Verba volant, scripta manent*

‘Je moet een column schrijven, Suus.’ Ik heb het de afgelopen dagen meerdere malen gehoord, van vrienden, kennissen en zelfs van wildvreemden. Ik ben echter van mening, dat je dan wel wat moet hebben om over te schrijven! Kijk naar de grote columnisten: ze hebben allemaal een spannend beroep, een interessant leven en/of een uitgesproken mening. Over mijn beroep kun je lang of kort praten, maar interessant is het niet. Niet voor jullie tenminste. Laatst nam ik mijn ouders mee naar de rechtbank, zodat ik ze kon laten zien wat ik doe. ‘Het was wel een beetje saai’, was de voorzichtige conclusie van mijn moeder na afloop. En hij zal het nooit toegeven, maar ik denk dat mijn vader heel blij was dat hij lekker gierig was geweest bij de parkeerautomaat. Om jullie toch niet helemaal met een onbevredigd gevoel achter te laten: mijn beroep bestaat uit lezen, typen, schrijven, typen, uitprinten, inleveren, lang wachten, corrigeren (al dan niet gepaard gaand met vloeken en tieren), opnieuw uitprinten en nogmaals inleveren (herhalen, zo vaak als nodig). Zo, ik krijg er nog geen halve column mee vol.

‘En je leven dan, Suus? Is dat wat?’ Mensen die mij kennen, zullen niet verrast zijn door mijn antwoord: neen. Als internetjunkie spelen drie letters een grote rol in dit verband: MSN. Ik heb geen man (ook geen vrouw), geen kinderen, geen huisdieren (althans niet het soort waarvan ik zou willen dat jullie het weten) en mijn vrienden wil ik graag houden, dus ook daar schrijf ik niet over. Ik date niet, dus ik kan jullie niet amuseren met sappige verhalen over zoenfiasco’s, sexblunders of huiselijk geweld (helaas?). Nu ik dit zo lees, sluit ik overigens niet uit dat ik binnenkort op deze plek verslag kan doen van confronterende sessies in het kader van (groeps)therapie, maar dat zien we dan wel weer!

Goed, al ons geld staat dus op de uitgesproken mening? Zucht. Ik lees geen krant, kijk nauwelijks nog tv (zie boven) en dan moet ik even gaan zeggen wat ik ergens van vind? En ik heb helemaal geen grote bek, ik doe alleen alsof! Nee, dat wordt niets. Nu kan ik natuurlijk een abonnement nemen op drie landelijke dagbladen van verschillende signatuur en alle actualiteitenrubrieken gaan afstruinen om mijn honger naar De Opinie te stillen, maar ik heb een veel beter idee.

Ik word conducteur, of nee: dagbladbezorger! Never a dull moment… En ik roep meteen De Nederlandse Man op om met mij te gaan daten. En niet zomaar alle mannen, hoor! Er zijn natuurlijk wel criteria. Je moet in ieder geval goed zijn voor een zoenfiasco of twee, een stevige sexblunder en/of bereid zijn als slachtoffer van huiselijk geweld te fungeren. Slachtoffer? Ja, slachtoffer! Suus heeft ook wel eens een uitlaatklep nodig. Af en toe moet ik gewoon rammen en als je van me houdt, vang je het op (en hou je je kop)!**

* Het woord vervliegt, het geschrevene blijft.
** Hardly any men were (seriously) injured during the creation of this column.