Vlieg je mee?

Is het u ooit opgevallen dat in het woord opvoedkunde, het woord ‘kunde’ schuilt? Ik kwam tot dat besef, toen ik in den Bosch een Opvoedwinkel passeerde. De meeste kinderen genieten volgens mij nog geeneens van de voeding. En kun je een opvoeding kopen? [b]Reclame! Laatste pakket all-in! Niet geldig in combinatie met andere aanbiedingen![/b] Ik zou een hele voorraad in slaan, als ik erin geloofde. Nu sta ik niet echt achter het idee dat je opvoeden kunt leren. In die zin, dat er volgens mij geen vaststaande regels kunnen bestaan die op elk kind van toepassing zijn. Ieder kind is anders. Iedere ouder is ook anders. Tel daarbij op; hoe staat het met je geduld, hoe was je dag, hoe is je humeur, hoe was het gedrag van je telg die dag, enz, enz.
Zo nam ik me altijd voor om, als ik meer dan twee kinderen zou mogen krijgen, ik die een zelfde opvoeding zou geven. En dat werkt dus mooi niet. Waar het ene kind door afleiding op andere gedachten dan de geplande driftbui kan worden gebracht, blijkt dat bij het andere kind negeren het beste werkt. Misschien staat dat wel in een Opvoedboek. Ik ben er door schade en schande wijzer van geworden. Nu geef ik niet zo heel snel op, dus probeer ik op andere fronten opvoedkundig bezig te zijn. Een verschil maken tussen de opvoeding van een jongen en een meisje, is in mijn ogen niet opvoedkundig. Dat probleem werd bijna voor me opgelost, daar ik twee meiden kreeg.
Nu ziet het er naar uit, dat dat ook niet blijvend is. Maar dat terzijde.
Wat ik wilde was dat mijn kinderen niet zouden gaan denken dat de man des huizes voor de broodwinning zorgt, en de housemanager voor de kinderen en het huis. Geen rollenpatroon in ons gezin. Dat stond als een bezem boven water. Of was dat als een paal?

De tweede fout die ik maakte was dat ik geloofde dat ik daar redelijk in slaagde. De man des huizes is wat je noemt hier wel de hoofdkostwinnaar, maar moeders draagt ook haar steentje bij. Koken doet pa beter dan ma, dus daar kan het ook niet in zitten. Toch werd ik met mijn pedagogisch verantwoorde neus op de feiten gedrukt. Ze zien het namelijk wel zo. Onze jongste dagbederver wel, merkte ik.
Die maakte een tekening, op verzoek, van ons gezin. Pa op zijn motor, zuslief op het paard, zelf in judopak, en ma… Ja, over ma was nagedacht.
‘Ik wist niet zo goed wat ik moest tekenen, ma, bij jou’, hoorde ik mijn telg zeggen, en was meteen op mijn hoede. Zo neutraal als ik kon zei ik:’Dat kan, schat, wat is het geworden?’ Ik ging nog uit van een mooie tekening achter een ouderwets droomburo, of ook op de motor. Misschien als assistent van de dokter. Ja, dat moest het zijn. Daarom die twijfel, als je je ouwe moeke nog nooit zo live hebt gezien, twijfel je hoe je dat moet tekenen.
‘Ik heb je maar een bezem in je handen gegeven, mam.’
Een bezem?! Een bezem!? Had je me niet op zijn minst een stofzuiger in mijn klauwen kunnen drukken, wil ik uitschreeuwen.
‘O’, zeg ik in plaats daarvan, met een geforceerde glimlach, ‘zodat ik weg kan vliegen als heks’. Je wil dat tere kinderzieltje toch niet meteen vertrappen.

‘Nee, om mee schoon te maken natuurlijk, mam.’