Vakantievoorpret

Vandaag begon de vakantie voor mijn man. Enthousiast kwam hij terug van zijn werk:
“schat, wat mij betreft kunnen we gaan”.
Jaloers keek ik hem aan; kon ik er ook maar zo over denken! Helaas is ‘op vakantie gaan’ voor mij pas zorgeloos als ik flink heb zitten stressen van te voren. Ik ben, in die laatste dagen voor het op vakantie gaan, een enorme neuroot.
Ik eis van mezelf dat ik het huis netjes achterlaat (de buren komen immers de planten binnen water geven en dan kan het toch geen troep zijn…. of stel dat er ingebroken wordt en ze struikelen over de rotzooi). Hetzelfde geldt voor de tuin. Geen sprietje onkruid mag er meer te zien zijn want we zijn enkele weken op vakantie en dan groeit er altijd al zoveel onkruid waar ik niets aan kan doen. Verder maak ik lijstjes op de computer van wat ik mee moet nemen, ieder jaar opnieuw, want steeds ben ik de digitale lijstjes op wonderlijke wijze weer kwijtgeraakt. Ook in het maken van de lijstjes ben ik perfectionistisch want er moet ook nog precies op staan welke kleren ik mee ga nemen. Koop ik in die laatste dagen voor de vakantie nog een leuk T-shirt dan moet ik dus weer mijn hele lijstje aanpassen.
Het lijstje met de adresstickers moet bijgewerkt worden want er zijn weer mensen bijgekomen en afgevallen. Trees en Karel moeten dit jaar allebei een kaart nu ze gescheiden zijn.

Ik sla bij de bibliotheek een groot aantal boeken in. Stel dat het iedere dag regent, dan moet ik toch iets te doen hebben? Voor de zekerheid zoek ik de boeken al wat eerder uit, want anders zijn mijn favoriete boeken vast al uitgeleend. Nadeel hiervan is wel dat ik ze nog een keertje extra moet verlengen, anders moet ik boetegeld betalen na de vakantie.

Ik ben dagen bezig met boodschappen doen. Vooral medicijnen zijn heel belangrijk, in de praktijk heb ik gelukkig nog nooit wat nodig gehad in het buitenland, maar preventief koop ik toch ieder jaar laxeermiddelen, diarreeremmers, hoofdpijnstillers, pleisters, maagtabletten en meters rekverband voor het geval dat………….ja, dat weet ik zelf eigenlijk niet, waarvoor ik ieder jaar rekverband koop.

Ik moet ook nog lijstjes voor derden maken, voor de verzorging van de hond, de planten en het huis. Die lijstjes moeten uiteraard ook nog goed doorgesproken worden met degenen die ze ontvangen .

Dan nadert de laatste dag voor vertrek; ieder jaar opnieuw de dag dat ik door mijn huisgenoten gemeden word vanwege mijn premenstruele karaktertrekken.
Als een tornado vlieg ik door het huis, de swiffer omklem ik met de ene hand en met de andere hand gris ik links en rechts nog zaken voor koffers en tassen bijeen.
De hond breng ik op het einde van de dag weg.
Hij is de hele dag al onrustig van mijn gejakker dus hij vindt het afscheid nemen al bijna niet moeilijk meer.
Een laatste schoonmaakronde volgt nog; eigenlijk mag niemand meer van me naar de wc want dadelijk wordt-ie weer vies en ook liever niet meer met schoenen aan op de tegelvloer lopen en zeker niet eten op de bank! Dadelijk loopt er allemaal ongedierte in huis rond als we terug komen van vakantie.
Planten krijgen veel te veel water, man wordt naar buiten gejaagd met de grasmachine op vakantiestand, handtas wordt ingepakt, uitgepakt (waar had ik de paspoorten ook weer gestopt, ik moet toch eens een tas kopen met minder vakken), broodjes voor de laatste ochtend thuis worden gesmeerd, auto moet ingeladen (dat wil ik zelf doen want anders kan ik onderweg niets vinden), ik wil iedereen nog even bellen, doe de rolluiken vast omlaag, o nee dat is niet handig, want het wordt zo wel erg donker. Ik heb inmiddels steevast diarree dus ik moet de tas vinden waarin ik de diarreeremmers had gestopt. Die zit al in de auto, natuurlijk ergens onderin.

De volgende morgen, net voor vertrek, blijft de stress beperkt tot de categorieën ‘broodjes’ en ‘sleutels’.

Als ik dan tenslotte eenmaal de deur achter me dicht heb getrokken, ben ik weer een totaal ander mens. Een laatste inspectie in de handtas en ik geef me over aan wat er verder gaat gebeuren. Tegen mijn man zeg ik enthousiast: ‘zo, wat mij betreft kunnen we gaan’. Van ZIJN aanvankelijke enthousiasme is inmiddels weinig meer te bespeuren en ik vraag hem dan ook: “schat, is er iets?”