Verdwalen, avonturen of zwerven

Pippi Langkous deed haar eigen zin, ze ging op weg naar nergens en beleefde zo de leukste avonturen. Als klein meisje leek mij dat geweldig leuk.
En wat blijkt nu jaren later, ik kan het ook, het gaat gewoon vanzelf. Soms is het wel leuk en heb ik het wel gepland. Maar meestal overkomt het me spontaan. Zo vertrokken we laatst naar een gehucht in het zuiden, spannend want ik zou daar wat digi-vrienden ontmoeten. Geen idee wat me boven het hoofd hing, de heenreis ging goed. Ik las de kaart en de chauffeur reed zonder problemen naar de plaats van bestemming.
Het werd een geweldige middag/avond, maar daar komt ook een einde aan, de tijd dat we vertrekken is tegen middernacht.

We zijn met z’n vieren gekomen, maar vertrekken met z’n zessen, de bedoeling is dat er onderweg twee mensen thuis gebracht worden. Dat zou in vijf kwartier gepiept kunnen zijn. Ware het niet dat we in een file kwamen bij Eindhoven, men werkt daar op onchristelijke tijden aan de weg. Het was dus stilstaan en weer een klein stukje rijden. Het duurde en duurde. Richting Amsterdam moest ik volgen, het ging een hele poos goed.

Maar dan moeten er wat mensen hun drankjes lozen en dus bij een tankstation een stop gemaakt. Mooie tijd om wat Turks brood en een appeltje te nuttigen. We gaan weer de weg op en rijden maar. Het gezelschap keuvelt lekker en ik geloof ze dat wel gezellig vonden.
Maar dan ben ik plotseling Amsterdam kwijt, de borden geven nog wel Antwerpen aan en Retie is dichterbij dan ik dacht. Dan zie ik een bordje Welkom in België, oeps dit gaat niet helemaal goed.

Gelukkig voor elk probleem is een oplossing, we nemen de eerste de beste afslag en rijden richting Arendonk. Helaas zie je er in het donker niet veel van, maar het landschap om ons heen is mooi, de huizen en straten zo anders dan in eigen land. Na een poosje rijden we Nederland weer in en kunnen we kiezen Tilburg of Eindhoven. We kiezen voor het eerste, want ik wil Eindhoven niet meer zien.
Na twee en een half uur en plm. 150 km later, kunnen de twee meerijders de auto verlaten. Ruim een half uur later zijn ook wij weer thuis, zonder omwegen het laatste stukje.
De jongste vond het allemaal heel cool, want hij is vannacht in België geweest

Als de jongentjes in hun bed liggen, stap ik er doodvermoeid ook in en vraag me af wat de meerijders zullen denken over mij. Dat mens is maf, ze hebben gelijk.
De gezinsleden hier zijn het wel gewend dat hun mama rare fratsen uithaalt, zo hebben we eens een weggetje genomen, dat heel smal was en steeds smaller werd dan de breedte van de auto. Toen we bij een tunneltje kwamen waar de auto niet door paste moesten we het hele eind terug achteruit. Nu was dat nog niet zo erg, want dat gebeurde zonder caravan.
Een andere keer met de caravan erachter namen we een afslag, die volgens de borden goed was, maar na 4 km zandpad hield de weg gewoon op. Keren met een caravan gaat wat minder makkelijk en achteruit rijden 4 km is ook geen optie.

Maar zoals jullie lezen, we komen uiteindelijk toch altijd wel weer thuis en hebben zij weer iets te vertellen en kunnen ze hun chauffeuse ongegeneerd uitlachen. De chauffeuse lacht vrolijk mee en denkt maar zo: ‘Op reis met haar is nimmer saai.’