……. van de maand

In sommige bedrijven kiezen ze iedere maand een zgn. ‘medewerker van de maand’.
Hij (of zij) kan op grond van allerlei verdiensten die begeerlijke titel binnenhalen en bij een niet al te klein bedrijf kun je hiermee je personeel behoorlijk stimuleren.
Wat zou ik graag iets dergelijks in ONS bedrijf invoeren, alleen een tikkeltje anders.
Wat zou ik graag de lul, klootzak, trut en muts van de maand aanwijzen. Iedere maand een nieuwe mogelijkheid om een collega te nomineren, als ik even na denk kan ik zo al twee jaar vooruit met potentiële kandidaten.

Wat te denken van de baas die, dikke rookpluimen uitblazend van zijn dikke sigaar, bij ons team binnen komt bulderen dat we de anti-rookregels weer genegeerd hebben?
Of, erger nog, één van zijn ondergeschikten stuurt om het aan ons te vertellen?
En hoe woest word ik van de collega die nooit kritiek rechtstreeks durft te verwoorden maar alles gelijk op de mail zet en het dan bedrijfsbreed doorstuurt zodat de meest onbekende collega me komt vragen of ik soms ruzie heb met ene…
Bijna nóg erger zijn de collega’s die helemaal geen flikker uitvoeren maar wel elke dag punctueel op tijd hun jas aan het kapstokhaakje doen en precies op tijd weer vertrekken. Tussendoor hebben ze minstens vijf telefoontjes met het thuisfront gevoerd, hun nagels gelakt, verwijderd en weer een ander kleurtje er op, twee lunchpauzes gehouden en zijn ze op de hoogte van alle interne roddels. Ze lopen namelijk veel rond, zodat minder opvalt hoe weinig ze op één plaats doen.
Vrouwelijke, donkerharige, collega’s die veranderen in domme blondjes als er een aantrekkelijke mannelijke collega in de buurt komt….. ook zéér genomineerd bij mij. Bijna kwijlend weten ze geen antwoord meer op de meest simpele vraag, ze drukken hun borsten zo ver naar voren dat er bijna een dienblad op kan rusten (misschien dat ze daarom ook geen antwoorden meer weten, hun borsten knellen de ooringangen af) en het allerallerergste is dat die mannen het nog niet eens in de gaten lijken te hebben ook. Ze kleden zich hoerig, en alhoewel ons bedrijf redelijk strenge kledingregels heeft, gelden deze blijkbaar niet voor vrouwen die een kleine kledingmaat hebben. Nu ik dit schrijf, realiseer ik me dat ik de mannen die dit effect bewerkstelligen natuurlijk ook moet voordragen voor de titel ‘lul van de maand’. Want natuurlijk weten ze met hun jachtinstinct precies wat ze teweegbrengen, reken maar dat ze zichzelf in de bedrijfsspiegel van top tot teen keuren en alles rechten wat er te rechten valt als er een mooi meisje (liefs onder de 25) met een mooi maatje (liefst onder de 40, maar van boven mag het een maatje meer zijn…) langs komt.

Nog veel en veel erger zijn natuurlijk de collega’s die met hun ellebogen werken. Links en rechts informeren ze wat jij van eikel die en die vindt en even hard zorgen ze ervoor dat de betreffende klojo snel weet dat hij maar één persoon heeft waar hij op kan vertrouwen: juist, die man of vrouw die ik aan het begin van deze regel in beeld had.

Hoe meer ik er over na denk, hoe meer ik achter het idee van maandelijkse mis-verkiezingen sta. Hier gaat pas een stimulerende werking van uit; niet langer blijft onder het vloerkleed verborgen wie een roddelaar, versierster, ellenbogenwerker of dictator is. Groepssessies zullen er nodig zijn om alles weer een beetje in goede banen te leiden na iedere maandelijks bekendmaking. De rust zal pas na een week of drie weer weergekeerd zijn, maar ja, dan nadert weer de nieuwe maandelijkse verkiezingsuitslag.

Morgen eens even gaan bespreken met mijn directeur. Effe denken wat ik aantrek dan, ach, dat nieuwe strakke truitje is misschien wel wat….