Vankantiegevoel deel 1

Het is de tijd waar wij, hardwerkende mensen, het hele jaar naartoe leven. Waar we dagelijks bumper aan bumper voor in de file staan. En waar wij al onze jeugddromen voor wegstoppen, omdat we ons van onze vrijheid laten beroven door een omhooggevallen manager. Twee weken lang worden we eraan herinnerd waar we eigenlijk voor geboren zijn. Om namelijk helemaal niks te doen. We worden niet gebóren met ambitie, die wordt ons aangeleerd. We willen van nature helemaal niet verder, groter en rijker. We willen reizen, rusten, genieten en bovenal: vrij zijn. En dat ben je dan ook op vakantie. Vrij! Er gaat niks boven dat heerlijke vrije gevoel. Je haar in de wind, blote voeten in het warme zand en in je ene hand een cocktail en in je andere hand een goed boek. Je hoeft niks anders te doen dan gewoon te zijn in het moment.

Jammer alleen dat je om op dat plaatsje van rust uit te komen, eerst een zwaar traject moet doorlopen. Mijn vliegtuig vloog dit jaar richting Amerika. Florida Miami, om precies te zijn. We sloten op Schiphol aan in een rij die de rijen in de supermarkt laat verbleken. En na 2 uur steeds 10 centimeter opgeschoven te zijn, begint de eerste twijfel over die zogenaamde vrijheid van de vakantie. Zeker omdat de wind die je in je haar wilt voelen, dan alleen nog een lucht is van goedkope taxfree parfum en ochtendzweet. Toch knap dat mensen op zo’n vroeg tijdstip en na minimale lichaamsinspanning kunnen ruiken alsof ze al 3 dagen in zware ontbinding zijn. Gelukkig werd ons wachten verzacht door twee stewardessen die begonnen te zingen. Nog leuker: we mochten meezingen! Cadeautje van de directie van Schiphol ter compensatie van de lange rijen. Heb je je eerst 2 uur lopen ergeren, verwachten deze artiesten dat je gezellig mee gaat staan te blèren met ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer. Het moet je als artiest toch wel erg tegen zitten in je carrière, wil je vrijwillig voor heel diep en diep chagrijnig Nederland gaan spelen. Laten we het maar op een roeping houden.

Eenmaal opgestegen en vliegend boven de wolken, begint het vakantiegevoel een beetje los te komen en al snel vergeet ik de plotselinge 45 euro extra vliegbelastingen en geniet ik van het uitzicht. Maar niet voor lang. Het gevoel van vrijheid trekt wel heel snel weg als na 4 uur vliegen de dikke man voor mij zijn stoel naar achteren op mijn knieën zet en zijn maag de vreselijke, goedkope vliegtuigmaaltijd begint te verwerken. Met het voortdurende akelige gejank van kinderen, het gesnurk van de dikke man, de steeds terugkerende uitlaatgassen en de twee dames achter mij die om de 5 minuten riepen: ‘Hé, zit de vleugel niet los?’, vraag ik me af of ik niet beter op m’n balkon in Nederland had kunnen blijven zitten. Maar niet klagen, we hadden onszelf immers beloofd om eens lekker te gaan genieten. Eenmaal aangekomen in Amerika, word je gelijk overvallen door een heel controlepeloton. En hoewel ik weet dat ik geen gekke dingen bij me heb, voel ik me steeds zenuwachtiger worden. Ik word zeer doordringend aangekeken door een boom van een Amerikaan, die mij even wil spreken. Hij begint me vragen te stellen. Rare vragen. Tenminste rare vragen van een vreemde man. ‘Wanneer heb je je koffers ingepakt? Hoe heb je dat gedaan? Was daar iemand bij?’ En terwijl ik niks te verbergen heb, voel ik toch dat ik enorm ga nadenken over de antwoorden. Alsof ik iets fout kan zeggen? Ze zien de twijfel in mijn ogen en willen m’n tas zien. Of ik langzaam bang werd? Ja, steeds meer. ‘Als maar niemand iets in m’n tas heeft gestopt!’ Geen tijd meer om zelf te kijken, dus het zweet breekt me toch een beetje uit. Gelukkig hebben ze buiten 2 kilo coke, 3 messen en een machinegeweer niet veel kunnen vinden. (to be continued)