(Ver)trouw(en).

Trouwen. Niets voor mij persoonlijk. Je belooft trouw aan een ander, maar waarom niet aan jezelf? Waarom beloven we niet eerst ons zelf trouw voordat we dit aan een ander doen? Is dat niet veel belangrijker? Ik heb mezelf wel degelijk trouw belooft, nog steeds met enige regelmaat. Moeilijk vind ik het wel, trouw blijven aan mezelf. Ik bezit de fijne eigenschap het belang van een ander boven dat van mijzelf te plaatsen. Dan ben ik trouw aan een ander en verloochen ik mezelf. Je krijgt het nooit terug natuurlijk en dan ga je op je bek. Keihard, plat op je bek. De enige die er dan nog is om je op te rapen, ben jezelf. Maar je eigen ik, is niet zo blij met je want haar heb je laten vallen. Gelukkig krijg je wel een kans. Ontelbare nieuwe kansen van jezelf.
Het is een leerproces, het hele leven is.
Beter word ik erin, beetje bij beetje.
Pas als ik compleet trouw aan mezelf kan blijven, zal ik eens gaan nadenken over trouwen. Mocht mijn prins op zijn ezel arriveren natuurlijk, anders word het zo’n lullige ceremonie.
Het vertrouwen in mezelf groeit en dat maakt me zelfverzekerder in mijn beslissingen. Het wordt makkelijker om knopen door te hakken. Dat lukt nog niet altijd, zoals mijn laatste strubbeling. Mijn verstand wist het wel, zeker weten. Maar dat verdomde gevoel. Die liet mij aanmodderen.
Lange tijd deed ik aan struisvogelpolitiek, één van mijn favoriete spelletjes.
Het licht heb ik nu gezien, ik kan de verleiding weerstaan. Zo letterlijk en zo figuurlijk. Het valt me zwaar, maar ik houd vol.
Tot mijn lichte verbazing en spijt gaan de credits hiervoor niet naar mij. Het waren niet mijn woorden, maar de jouwe die het mij deden beseffen.
It’s all thanks to you!