Voor de luiheid geboren

De zon duwt zijn stralen door mijn raam, op de manier waarop een jehovagetuige zijn voet tussen de deur steekt. Brutaal dus. Misschien wil hij een ontbijt, maar ik heb nu niet de energie om dat te maken. Hij blijft hardnekkig doorschijnen, misschien was een IJzeren Gordijn beter geweest, dat zou een betere bescherming bieden voor dat felle licht van hem. Toch ben ik blij dat hij me wekt. De tijd wacht namelijk niet, die tikt rustig verder, terwijl ik nog zoveel moet doen vandaag. Ik ben een man van de klok, niet van de wekker. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan het gepiep van mijn wekker. Ik houd daarom ook erg van uitslapen, dan hoef ik niet gewekt te worden door het ge’tuuut-tuuut-tuuut’ van mijn wekker. Uitslapen is als een hobby voor me. Postzegels verzamelen is niets voor mij. Ik ben meer van het kwijtraken van spullen, zelfs tot immateriële dingen als gedachten aan toe. Modelbouwen heb ik wel een tijdje gedaan, maar na een half uur had ik er alweer genoeg van. Mijn Fiat 500, schaal 1:3, leek meer op een slecht gefabriceerde Formule 1 auto. Ik koop daarom ook nooit spullen bij de Ikea. De Benny’s en de Billy’s mogen ze voor mijn part houden. Nee, puzzelen is ook niet mijn ding. Evenmin is sport dat trouwens. Er is wel een tijd geweest dat ik met een korte broek en shirtje op het zanderige grasveld stond, daarmee voer ik nog steeds nachtmerries die iedere maand wederkeren. Nee, als ik iets doe, dan wil ik er ook goed in zijn, en dat was met voetbal duidelijk niet zo. Daarom is mijn hobby uitslapen geworden, daar heeft nog geen mens mij in verslagen. Die partij win ik met mijn ogen dicht en één hand op de rug.

Ik besluit nog even te blijven liggen, gewoon om te relativeren wat ik gedroomd heb. Vaak genoeg kan ik het me niet meer herinneren, toch probeer ik het steeds weer. Het is leuk om te beseffen wat er werkelijk in je hoofd afspeelt. Ik denk ook niet dat dromen altijd bedrog zijn, het is eerder een vertekent beeld van de werkelijkheid. Hoewel ik moet oppassen voor quasifilosofisch gepraat, want dat is in deze tijd uit den boze. Absurd eigenlijk.

Nee, het lukt me niet. De alcohol van de vorige dag heeft er voor gezorgd dat de man met de hamer vannacht in mijn hoofd is gaan werken. Alcohol maakt meer kapot dan je lief is, ook al zijn niet al mijn dromen me lief, laat dat duidelijk zijn. Sommige dromen mag je gratis hebben van me, dat spreekt de meeste Nederlanders wel aan, denk ik. Ik houd ook van gratis spullen hoor. Ik heb zelfs een gratis huisdier bij de drank gekregen gisteren, dat zei de barman er niet bij. Wat moet zo’n kater eigenlijk te eten? Één ding is zeker, ik heb geen honger. Ik hoor beneden dat het toilet aan het klagen is, die heeft natuurlijk ook vreselijke dorst. Tenslotte heeft hij ook een soort van weekend. Ik probeer mijn beste been uit mijn bed te tillen. Mijn beste been is mijn rechtse, mijn linker heeft altijd moeilijk gedaan, al vanaf mijn geboorte. Het laminaat voelt koud aan, maar alcohol bevriest niet, zegt men, althans niet op deze temperatuur. De trap naar beneden lijkt verbouwd te zijn, de treden smaller en veel meer bochtwerk. Voor de zekerheid houd ik me goed vast aan de trapleuning. Eenmaal op het toilet aangekomen, voelt het als een bevrijding. Het gisteren massaal ingekochte vocht giet ik er nu geheel uit vrije wil uit. Wat een heerlijk gevoel is dat. Ik druk op de knop en wens mijn vloeibare zuurverdiende euro’s voor de laatste maal een goede reis naar het riool, de maag van mijn toilet. Om emotioneel van te worden!

Vanaf de begane grond ziet de trap er naar boven erg hoog uit, toch waag ik me de klim. Wat een uitputtingsslag is dat. Ook moe worden is niets voor mij, dat heb ik ook allang in de gaten. Liever lui dan moe, en het is zo. De mensen die graag moe worden, maken misbruik van de rust. In één keer teveel rust gebruiken kan niet goed zijn. Ik doe het liever geleidelijk, ik verspreid het over vierentwintig uur. Mijn bedje voelt nog warm aan. Waarom zou ik eigenlijk niet weer lekker gaan slapen? Dingen die ik vandaag eigenlijk zou moeten doen, kunnen morgen ook nog wel.
Ik stap met mijn linkerbeen het eerst in mijn bed, want die heeft altijd iets meer rust nodig. En op mijn linkerbeen alleen kan ik niet staan, dat durf ik niet aan. Ik betwijfel of mijn linkerbeen wel helemaal goed spoort, maar dat moet mijn rechterbeen maar in de gaten houden, daar houd ik me niet mee bezig. Ik kijk naar de wekker. Die heb ik gelukkig onschadelijk weten te maken, zonder stroom komt dat ding niet ver. De zon blijft wel doorschijnen, maar je kunt niet overal om gaan zeiken. Mijn gordijnen houden het zonlicht niet helemaal buiten. Gelukkig heb ik een bord voor m’n kop, dat scheelt een heleboel.

Slaap lekker.