Verbouwwijk

Ik kon deze week mijn eigen straat niet inrijden. Een bouwkraan blokkeerde de weg. Ik keek toe hoe een halve dakkapel over het huis getakeld werd. Er wordt wat afgebouwd in mijn buitenwijk. Aan nieuwbouwwoningen kun je blijven aanbouwen. De straat van de andere kant inrijden had geen zin. Daar versperden twee containers vol gesloopte keukens en uitgebroken houten vloeren de weg. Een nieuwbouwwijk is nooit af. Bijna elk huis heeft nu een dakkapel. De huidige trend is het verbouwen van de garage tot extra woonruimte. Eerst werd alleen de garagedeur vervangen door een raamkozijn, beetje isolatie en klaar. Die tijd is geweest. Nu verschijnen er op de garage ruimte etages. Complete eengezinswoningen plakt men aan de huizen vast. Maar er is altijd baas boven baas. Afgelopen zomer sloopte een buurtgenoot het dak van zijn vrijstaande woning. Een tussenetage is ondertussen gebouwd. Het oude dak is er weer opgezet.

Waarom heeft een mens zoveel ruimte nodig? Ik ken de argumenten. ‘We gebruiken het als studeerkamer.’ Of ‘Ik wil graag een plekje voor mezelf, me even terugtrekken uit de gezinsdrukte.’ Leefruimte kun je nooit genoeg hebben. En dat terwijl de gemiddelde vloeroppervlakte in de wijk voor stadsbegrippen al enorm is.

En zo bouwen we onze nieuwbouwwijk verder vol. Gelukkig zag ik gisteren dat er nog ruimte is voor kinderen om te spelen in het rietland. Met afvalhout, van een verbouwing, maakten buurkinderen een hut. Enthousiast timmerden en zaagden ze. Ik hoorde ze overleggen: ‘Hier komt de dakkapel.’ en ‘Ja, maar daar moet de tv-kamer komen.’ In het kinderspel weerspiegelt zich de volwassen wereld. Of is het andersom? Willen volwassenen kind blijven en altijd hutten blijven bouwen? Dit overpeinzend liep ik terug naar huis en lette niet goed op bij het oversteken. Een busje van een bouwbedrijf toeterde. Gelukkig kwam ik met de schrik vrij. Thuis kon ik bijkomen in onze studeerkamer. Altijd handig zo’n extra ruimte om even tot je zelf te komen.