Afijn, ik had dus een valentijnskaart gehad van een mij onbekend iemand die mij wel zag zitten maar die zich vooralsnog niet bekend wenste te maken aan mij. Niet dat ik nu zo nieuwsgierig was dat ik persé wilde weten wie het was maar toch vrat het aan mij.
Gnuivend en handenwrijvend met een smerig lachje om mijn mond bedacht ik snode plannetjes om haar uit haar tent te lokken, wie het ook moge zijn.
Ik bedankte elke mogelijke vriendin in spé die ik tegenkwam hartelijk voor haar valentijnskaart, ook de kontakten die ik op het chat-ijzer heb verzameld lokte ik op deze manier uit hun tent maar niemand reageerde.
Langzaam aan gaf ik de moed op toen zich later op de avond nog een vriendin melde op de site.
Argeloos vroeg ze of ik nog valentijnskaarten had gehad.
Ja blufte ik, stuk of 7.
Even was het stil waarna ze vroeg of er nog een bijzondere bijzat of een erg leuke.
Ssssssttt ……, ik heb beet dacht ik, die moet het zijn.
Neuuhhh zei ik, ‘t was allemaal rommel.
ROMMEL, vroeg ze verbouwereerd?
Ja, er staat geen koosnaampje of andere tip bij dus ik kan wachten tot ik een ons weeg eer ik weet wie de schrijfsters zijn.
Wat doe je er dan mee, vroeg ze?
Ik heb ze allemaal direct in de vuilbak gedonderd, zei ik, wat moet ik ermee.
Toen ontstak ze in toorn: in de vuilnisbak, heb ik daar zo me best voor gedaan om je adres te achterhalen en er ook nog een lekker luchtje opgedaan en dan gooit die gek het zomaar in de vuilnisbak?
Ahahahaaaaa gefopt, lachte ik, dus je bent het wel degelijk!
Pisnijdig was ze dat ik zo reageerde maar vooral dat zij erin was getuind, hoe ik ook probeerde te zeggen dat ik haar kaart netjes op tafel had liggen in afwachting van …, maar niets hielp meer om haar tot de orde te roepen.
Ik ondernam nog één zoetgevooisde poging om haar te lijmen door te zeggen dat ik flinterdunne flensjes voor haar zou bakken gelardeerd met rozijntjes en poedersuiker met een klontje roomboter in het midden en gedrenkt in inmaakbrandewijn want ik moet wel op mijn budget letten met die drankprijzen van tegenwoordig, maar nee ik had het nu echt verbruikt.
Ze wilde mij best nog wel eens zien maar had voorlopig geen tijd voor mij, ja ergens in 2018 had ze nog een plekje vrij in haar balboekje.
Sip zit ik met lege handen naar haar kaart te kijken, en dat teringding ruikt zo lekker.
Prlwytskovsky.

Categorieën: Verhalen

9 reacties

Troy · 23 februari 2006 op 14:33

Leuke column. Komt er nog een vervolg op je valentijn perikelen of moeten we echt wachten tot 2018?

KawaSutra · 23 februari 2006 op 15:02

Wie een kuil graaft voor een ander……
Leuke column.

DriekOplopers · 23 februari 2006 op 15:25

Tsja, soms pakt de tactiek heel anders uit dan je had gedacht…

Ik moet erg lachen om je manier van schrijven. 😀

Groeten,

Driek

Outsider · 23 februari 2006 op 15:50

[quote]ik had het nu echt verbruikt.[/quote]

Verbruikt moet zijn verbruid, maar maakt verder niks uit, het is een erg leuke column, vind ik.

Ma3anne · 23 februari 2006 op 21:56

Zeer vermakelijk weer.
Bij jouw columns zie ik de schrijver als een ongelooflijke dondersteen. En das wel lachen. 😀

Li · 23 februari 2006 op 22:26

😀 😀 😀
Ik zie het weer helemaal voor me!

Li

melady · 24 februari 2006 op 01:34

Erg leuk en leesbaar, ondanks foute spaties etc. stoort het me absoluut niet, integendeel: Lachen om deze column
hulde!

Shitonya · 24 februari 2006 op 13:20

Ik vind er geen klap aan. Te simpel

Prlwytskovsky · 26 februari 2006 op 12:29

Iedereen weer bedankt voor de eerlijke reacties.

En nee Troy, je hoeft niet te wachten tot 2018 want er ligt nog genoeg op stapel hier.

Maar eerst ga ik vertellen hoe ik de slagersvrouw het bloed onder haar nagels weghaal en begin met 2 hele korte bijna éénzins verhaaltjes.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder