Vandaag moet het er van komen. Ze is elke donderdag rond zessen in het winkelcentrum. Ik steek me in m’n snelste pak en trek m’n stoutste schoenen aan. Het praatje oefen ik voor de zoveelste keer voor de spiegel. Een weelderige bos bloemen moet de rest doen. Als ze komt tenminste. Ik wacht stijf van de zenuwen in het cafeetje op de hoek. Ja, daar is. Sexier dan ooit in haar korte leren rokje en hoge hakken. Ze gaat de groentewinkel in. Als ze naar buiten komt, spreek ik haar aan.

‘Gefeliciteerd. U bent de duizendste bezoeker vandaag. Ik mag u daarom deze bloemen en een consumptie aanbieden.’
Ze kijkt me verbaasd aan. Ik voel het bloed uit m’n hoofd trekken. Dan lacht ze. ‘Bedankt. En ja, ik ga graag een glaasje met je drinken.’

Het is gelukkig rustig in het cafe. Anders was de concurrentie moordend geweest. Nu heb ik haar min of meer voor me alleen.
‘Ik ben Frans.’
‘Kristen.’
‘En ben je dat ook?’
Weer die lach.
‘Wil je me nu bekeren of verleiden?’
‘Wat drink je?’
‘Doe maar een droge witte wijn.’

Terwijl ik bestel, duw ik mijn been tegen dat van haar. Ze trekt niet terug.
O, wat is dit spannend. M’n dag kan nu al niet meer stuk.

Ze nipt aan haar glas. Ik verslik me haast in m’n biertje. Zo schielijk giet ik het naar binnen. Als ik m’n been iets terugtrek, duwt zij het hare tegen het mijne. Ik leg m’n hand op haar knie.
Ze neemt nog een slok en kijkt me vanuit haar ooghoeken aan.

‘Is dit je stamcafeetje?’
‘Ja, sinds een paar weken ben ik hier als het even kan in ieder geval elke donderdag.’
Ze lacht alweer.
‘Zeker om mij te zien.’
‘Ja, en dan vraag ik altijd of ze ‘Heaven must be missing an angel’ draaien.’
‘Wil je me nog steeds bekeren?’
‘Nou, nee. En jij? Wil jij nog wat drinken?’
‘Nee, dank je. Ik heb trek in een sigaret. Zullen we even roken?’

Buiten sla ik m’n arm om haar heen. Ze draait haar gezicht naar me toe. Ik kus haar.
Dan besef ik ineens dat je in een verhaal met iedereen kan vrijen.
Met Irene Moors in haar persiflage op Kim Holland of Chazia Mourali bijvoorbeeld.

O, wat ben ik toch een stumper. Heb ik eindelijk de vrouw waar ik al weken van droom in m’n armen en dan fantaseer alweer over een ander.

Categorieën: Verhalen

Frans

Ooit schreef ik voor een regionaal dagblad. Daar hadden ze na 22 jaar genoeg van en nu probeer ik het hier. Na een grote tussenpauze hoop ik de draad weer op te pakken.

5 reacties

phoebe · 6 mei 2011 op 10:37

Hier lust ik wel pap van!! Het is lekker snel, catchy en grappig!

sylvia1 · 6 mei 2011 op 10:55

Leest inderdaad lekker deze column. Die eerste alinea was meteen raak. “Ik steek me in m’n snelste pak en trek m’n stoutste schoenen aan.”
Columns die eindigen met de onthulling dat het een droom was zijn soms wat flauw, maar deze niet. Grappig met een vleugje tristesse.

LouisP · 6 mei 2011 op 11:59

‘Gefeliciteerd. U bent de duizendste bezoeker vandaag. Ik mag u daarom deze bloemen en een consumptie aanbieden.’
Ze kijkt me verbaasd aan. Ik voel het bloed uit m’n hoofd trekken. Dan lacht ze. ‘Bedankt. En ja, ik ga graag een glaasje met je drinken.’

Goeie Frans, weinig kans op een blauwtje, moet ‘k onthouden…maarre, ‘k vind het een mooi stuk. Beetje vreemd einde, hou ik wel van..

Ferrara · 6 mei 2011 op 14:16

Deze Frans op vrijersvoeten vind ik erg spannend.
Je durft wel, maar dat wisten we al.

Mien · 9 mei 2011 op 13:45

Leuke column met twist.
Je wordt er in meegezogen.
Wel jammer dat je aan het einde van de column uitleg gaat geven.
Ik had de lezer wat meer in verwarring gelaten.
Laten zweven tussen fantasie en realiteit.
Had de column in mijn ogen nog sterker gemaakt.

Mien twist and shout

Geef een reactie

Avatar plaatshouder