Maanden zat hij opgesloten. Kreeg geen lucht. Geen vrijheid. Kon niet zeggen wat hij wilde schreeuwen. Er was ook geen echte aanleiding. Af en toe een speldenprik via de sociale media. Laf en makkelijk.
Maar nu was IETS ERNSTIGS gebeurd. De oorlog was uitgebroken. De oorlog waar hij al zoveel jaren over rept. Die zijn eigen vrijheid inperkt. De mannen met baarden die de kaap’ren gaan bevaren. Bevuilen.
Ongeduldig zit hij te wachten. Zijn voet hipt snel op en neer, zijn pen klikt open en dicht. Zijn mobieltje trilt enthousiast. Spanning in zijn lijf. De vrouw roept zijn naam. Hij zucht. Staat op.
De goudgelokte haan loopt naar het spreekgestoelte en begint aan de voor hem geschreven speech. Woorden als dodelijke kakkerlakken slingert hij de zaal in. De schuldigen zitten daar en daar en daar. Dat hij, als goedgebekte spreker, al zoveel jaren onderdeel van hetzelfde kippenhok is, wordt voor het gemak vergeten. Hij ziet de mannen en vrouwen in de zaal angstig kijken. De vertwijfeling in hun ogen, de vraag om wel of juist niet te reageren op zijn dodelijke woorden. De goudgelokte spreker gaat verder over gevaar, haat, geloof, moord en doodslag. Wijst, via de voorzitter, de schuldigen aan. Als geen ander weet hij hoe het spel te spelen. Hij glimlacht als iemand opstaat. De Gevallen Rode Leider Hij mompelt wat in de microfoon. De spreker, hoort hem niet, weet al wat hij gaat zeggen: het is een zieke geest die dat zegt, voorzitter.
De giftige pijlen zijn nog niet op, hij heeft die zes minuten en die zal hij gebruiken ook. Een gristen staat op, jurist van huis uit, en zegt iets over dat de spreker al 10 jaar boos is en dat zal blijven.
“Uw tijd is voorbij, u telt niet meer mee, u bent niets,” antwoordt de spreker. Tevreden kijkt hij rond. Al die sukkels voor hem zijn stil. De inhoud van zijn onderbuik heeft hij uitgekotst. Vandaag was het zijn dag. Zijn momentum.
Hij doet een stap terug, bedankt de voorzitter voor de tijd en waggelt terug naar zijn stoel, die hij al zoveel jaren koestert. Een high-five met zijn speech-schrijver. Zo dodelijk waren zijn woorden nog nooit geweest. Zo succesvol. De kanslozen zullen weer op hem stemmen, al is het maar in de peilingen. Hij laat de anderen in de zaal spreken en spreken. Hij doet niets, reageert niet op hun woorden. Niet nodig. Ze zijn te min. Niet de moeite waard.
Hij weet dat De Media zijn bijdrage uitgebreidt zal weergeven. Hij grimlacht. Wat de anderen in de zaal ook gaan zeggen, zij zullen geen Radio- of Televisie-tijd krijgen.
Maar één ding weet hij zeker: echte verantwoordelijkheid zal hij nooit nemen. Gepokt en gemazeld door het systeem weet hij dat hem dat niets zal opleveren.
7 reacties
troubadour · 23 januari 2015 op 07:55
Goed zeg! In de luwte van wat hij allemaal uitspookt kan de rest zaken doen. De ultieme win-win situatie!
Mien · 23 januari 2015 op 14:41
Grappig. Ik kreeg ineens bij het lezen van het woord ‘waggelt’ een associatie met een beroemde wat zwaarmoedige komiek. Een stripfiguur. Dat maakte het verhaal ineens wat minder politiek. Bijna komisch zelf. Het gaf lucht.
Esther · 23 januari 2015 op 17:39
Bijna eng, zoals je in zijn hoofd kruipt. Komt denk ik wel heel dichtbij. ;-( Knap.
Frans · 24 januari 2015 op 12:18
En wie weet heeft goudlokje ongewild toch een punt. Hij verwijt de regering dat ze door haar zwakke beleid verantwoordelijk is voor een eventuele aanslag. Dan hebben de dames en heren van de regering bloed aan hun handen. Verontwaardiging alom. Zij wassen zoals altijd de handen in onschuld. Wat als er straks doden vallen door de gaswinning in Groningen. Het is misschien ongewild een eyeopener om Rutte II en de gedogers vanwege hun al of niet vermeende softe aanpak van de islam verantwoordelijk te maken voor de gevolgen. Als het beleid zo funest uitpakt dat er doden door vallen, hebben de beleidsmakers inderdaad bloed aan hun handen. Laat ze dat maar eens beseffen. Zij zijn verantwoordelijk en ze moeten niet als bijvoorbeeld de veranderingen in de zorg slecht uitpakken de gemeenten de schuld in de schoenen schuiven.
Dees · 24 januari 2015 op 13:26
Ja, leuk gedaan. Jammer vind ik dat je de verleiding van de laatste alinea niet hebt kunnen weerstaan. Die ontmaskert te expliciet en maakt de hele column op slag een slag minder sterk. Verder goed geschreven.
arta · 24 januari 2015 op 23:40
Yup, eens met Dees!
Uhm… offtopic, I know… Maarre… Zou jij please de taalfout in jouw persoonsbeschrijving willen aanpassen…’ Verbaast zich elke dag’, moet het zijn (tt ev)
Gerardinho · 25 januari 2015 op 17:40
aangepast….