Vervlogen vlucht

Het is druk op straat. Met moeite kom ik vooruit. De enorme mensenmassa beweegt zich voort als een dikke stroperige pap. Het is zeker koopzondag.
Een grote elleboog beukt zich tussen mijn ribben. Ik doe een stap opzij en de stroom versnelt zich. De druk neemt toe en de warmte van de vreemde lijven waarin ik gevangen zit beneemt mij de adem. Het verstikkende gevoel is overweldigend. Bang kijk ik om mij heen. Maar de gezichten naast mij kijken niet om. Paniek giert door mijn lijf.
Ik kijk omhoog en zie een stralend blauwe lucht. Ik hap naar adem. De frisse verse lucht vult mijn longen en maakt mijn lichaam licht. Het geluid van de massa verstomt en lijkt ineens ver weg. Ik kijk naar beneden en zie gezichten vol verbazing die mij aanstaren.
Ergens roept iemand iets. De woorden dringen langzaam tot mij door.
“Ze vliegt!”
Ik kijk om mij heen en zie de karakteristieke toppen van de oude herenhuizen naast mij opdoemen. Achter één van de raampjes in de gevel staat een klein meisje. Ze lacht en ze zwaait naar me. Ik zwaai terug en voel hoe de lucht zich verplaatst en mij verder omhoog drijft.
Met iedere zwaai raak ik verder van de grond verwijderd. Ik probeer een soort schoolslag te maken en zweef een paar meter vooruit.
Het lichte en vredige gevoel is onbeschrijfelijk mooi. Ik voel me vrij.
Gelukzalig zweef ik boven de straten die steeds zwarter worden van de mensen die zich onder mij verzamelen.
“Kijk dan, ze vliegt!” De woorden zijn bijna onhoorbaar zacht.
De heldere blauwe lucht om mij heen lijkt haast sereen. Zorgen zijn verdwenen en mijn gedachten zijn stil.
Er tikt iets tegen mijn voet. Ik kijk erna en zie de top van de enorme linde op de oude markt onder mij door schuiven. De aanraking laat me wankelen. Ik zoek naar de balans die net nog zo vanzelfsprekend leek.
“Ze vliegt! Hoe kan dat nou?” De stemmen uit de menigte klinken ineens veel duidelijker, harder.
Als bliksemschichten schieten de gedachten door mijn hoofd; Ja, ze hebben gelijk. Hoe kan dat nou?
Ik kan helemaal niet vliegen! Ik tuimel naar beneden.
Wacht! Ik kan het wel, ik heb het zojuist ook gedaan! Ik kán vliegen! Een paar meter boven de grond hang ik stil. Opgelucht haal ik adem.
“Mama, mensen kunnen toch niet vliegen? Of is ze misschien een vogel?” Het kleine stemmetje blijft onbeantwoord.
Een schok gaat door mijn hoofd; ik ben bang voor vogels! Wild wapper ik met mijn armen om mij heen. Ik lijk wel gek! Ik fladder hier maar een beetje boven de oude markt waar het stikt van de duiven. Daarbij, ik kan helemaal niet vliegen!
Als een baksteen stort ik terug naar de aarde. De massa wijkt uiteen en de grijze tegels komen gevaarlijk snel op mij af.
De klap gaat door mijn hele lichaam. Verslagen lig ik face down op de koude stoeptegels.

Het kleine stemmetje galmt nog na als ik mijn ogen open.
“Zie je wel? Mensen kunnen helemaal niet vliegen.”