Verkopers zonder missie.

Ik vraag me ernstig af met welk duister chromosoom men moet geboren worden, om het tot verkoper van muziekinstrumenten te schoppen. En ik vraag me zo mogelijk nóg ernstiger af hoeveel chromosomen een mens moet mankeren om überhaupt een instrument te kópen van zo’n geestesgestoorde maniak. Kom ik binnen in zo’n winkel, wandel ik op mijn dooie gemak fluitend naar de afdeling gitaren. Daar kom kom ik oog in oog te staan met de liefde van mijn leven. Ronde vormen, gladde huid en een uitermate zwoele stem. Een Gibson Les Paul Studio, de minnares waarvan ik gezworen heb dat ik haar ooit tot de mijne zou maken. Later wanneer ik groot ben. En wanneer mijn bankrekening een minder schrijnend verhaal vertelt. Kortom, jamais de ma vie.

Dus mijn gefluit stokt, want fluitenderwijs kwijlen is extreem belachelijk. U hoeft mij niet te geloven, probeert u het gerust zelf wanneer er niemand in de buurt is. Ik bekijk het instrument van dichtbij en nog voor ik ‘Châteauneuf du Pape’ kan zeggen, komt er zo’n maf naast me postvatten.
‘Aha, meneer heeft smaak, zie ik!’
‘Ja, maar meneer heeft geen centjes…’ zegt meneer.
Ik had evengoed een twee uur durend Zimbabwaans rockconcert te berde kunnen brengen, want mijn argument worden straal genegeerd.
‘Al eens op gespeeld?’
‘Nee, nog nooit.’
‘Eens proberen?’

Ik kijk eens rond en het feit dat er buiten ons geen levende ziel te bespeuren valt, stelt me op mijn gemak.
‘Graag!’
Hij haalt de gitaar van de muur en plugt haar in een lampenversterker.
‘Prima gitaar, hoor! Kijk.’
Ik steek gretig mijn arm uit, maar weer word ik keihard genegeerd. Het kalf hangt het instrument om zijn eigen schouder en begint me daar een partij te spelen – zelden gehoord.

Andere potentiële klanten die daarnet blijkbaar in een andere afdeling stonden rond te neuzen, komen nu nieuwsgierig rond ons staan. De verkoper steekt een solo af, zo eentje van het kaliber waarvan ik spontaan borsthaar krijg, en ondertussen stroomt de winkel vol.
Hij gaat op zijn knieën zitten en haalt onmogelijke klanken uit mijn lief, en alle monden vallen open van bewondering. Hij gaat helemaal achteroverleunen en doet de gitaar een orgasme krijgen.
Mensen vallen flauw van extase, ambulances rijden aan en af. Jezus komt plots uit de hemel nedergedaald en begint spontaan te headbangen. Overal zijn tentjes opgeslagen en iemand heeft ondertussen een frietkraam geopend en doet gouden zaken.

De vingers van de verkoper gaan tot het uiterste en als we zo ongeveer met z’n twaalfduizend staan, laat hij een laatste noot door de ruimte zingen. Applaus zou dit magische moment verkrachten en dus houdt iedereen de adem in. Com-ple-te stilte. De verkoper staat op, heel langzaam, haalt het instrument heel voorzichtig van zijn schouder en reikt het mij toe.
‘Zo, en nu is ‘t aan u.’

Zelden werd ik harder besprongen door de drang om toch maar een triangel te kopen.