ben op en ik wil niet meer. Het liefst zou ik nu stoppen en een uurtje gaan slapen maar daar denkt mijn lichaam anders over en na een ruim uur ploeteren verschijnt er een hoofdje. Als de rest volgt, volgt ook de verbazing. Een klein meisje ligt op mijn buik en vader kijkt teleurgesteld als hij met mobiel tussen hoofd en schouder mijn laatste verbinding tussen mij en mijn meisje verbreekt.
We moeten even aan het idee wennen, een meisje is het laatste wat we verwachtte maar diep in mijn hart ben ik blij want ik had er niet aan moeten denken een man op de wereld te hebben gezet die misschien later op zijn vader zou zijn gaan lijken.


Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

9 reacties

pepe · 5 februari 2008 op 07:40

Wat een thriller zeg.
Knap hoe je grillig begint met vleeshaken, ik had geen idee war het heen zou gaan.

En nu hopen dat de komende schat, weer een meisje is? Sterkte in ieder geval.

Mosje · 5 februari 2008 op 08:58

Zucht. Wat is het leven toch mooi. Is het geen wonder? Nieuw leven? Ik ben elke keer weer verbaasd en blij verrast. Ook bij dit verhaal weer een traan gelaten. Zo meteen ga je nog vertellen dat dit kind in liefde verwekt is.
Moment, even mijn neus snuiten.

Neuskleuter · 5 februari 2008 op 11:45

Haha, het is dat ik al wist dat er deze maand veel bevallige columns zouden komen, anders had ik die vleeshaken pas iets later doorzien. Goede vergelijking.

En voor paps maakt het eigenlijk ook niet uit of het een jongen of een meisje is hoor! Meisjes kan je net zo goed leren voetballen en samen met lego spelen 😉

arta · 5 februari 2008 op 12:14

Als een column begint met [quote]Twee vleeshaken in mijn in mijn rug. [/quote]wil ik eigenlijk al niet meer verder lezen…
Gelukkig toch gedaan, want hij is mooi geworden. Ik vond wel dat de overgang van alinea 1 naar de tweede niet zo lekker verliep, wat mij betreft had je beter het horrorverhaal vast kunnen houden, of de eerste alinea wat aan de rest van de tekst aan kunnen passen, maar dat is dan ook mijn enige puntje…
🙂

SIMBA · 5 februari 2008 op 15:30

Leuk dat je meedoet met de thema-maand Fem! Al is het alleen maar om Mosje te plagen 😉
Lekker verhaal!

Anne · 5 februari 2008 op 19:51

Oei…geloof dat ik heel veel geluk had met mijn twee race-bevallingen 🙂

Mooi portret van een vader 😀 . Ha! Mobieltje tussen kin en schouder en dan knippen; dat dat goed is gegaan.

KawaSutra · 5 februari 2008 op 23:43

Een originele insteek. Heeft hij het je al vergeven…die slotzin? 😀

Fem · 6 februari 2008 op 07:39

de vraag is of hij mij vergeven heeft dat ik een meisje baarde… :eh: Dit keer bied ik huisvesting aan een jongen (althans, dat beweren de artsen, je zult begrijpen dat ik hier niet al te veel vertrouwen in heb) Met een andere vader en theedoeken binnen handbereik heb ik het idee dat het dit keer wat beter zal verlopen en mag hij best op zijn papa gaan lijken 😀

DreamOn · 6 februari 2008 op 16:18

Leuke column Fem, maar wel wat kromme zinnen zo nu en dan…

Maar ja, als je ook krom loopt van de weeën…dan is dat te begrijpen!

Groetjes DO

Geef een reactie

Avatar plaatshouder