Walibi’s

‘Spaart u Walibi’s?’, vraagt de caissière van de supermarkt terwijl ik sta te goochelen met een pinkaart.
Zaterdagochtend! Van de acht kassa’s vier gesloten! Een rij klanten van een meter of zestig achter elk van die kassa’s.Verder, vol gestapelde boodschappenkarretjes waar een gemiddeld derdewereldland in één keer zijn voedseltekorten mee op kan heffen en dan rustig durven vragen of ik Walibi’s spaar (??). Peinzend kijk ik haar aan en schudt dan twijfelend mijn hoofd: “tja, daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht. Dat zou ik feitelijk eens met mijn advocaat moeten opnemen. Toevallig moet ik morgen wel naar de notaris. Wellicht dat hij mij een relevant advies zou kunnen geven.’
‘Wablief???’
‘Wilt u nu meteen een antwoord of mag ik daar een dagje over nadenken?’
‘Eh…meneer, ik bedoel alleen…’
‘En nu ik goed over nadenk; wat zijn eh..Walibi’s? U moet namelijk weten dat ik in mijn jeugd allergisch was voor sigarenbandjes. Ja, nee. U zit nu wel verbijsterd naar mij te kijken maar ik vertel echt geen verhaaltje hoor. Goh, hoe oud zal ik geweest zijn. Ik dacht een jaar of zes? “WAS IK ZES ,JAN??’, schreeuw ik naar een oude schoolkameraad die een meter of tien verder in de rij staat. “TOEN IK DIE ALLERGIE HAD VOOR SIGARENBANDJES WEET JE NOG WEL ? TOEN IK AL DIE PUS OP MIJN TONG HAD EN IK HOESTEND DE MEESTER IN ZIJN BEK SPUUGDE.”
‘JA’, schreeuwt Jan terug. “JE KREEG TOEN EEN KLAP VOOR JE HARSES VAN DIE MEESTER. HIJ HAD JE GODDOMME IN EEN COMA MOETEN MEPPEN! DAT HAD DE MENSHEID EEN HOOP LEED BESPAARD!!!”
‘Hee’, roept een klant achter mij in de rij. ‘Ken jij je bek effe houden? We schieten geen moer op met dat slappe gelul van jou. Wij willen ook naar huis, ja!!’
‘Mee eens’, antwoord ik. ‘Maar deze mevrouw vraagt of ik Walibi’s spaar, ja! Mag ik daar even een minuutje over nadenken? We hebben het hier namelijk niet over de aankoop van een pak yoghurt hoor. Als ik zo meteen eventueel met een Walibi de deur uitloop dan wil ik wel zeker weten of ik….’
‘Hee, lullo’, roept een andere klant. ‘Als je nou niet gauw op sodemietert helpen we je een handje.’
‘O, kijk!!!’, zeg ik. ‘Meneer is ongeduldig. Koop nog een pak hagelslag klootviool, dat dood de tijd. Ik word hier Goddomme geconfronteerd met een vraag van levensbelang. Een beetje respect graag ,ja! Ik ben niet iemand van de klakkeloze antwoorden Vervolgens draai ik mij weer naar de caissière.
‘Moet je luisteren lieverd. Die Walibi’s hè. In hoeveel kleuren heb je die?’
Plotseling word ik door vier man vastgepakt die mij met boodschappen en al de winkel proberen uit te gooien.
Dat vindt mijn hond Pitbull minder geslaagd waarop die zich in het strijdgewoel mengt.
En terwijl ik links en rechts de plukken haar en ander ongerief voorbij zie dwarrelen hoor ik op de achtergrond een reclameboodschap door de winkel galmen: “SPAAR NU HIER UW WALIBI’S.EN VERZEKER U VAN EEN DAG PRET VOOR U EN UW KINDEREN”

De volgende dag zijn de Walibi’s afgeschaft. Over zes weken mag ik weer in de winkel komen. Dan is mijn winkelverbod voorbij. De andere supermarkt, die ik nu noodgedwongen betreed, heeft ook een actie. Als ik zo meteen aan de beurt ben zal ik mij daar eens uitvoerig over laten voorlichten…