Vuur – Wrijflicht

‘Voorzichtig wrijven werkt niet’ hoorde ze iemand zeggen. Betrapt keek ze om en staarde daarbij recht in het kruis van een onbekende man. Het lipje van zijn ritssluiting stond gelukkig keurig rechtop. ‘Ik heb hier geen ervaring mee’ verontschuldigde ze zich en ze voelde hoe ze rood kleurde. Discreet trok ze haar rok wat verder over haar benen. Hij lachte. ‘Dan zal het niet snel tot een vluggertje komen.’ Nieuwsgierig nam ze hem in zich op. Zijn huid leek gewend te zijn aan de zon en zag bruin in die typische mediterrane teint. ‘Mag ik bij je komen zitten?’ vroeg hij. Een antwoord wachtte hij niet af. ‘Deze boom is breed genoeg voor twee’ motiveerde hij zijn besluit. Ze giechelde. ‘Ik ben Fer,’ stelde hij zich voor. ‘En vandaag is de eerste dag van de rest van ons leven.’

‘Heb je me al lang staan begluren?’ vroeg ze aarzelend. ‘Zo zou ik het niet willen noemen’ zei hij. ‘Maar ik heb wel genoten van je voorstelling.’ Opnieuw voelde ze hoe het bloed zich tot aan de oppervlakte van haar hals en wangen stuwde en vouwde op een zo nonchalant mogelijke wijze haar armen achter haar nek. Met mannen wist ze zich niet zo goed raad, maar toch voelde ze zich met dit exemplaar op een onverklaarbare wijze verbonden. Hij vormde geen bedreiging, daarvan was ze zeker. En als hij dat wel was dan was haar plotselinge verlangen naar hem nog altijd groter.

‘Maar om terug te komen op je eerste woorden…’ begon ze haspelend. ‘Als voorzichtig wrijven niet werkt. Hoe moet ik het dan aanpakken?’ Zonder schroom plaatste hij zijn hand op haar knie, streelde hem en gleed langzaam richting haar dij. Ze sidderde. ‘Voorzichtig wrijven helpt niet bij een vuursteen’ antwoordde hij. ‘Je moet er met enthousiasme durven tegen aan gaan, met je hele wezen, met al wie je bent. Wacht, ik zal je een demonstratie geven.’

Gedreven nam hij de twee vuurstenen van haar over en begon ze met woeste bewegingen tegen elkaar aan te slaan. Vijf minuten hield ze het vol om enige interesse te veinzen, maar niet lang daarna zag ook hij dat ze een gaap niet kon onderdrukken.
‘En toch geloof ik nog steeds dat wij het in ons hebben om vuur te maken,’ grinnikte hij.

‘Over vuur gesproken, wat is je sterrenbeeld eigenlijk?’ vroeg ze. Zijn hand had zich ondertussen weer genesteld op haar knie, waar hij deze keer rustig bleef liggen. ‘Vind je die vraag niet wat te voor de hand liggend’ was zijn reactie. ‘Ik ben Ram, een vuurteken, zoals je waarschijnlijk al verwachtte. Wij Rammen zijn kosmische vechters; altijd bereid om risico’s te nemen. Vooral als het de liefde betreft. En jij? Jij bent een Leeuw.’ Verbaasd keek ze hem aan. ‘In een keer raak’ lachte ze. ‘Hoewel ik niet altijd zo moedig ben als je van een Leeuw zou verwachten.’

‘Moedig of niet, ik wil nu onderhand ook wel eens jouw naam weten.’ Als er ooit een competitie blozen zou worden gehouden kon zij meteen blozend de beker in ontvangst nemen. Verlegen stak ze haar hand naar hem uit. ‘Mijn naam is Luci. Trouwens, vind jij ook niet dat het hier naar zwavel ruikt?’