Naakt komen we ter aarde.
Een wonder voor onze ouders, van grote waarde.
Klein, kwetsbaar, onschuldig, een onbeschreven blad.
Onwetend, afhankelijk, voor ons, een onwandeld pad. Waarden, normen, onze persoonlijkheid wordt stapje voor
stapje geplaveid.
Goed of niet, het vormt onze persoonlijkheid.
Dan komt de tijd onze horizon te verbreden.
We slaan onze vleugels uit,
los van al die afhankelijkheden.
Voordat we het weten hebben we zelf een gezin.
Puttend uit onze geschonken rugzak, ons
afvragend, wat is eigenlijk onze bestaanszin.
Is dit zoals we het in gedachten hebben gehad,
is dit het leven zoals we het willen leven?
Zijn we blij met datgene wat ons is meegegeven?
Wees je van een ding bewust, ondanks je bagage,
want een ieder van ons draagt er een.
Het leven is maar even, in een zucht voorbij,
geniet er ten volle van, het niet doen is een blamage.
3 reacties
Loek-Wubbels · 31 mei 2010 op 23:14
Op de inhoud niks aan te merken, zitten een paar rake boodschappen in.
Het rijmt alleen wat lastig als de ene zin veel langer of korter dan de andere is. Het bekt lekkerder als de zinnen die moeten rijmen ongeveer even lang zijn.
Maar dit soort bijdragen zijn wel gaaf. Het is wel even wennen, maar dat ligt meer aan mij dan aan jou.
DriekOplopers · 1 juni 2010 op 07:37
Nee, ik zal niet snel beweren dat iets hier niet zou moeten worden geplaatst.
Maar dit buitengewoon lelijke, knullige, armoedige kreupelrijm…
Dit soort bagger lees ik hier liever niet, eerlijk gezegd. CX is een website voor columns, niet voor dit soort goedbedoelde rotzooi.
Mien · 1 juni 2010 op 12:01
Deze column zou zowaar op een tegeltje kunnen passen.
Voor insiders:
Hij leest mooier in delftsblauw dan in mokumsgroen.
Mien