Van de regen in de drup

De krant voorspelt dat het nog maanden droog blijft in Nederland. Hoogstens af en toe een onbenullig spatje regen, maar dat zet geen zoden aan de dijk. Pas in juli zullen de hemelsluizen zich weer wagenwijd openen. Ik zie de bui al hangen, want wie heeft er uitgerekend in die periode vakantieplannen? Inderdaad, steller dezes. Maar wie dan leeft, dan zorgt, denk ik dan maar. Toch maakt het verwachte langdurig uitblijven van neerslag mij ook om andere redenen ongerust. Vanwege de aanhoudende droogte heeft de brandweer code oranje ingesteld. Om het risico op bos- en heidebranden te verkleinen is open vuur ten strengste verboden. Stilletjes hoop ik dat die alarmfase nog de hele zomer van kracht blijft en wordt uitgebreid naar achtertuinen en de daarin opgestelde barbecues. Aan de stinkende, vette, zwarte rookkolommen die daar veelal uit opstijgen te oordelen denken nogal wat mensen dat je in plaats van houtskool net zo goed je winterbanden kunt aansteken. Ach ja, anders staan die toch maar de hele zomer in de schuur te niksen.

Behalve fikkies stoken is ook roken in bos, duin en veld niet toegestaan. Ik ben benieuwd hoe men dat verbod wil gaan handhaven. Rookmelders aan de bomen? Het zal wel weer de bedoeling zijn dat burgers elkaar aanspreken op hun gedrag. Daar ben ik eerlijk gezegd niet zo goed in. De ervaring heeft me geleerd dat ik weinig overwicht heb op anderen. Nu moet ik hier direct aan toevoegen dat die bekentenis voornamelijk is gebaseerd op mijn opvoedkundig falen bij onze twee katten. Die laten zich niets gelegen liggen aan de decreten die ik heb uitgevaardigd betreffende het op tafel zitten, uit de vaas met bloemen lebberen en aan het koordje van het rolgordijn sjorren, om er een paar te noemen. Alle door mij streng verboden handelingen verrichten ze gewoon waar ik bij zit. Pas nadat ik ettelijke malen in mijn handen heb geklapt en ‘Mag niet!’ heb gebruld draaien ze zich tergend langzaam om, met een uitdrukking op hun snuit van ‘Oh, was jij er ook nog’. Waarna ze hun subversieve gedrag voortzetten.

En iemand als ik zou dus op een verbodsovertreder moeten afstappen en met een net iets te hoog ingezet padvindersstemmetje zeggen: “U mag hier niet roken, mijnheer/mevrouw.” In gedachten zie ik de persoon in kwestie al de schouders ophalen, mij een rookwolk in het gezicht blazen en vervolgens in een lachbui uitbarsten die ontaardt in vies rochelen en hoesten. Terwijl de meegebrachte hond, die uiteraard niet aangelijnd is terwijl dat wel verplicht is en waarop ik deze ongehoorzame burger eigenlijk ook zou moeten aanspreken, mij grommend in de enkels bijt. De gedachte alleen al weerhoudt mij ervan om de komende tijd een ommetje door de natuur te maken.

Idioot natuurlijk dat ik mijzelf om zoiets de geneugten van een bos- en/of heidewandeling ontzeg. Laat ik liever denken in oplossingen in plaats van problemen. Daarom heb ik besloten iets aan deze…ehm…uitdaging te doen. Straks ga ik in de achtertuin een wilde regendans opvoeren. Wat kan mij het schelen wat de buren van me vinden. Het is het doel dat telt: als de weergoden mijn dansoffer met niet-aflatende regenbuien beantwoorden is het einde droogtealarm. Hoef ik me niet meer verplicht te voelen om brandpreventiemannetje te spelen. Maar aan de andere kant…als het met bakken uit de hemel hoost, vergaat mij waarschijnlijk net zo goed de lust om de wandelschoenen aan te trekken. Daar schiet ik dus niks mee op. Verdorie zeg, ik voel een depressie mijn kant op komen.