When it rains, it pours

“Houston, we have a problem. Ana has finally crashed and burned.” Yep, dit is de grote gebeurtenis. Ana breekt. In 3.678.541 stukjes. Na weken in shock verkeerd te hebben, na bedenken hoe erg ze hem mist, hoe kwaad ze is, hoe intens verdrietig en hoeveel ze nog steeds van hem houdt, breken eindelijk de stuwdammen die haar hart en traanbuizen doen overstromen. De druppels vormden eerst een plasje, het plasje een poel en de poel uiteindelijk het stuwmeer waar de dammen niet sterk genoeg van bleken. ‘When it rains, it pours’ en hield niet op. Ana voelt zich alsof er iemand met een botte nagelvijl haar hart uit haar lijf aan het snijden is. Tergend langzaam en extreem pijnlijk, waarna een leger indianen er als bonus nog even vrolijk de regendans op doet. En met elke pijnlijke snik, denkt ze alleen maar “Waarom? Waarom? Waarom? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Wie is deze man, waar ik zoveel jaar zoveel van gehouden heb? Wie is deze klootzak zonder kloten? Wie is deze man zonder ruggegraat? Wie is dit weekdier? Wil iemand me knijpen? Hier lees je toch alleen maar over? Dit zie je toch alleen in films? En wat nou, hij houdt nog van me en hij wil me niet kwijt? Andere mannen nemen een bosje bloemen mee, als ze van hun vrouw houden! Hij weet niet wat houden van is. Hij zou Liefde niet herkennen, al zou hij er op klaarlichte dag midden op straat door op z’n bek geslagen worden! Hij zou Liefde compleet neersabelen, in de veronderstelling dat hij beroofd werd.”

Het schreeuwen wordt minder, de tranen komen niet meer zo overvloedig, haar temperatuur begint weer een beetje te zakken, de zwarte vlek voor haar ogen verdwijnt en de rode razernij zwakt af. Misschien had ze het kunnen weten; hij was tenslotte piloot en wel erg vaak lange tijd van huis. Misschien had ze meer haar best moeten doen, om hem bij haar te houden.
Misschien, misschien, misschien…

Volledig uitgeput en leeggezogen van elke emotie, pakt Ana stoffer en blik en begint de 3.678.541 stukjes bij elkaar te vegen. Daar kijkt ze morgen wel naar. Nu moet ze eerst verzinnen wat haar drie kinderen zo te eten zullen krijgen.

Ana is kalm geworden. Ze maakt zichzelf geen verwijten meer. Voordat ze met het eten aan de slag gaat pakt ze een foto van haar man en steekt ‘em in de fik. Bang dat iemand haar misschien zal horen, mompelt ze zachtjes;
“May you burn in hell, met je Braziliaanse vrouw en kinderen er bij.”