Volgende klant

Ik kan me er gewoon mateloos aan irriteren! Staan ze daar irritant met hun muntje op de (alweer met vieze, vette vingervlekken bedekte) toonbank te tikken, ondertussen fluitend, joehoe-roepend of gewoon brutaal hun bestelling te doen. Ik heb dan altijd meteen de neiging deze mensen over te slaan en eerst de andere keurig-op-hun-beurt-wachtende-mensen te gaan helpen. Vroeger toen ik nog op de markt bij de bloemenkraam werkte, ging ik wanneer er iemand vervelende opmerkingen maakte of iets anders onzinnigs zei, heeeeel subtiel het kopje van één van de roosjes, die ik natuurlijk één voor één geteld had, knikken. Of natuurlijk het nietje per ongeluk expres door de steel schieten.. oeps…

Maar om nou een rookworst door midden te knikken of een nietje in de hotdog te schieten… nee dat gaat te ver.. De beste oplossing is natuurlijk altijd vriendelijk blijven. Dus ik help deze mensen vriendelijk, lach lief, vraag beleefd als ze 10 cent erbij hebben en wens deze mensen tot slot een heeeeeel fijn weekend toe!

Natuurlijk kan het ook andersom. Dat je TE aardig bent voor de mensen. Mensen die hun hele levensverhaal aan je vertellen, wanneer je maar een greintje interesse toont. Dit overkwam me op mijn eerste werkdag. Een mevrouw kwam bij de kassa om te vertellen dat ze bijna omver was gereden door een vrachtwagen en daarbij haar arm had bezeerd. Ik toonde oprechte (nou ja, bijna dan) medelijden met haar en zei iets aardigs, maar toen kwam het… Arme mevrouw kon geen thuiszorg krijgen, man dood, kinderen vakantie, buren kanker, kortom dramatische toestand. Ik had natuurlijk meteen spijt van mijn aardige gedrag.

Komen we weer op de volgende vraag: Hoe kom je van dit soort klanten af? Een goede optie is de volgende klant vriendelijk (wanhopig) toe te lachen, in de hoop dat hij/zij merkt in wat voor benarde positie je terecht bent gekomen en je komt redden door een bijzonder intelligente vraag te stellen, waar je absoluut dieper op in moet gaan. Voorbeelden van deze vragen zijn: Waar liggen de panty’s?, Verkopen jullie ook paardenbiks?, Wanneer komen de sjaals en mutsen (in de zomer), Mag ik deze rollade even passen? enz. Je wenst vervolgens de verbaasde, zielige mevrouw heel veel sterkte met de rest van haar leven in de hoop dat je haar nooit meer tegenkomt. Zo ben ik dan ook wel weer.

Je pikt de vervelende klanten er zo tussen uit hoor. Dit is min of meer een waarschuwing voor iedereen die dit leest! Begin gewoon niet aan het afdingen voor een rookworst of banketstaaf, ga niet als je niet binnen een minuut geholpen kan worden, irritant rondschreeuwen dat je nou al wel een half uur staat te wachten, kom niet met spullen die niet bij ons gekocht zijn terug om te vertellen dat het lederen bandje nu al stuk is, ga niet een heel concert muntjetikken geven op de toonbank. Gewoon niet doen, mensen!

Leef je nou eens in, in…. Mij! Bedenk hoe vreselijk vervelend en frustrerend het moet zijn de hele dag dit soort dingen te moeten meemaken, dan wel aanhoren. Ik ben ook maar gewoon een meisje die hier nou eenmaal in het weekend werkt. Ik ben geen psycholoog die de zielige verhalen aanhoort of een snelwandelaar die van hot naar her kan rennen.

Toch kunnen we er met z’n allen in de pauzes vreselijk om lachen. Het zou niet de eerste keer zijn dat die belachelijke man van 79 jaar met z’n hippe blousje, elviskuif en z’n netgekochte kinderarmbandje om zijn arm, bij ons in de pauze over de tafel gaat. Ok, dat was eigenlijk niet zo grappig. Het was dan misschien ook niet het juiste voorbeeld. Toch denk ik dat het principe wel duidelijk is nu: Ik hou van m’n werk!

Deb.