Warwick Avenue

Even leek het erop dat het wat zou worden. Ik hield allang geen rekening meer met zoiets, maar het klikte, ook al was de afstand groot. Als aanloop naar een vaste relatie was dat niet direct een nadeel na al die verstokte vrijgezellenjaren. De treinreis naar van Dublin naar Ulster is een mooie, en steevast wachtte je me op in Portadown om me te ontvoeren naar de boerderij van je ouders, waar je me afschuwelijk verwende. Het was heerlijk toeven waar je ’s avonds geen auto’s hoorde en de sterrenhemel kon zien. Gestaag namen de plannen voor een eigen huisje met kippen en geiten, honden en geweren daar in de heuvels van Armagh vorm aan. En een broeikasje met wiet, natuurlijk.

Als ik je niet zag, vervulde de gedachte aan jou mij met ongeoefende tederheid. Wanneer ik hier was en jij daar sms-ten en mailden we onophoudelijk, en al had ik nog nooit een geweer vastgehouden, voor die clan van republikeinse onverschrokkenen midden in dat unionistische bolwerk hoorde ik er helemaal bij. Vooral bij Pa kon ik geen kwaad doen omdat ik poteen lekker vond. Niemand in de familie kreeg die illegale 80 procentsneut door de keel. Wanneer ik op bezoek kwam, had hij steevast een fles voor mij laten afvullen, om mee te nemen naar de Republiek.

Ik had natuurlijk kunnen weten dat een tot leraar opgeklommen boerenzoon te hoog gegrepen was. Wat moet zo’n onbedorven plattelandskind met een literair geobsedeerde vieze stadsdel als ik? Want een groot kind is wat je bent: altijd vrolijk, spontaan, impulsief, naïef en vooral niet geplaagd door empathie. Toen ik in november mijn baan verloor en een maand of wat in existentiële vertwijfeling verkeerde, was enige blijk van invoelen je volslagen vreemd.

Het was eigenlijk al in september beginnen tanen, en wellicht had ik er toen mee moeten kappen. Tot kerstmis sleepte het zich voort, en toen hakte jij de knoop door. In een achtbaan van opluchting en melancholie vierde ik mijn verjaardag als vanouds: in Dublin, badend in sex, drugs en rock&roll.

Het nieuwe jaar begon ongenadig koud maar veelbelovend met een nieuwe en beter betaalde baan, waarvoor ik van Zuid- naar Noord-Dublin moest verkassen. Mij overviel een onbestemde weemoed bij het uitruimen van mijn oncomfortabele huisje in Sallynoggin waar ik slechts een halfjaar had vertoefd. Met een brok in mijn keel zei ik de spinnen in het keukenkastje vaarwel, en inmiddels resideer ik hoog en droog in Blanchardstown compleet met verwarmde badkamer op loopafstand van mijn nieuw verworven loonslavernij.

Vier uur ’s ochtends dwalend in kots- en urinegedrenkt Dublin speur ik naar een nachtwinkel. Na een serie onuitsprekelijke perversiteiten met een man of vier in de nachtsauna heb ik nood aan een fles mondwater. Even onvermijdelijk als de pislucht is de onwelkome herinnering aan ons ongemakkelijk afscheid.

Lieve jongen, jij hebt niet genoeg begrip, en ik niet genoeg liefde in mijn donder. Maak je geen zorgen; je bent een goede partij en ik durf te wedden dat je een of andere republikeinse boerenjongen heel gelukkig zult maken.

Geen Listerine te vinden op dit onzalige uur; maar ik kan natuurlijk altijd spoelen met die laatste scheut poteen, bedenk ik wanneer het begint te ijzelregenen en ik mijn hand opsteek om een taxi aan te houden.