‘Voorzichtig wrijven werkt niet’ hoorde ze iemand zeggen. Betrapt keek ze om en staarde daarbij recht in het kruis van een onbekende man. Het lipje van zijn ritssluiting stond gelukkig keurig rechtop. ‘Ik heb hier geen ervaring mee’ verontschuldigde ze zich en ze voelde hoe ze rood kleurde. Discreet trok ze haar rok wat verder over haar benen. Hij lachte. ‘Dan zal het niet snel tot een vluggertje komen.’ Nieuwsgierig nam ze hem in zich op. Zijn huid leek gewend te zijn aan de zon en zag bruin in die typische mediterrane teint. ‘Mag ik bij je komen zitten?’ vroeg hij. Een antwoord wachtte hij niet af. ‘Deze boom is breed genoeg voor twee’ motiveerde hij zijn besluit. Ze giechelde. ‘Ik ben Fer,’ stelde hij zich voor. ‘En vandaag is de eerste dag van de rest van ons leven.’
‘Heb je me al lang staan begluren?’ vroeg ze aarzelend. ‘Zo zou ik het niet willen noemen’ zei hij. ‘Maar ik heb wel genoten van je voorstelling.’ Opnieuw voelde ze hoe het bloed zich tot aan de oppervlakte van haar hals en wangen stuwde en vouwde op een zo nonchalant mogelijke wijze haar armen achter haar nek. Met mannen wist ze zich niet zo goed raad, maar toch voelde ze zich met dit exemplaar op een onverklaarbare wijze verbonden. Hij vormde geen bedreiging, daarvan was ze zeker. En als hij dat wel was dan was haar plotselinge verlangen naar hem nog altijd groter.
‘Maar om terug te komen op je eerste woorden…’ begon ze haspelend. ‘Als voorzichtig wrijven niet werkt. Hoe moet ik het dan aanpakken?’ Zonder schroom plaatste hij zijn hand op haar knie, streelde hem en gleed langzaam richting haar dij. Ze sidderde. ‘Voorzichtig wrijven helpt niet bij een vuursteen’ antwoordde hij. ‘Je moet er met enthousiasme durven tegen aan gaan, met je hele wezen, met al wie je bent. Wacht, ik zal je een demonstratie geven.’
Gedreven nam hij de twee vuurstenen van haar over en begon ze met woeste bewegingen tegen elkaar aan te slaan. Vijf minuten hield ze het vol om enige interesse te veinzen, maar niet lang daarna zag ook hij dat ze een gaap niet kon onderdrukken.
‘En toch geloof ik nog steeds dat wij het in ons hebben om vuur te maken,’ grinnikte hij.
‘Over vuur gesproken, wat is je sterrenbeeld eigenlijk?’ vroeg ze. Zijn hand had zich ondertussen weer genesteld op haar knie, waar hij deze keer rustig bleef liggen. ‘Vind je die vraag niet wat te voor de hand liggend’ was zijn reactie. ‘Ik ben Ram, een vuurteken, zoals je waarschijnlijk al verwachtte. Wij Rammen zijn kosmische vechters; altijd bereid om risico’s te nemen. Vooral als het de liefde betreft. En jij? Jij bent een Leeuw.’ Verbaasd keek ze hem aan. ‘In een keer raak’ lachte ze. ‘Hoewel ik niet altijd zo moedig ben als je van een Leeuw zou verwachten.’
‘Moedig of niet, ik wil nu onderhand ook wel eens jouw naam weten.’ Als er ooit een competitie blozen zou worden gehouden kon zij meteen blozend de beker in ontvangst nemen. Verlegen stak ze haar hand naar hem uit. ‘Mijn naam is Luci. Trouwens, vind jij ook niet dat het hier naar zwavel ruikt?’
13 reacties
SIMBA · 12 december 2008 op 13:03
Echt superleuk Troy!
lisa-marie · 12 december 2008 op 15:25
Een lekker vuurtje met een fantastische uitsmijter!!
arta · 12 december 2008 op 16:11
Op een originele, luchtige manier heb jij ‘Vuur’ aangepakt!
Mooi!
🙂
pally · 12 december 2008 op 17:29
Ha, Ha, vuur met een erotische lading, Toy. Het zette mij even op het verkeerde been en daarna de draai naar het vuursteentje. Veel grijpbaarder dan je gebruikelijke teksten en dat is ook weleens leuk.
groet van Pally
Ma3anne · 13 december 2008 op 12:12
Duivels grappig, dit vuurverhaal van Luci en Fer. 😀
KingArthur · 13 december 2008 op 12:29
Fer en Luci, dat kan niet anders dan een vurige relatie zijn. Mooi geschreven.
Dees · 13 december 2008 op 13:49
Het meisje met de zwavelsteentjes meets her counterpart, om samen de weg naar de hel te plaveien? Of ben ik nu te somber… 😉
Mooi stukje.
Mup · 13 december 2008 op 19:01
:hammer: Dees was me voor,
Groet Mup
Anne · 14 december 2008 op 14:12
Mooi stukje Troy.
Troy · 14 december 2008 op 17:44
Dank voor alle reacties! En nogmaals dank aan King Arthur voor het idee van de themacolumn en de invitatie 🙂
Prlwytskovsky · 14 december 2008 op 19:36
Geen einde aan schrijven maar doorpennen …….. wat volgt er? Wat gaan ze doen??
Luci Vers? 😕
Mien · 15 december 2008 op 09:48
Mooie titel, mooie vondst, mooi verhaal.
Het komt als een duvel uit een doosje.
Het vonkt en het spat dat wrijflicht.
Mien
KawaSutra · 16 december 2008 op 00:43
Ongetwijfeld een ontluikende vurige hartstocht. Met vure geschreven, maar zeker ook gelezen.