Waanzin in de oven

‘Auf die Tur wurde nicht gekauft!’, las ik op de deur. Nee, hier woonde geen rare Duitse, analfabetische toerist. Ook geen Duitse aap die heeft leren schrijven. Helemaal niets Duits zelfs. Wat hier wel woonde? Dat valt met geen pen te beschrijven, maar toch probeer ik het. Hij deed open met een air die je meteen in je graf laat zakken. Ik kon wel ruiken dat hij al dood was, maar er nog niet aan toe wilde geven. ‘Em, wil ik weten waarom je naakt de deur voor me open doet, of is de reden overbodig?’. Normaal gesproken heeft hij wel iets van kleding aan, behalve als hij het vergeet. ‘Ik word heus niet aantrekkelijker met kleding aan, dus maak je niet druk Shit.’ Ik liep vervolgens naar binnen en fantaseerde dat ik op bezoek was bij een mens en niet bij een naaktslak.

Overal waar ik keek, lagen lege flessen. Volle flessen vond Michael immers zonde om te laten staan. Voor zover ik kon ontdekken in Em’s ogen was hij vandaag nuchter, of iets wat ervoor door kon gaan. Hij schonk me een glas cola in en begon zijn dagelijkse klaagzang. ‘Shit, die moeders van vandaag de dag zijn niet meer zo aardig als toen we nog kleine kinderzieltjes hadden in plaats van deze verharde, donkere zieltjes. Ik zag vanmiddag een meisje in een speeltuin gepest worden door wat andere kinderen en wilde haar helpen. Begint haar moeder spontaan te gillen als een gevilde kat en slaat haar handtasje tegen mijn bakkes. Ik zeg het je, wie goed doet, pijn lijden moet!’ Ik vroeg hem of hij toen nog wel zijn kleren aan had. ‘Nee natuurlijk niet! Waarom zou ik kleren aan moeten hebben om kinderen te helpen?’ Ik grinnikte en nam nog maar eens een slok cola.

Een kookwekker ging en Em liep naar de keuken. Toen hij terug kwam had hij iets wat ik nergens kon plaatsen, behalve dat het er alles behalve levend of gezond uitzag. Ik vroeg hem of ik wilde weten wat hij zojuist in de oven had gedaan. ‘Nee Shitje, als ik je dat onthul, ga je me straks nog verbieden om ooit nog iets in de oven te stoppen.’ Dat deed hij wel vaker. Dingen in dingen stoppen waarvan moeilijk te begrijpen was waarom hij die dingen deed. Of hij nu dronken was of niet. Je hoeft niet altijd dronken te zijn om gek te zijn. En je hoeft trouwens ook niet altijd gek te zijn om dronken te kunnen worden. Je hoeft ook niet nuchter te zijn om gek te zijn. En..ach je weet wel.

Hij stopte ooit bijvoorbeeld een fietsbel in de wasmachine, een pepernoot in een kalkoen en een puzzelstukje in een vrouw haar hand. Dat laatste deed hij bij zijn laatste vriendin, inmiddels alweer wat jaar geleden. Aan het begin vond ze hem intrigerend, interessant, fascinerend, mysterieus en al die dingen. Ze had altijd het idee dat er ‘iets’ met hem was. Na zes jaar kwam ze erachter dat het ‘iets’ gewoon ‘gek’ was en twee jaar na die ontdekking kwam ze erachter dat ze die gekte geen dag langer meer kon verdragen en liet hem achter in zijn waanzin. Nog steeds vindt hij relaties heel leuke dingen, zolang hij er maar niet aan begint.

Vele vrouwen hebben hem om een of andere rare reden geprobeerd hem aan de haak te slaan, maar hij heeft ze allemaal op zijn eigen manier teruggeworpen in zee. Zo heeft hij tegen een vrouwelijke aanbidder verteld dat hij graag haar moeder wilde sodomiseren. Een andere vrouw heeft hij gestalkt met dooie vissen. Als ze de deur uitkwam, wierp hij haar een dooie vis toe in haar gezicht. Als ze bij hem aanbelde, deed hij de deur open en wierp haar weer een dooie vis in haar gezicht. En ga zo maar door. Een andere vrouw heeft hij gemarteld met het woordenboek. Uren en uren heeft hij alleen maar uit het woordenboek voorgelezen aan haar en zei verder geen woord.

Na een uurtje bazelen wilde ik weer vertrekken. Michael is best fijn gezelschap, maar hij leeft liever in zo min en kort mogelijk gezelschap, afgezien die paar hamsters die hij heeft. Mensen zijn volgens hem saai, want ze vallen in herhaling. Daar heeft hij een groot punt en is werkelijk de enige mens op aarde die het voor elkaar krijgt om nooit in herhaling te vallen. Zodra hij voelt dat hij zich dreigt te herhalen, zoekt hij een willekeurig voorwerp en stopt het in de oven, zodat de herhaling voorbij is, nog voordat het begonnen is. Hij vroeg me een foto van hem te maken. Jawel, zonder kleding. Toen ik enkele dagen later weer eens aanbelde zag ik een bordje met zijn foto erin met de tekst: ‘Pas op! Ik leef hier!’ Ik grinnikte en verlangde naar de cola en bijbehorende klaagzang. En ik dacht ‘ja Emmetje, gelukkig leef je hier.’