Volwassen worden

Ik was laatst op weg naar huis. Ik rijd die weg bijna dagelijks, en ook ik rijd inmiddels daar op de automatische piloot. Keihard Taylor Swift door de radio, zonnebril op en gassen maar! (altijd net 10 kilometer te hard, omdat ik precies weet hoe hard ik daar kan zonder gevaarlijk te rijden). Ik reed dus heerlijk door een pittoresk dorpje, toen ik ineens een noodstop moest maken. Er sprong een hond voor de auto, zo een van het type toiletpapierreclame met reebruine ogen. Dat ben ik wel gewend, ik woon in Brabant, en daar springen wel vaker reeën, vossen etc. voor mijn auto. Ik ben vol in de rem gesprongen, heb de hond laten oversteken en reed weer verder. Ik verlies mij in mijn herinneringen en weet weer dat in hetzelfde dorpje en in diezelfde straat, ik als brugklasser samen met mijn vriendinnetje een dode kat heb gevonden op straat. We zijn toen bij alle huizen aan gaan bellen tot we het baasje hadden gevonden. Of een stukje verderop, nog steeds dezelfde straat, liep er toen ik eens terug kwam uit school een pony los over straat. We hebben de pony gevangen, aan het hek gebonden en aangebeld bij de dichtstbijzijnde boerderij. Pony weer terug bij de boer.
Die keer dat de mannetjeseend uit onze vijver voor het huis kwijt was, ik heb úren gezocht (en hem nooit meer gevonden). Onze kat die 7 dagen vermist was, en uiteindelijk werd terug gevonden in een wolfsklem in de tuin van de buren. Ik heb de hele polder rond gemiauwd om te kijken of onze kat zou antwoorden.
En als ik terug ga in mijn jeugd, toen mijn vuist nog in een neusgat van een koe paste. (nog steeds een hilarisch verhaal als mijn moeder indruk wil maken bij nieuwe vriendjes)

Inmiddels een dorpje verder, zat ik mij verwonderd te bedenken dat ik nu toch echt volwassen geworden ben. Ik heb de hond gewoon laten oversteken, heb hem niet naar zijn baasje terug gebracht. Helemaal niets. Mijn normen en waarden uit mijn jeugd zijn vervaagd. Ik, die vroeger gezworen heb dat ik altijd zo zou blijven. Ik zou niet zo onverschillig worden als die man die voor mijn ogen een haas doodreed en gewoon doorreed. Ik, die vroeger huisjes maakte voor torren en mieren van luciferdoosjes. Of kikkers in glazen potten stopte met een blaadje sla.

Bijna wilde ik omkeren en terugrijden naar waar ik de hond had gezien. ‘Misschien kan ik hem nog redden van de straat en een eventuele dood. Misschien kan ik hem terugbrengen bij zijn baasje.’
Toen keek ik op de klok en zei tegen mezelf: ‘het is al laat, het eten staat al klaar. Wellicht dat de hond zelf zijn weg terugvind of iemand hem thuisbrengt. Het is maar een hond, stop met jezelf schuldig voelen.’ Na dit gedacht te hebben, was ik alweer thuis. Ik ben niet meer terug gegaan.

Help, ik ben volwassen geworden.