Verlangen

Ik voel het leven, het is overal om me heen. De wind ruist soms zachtjes, soms dreigend over de toppen van de bomen. Dit moment plaats ik hier. Het volgende moment bewaar ik voor in mijn vitrine, waar alles wat ooit leefde zal voortbestaan als een herinnering die zelfs na duizend jaar nog een hart sneller zal doen kloppen. Ik bestijg de hoogste heuvel uit de omgeving om binnen een uur verzekerd te zijn van het mooiste uitzicht dat ik me op dat moment kan wensen. Een euforisch gevoel maakt zich langzaam van mij meester, terwijl ik narust van mijn klimtocht tegen de rug van een graf.

De hemel lijkt grootser dan ooit tevoren. Even denk ik aan zonlicht en terstond breekt er een eerste zonnestraal door. “Het is de goden verzoeken”, hoor ik een stem zeggen en ik glimlach naar de eik met de in boomschors getekende mond.

De lucht voelt warm en droog, maar al snel treedt er een koelte op waarna er grote druppels regen op mijn gezicht afdalen. De goden besluiten om hun eigen spel te spelen; donkere wolken stapelen zich opeen. Ze maken me kenbaar dat daar waar zonlicht is, altijd ergens het onweer is verscholen.

Ik sta op en haast me in mijn aftocht van de heuvel. Ik blijf lopen, langs talloze paden, langs het meer van de nimf en langs eeuwenoude bomen. Ik ben gevangen in een zee van vergankelijkheid, daarom weet ik dat er niets is voor mij om te vrezen.

Het beginnende gerommel zingt melodieën in mineur, maar mijn hart voelt te licht om me somber te voelen. Ik voel het leven. Het is overal om me heen. De wind ruist dreigend over de toppen van de bomen en de vitrine des levens wankelt in mijn hart.

Dit moment plaats ik hier. Het volgende moment bewaar ik voor in mijn vitrine, waar alles wat ooit leefde zal voortbestaan als een herinnering die zelfs na duizend jaar nog op zijn grondvesten zal trillen.

Het is mijn ode aan het nu.
Mijn tribuut aan al wat is.

En een verlangen om nooit meer in woorden te spreken.