Wie het wint…

‘Gefeliciteerd. U hebt level 12 bereikt.‘, schreeuwt mijn beeldscherm in vuurrode letters. Snel bekijk ik mijn reserves. Gezondheid staat op tachtig, er zitten vijftig gouden munten in de beurs en het energiebalkje geeft tien procent aan. Shit, dat wordt weer lastig. In de vorige niveaus heb ik dus teveel over het hoofd gezien. Mijn computer begint te ratelen. Uit ervaring weet ik dat een nieuwe opdracht mij wacht. “Dit is uw laatste kans. Aan het eind van dit level dient u uw kind te vinden met voldoende gezondheid om met hem te kunnen delen. Vind Psycho en ga het gevecht aan. Wie het wint, krijgt het kind.” Pfft, wát een rotspel. Al een jaar speel ik het vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. [i] World of Recoverie,[/i], afgekort: WOR. Zwaar verslavend, absoluut niet leuk. Zuchtend bekijk ik in wat voor omgeving ik nu weer terechtkom: Mijn eigen huiskamer, de vloer bedekt met gevaarlijk uitziende eierschalen. Na enige twijfel, besluit ik mijn personage eerst te laten zoeken naar eten en gezondheid.

Behendig ontwijkt het fragiele poppetje de eierrestanten, opent kasten, slaat potten kapot en vindt wat energie en goud. Op haar tenen sluipt ze naar de voordeur. Niets geraakt! Ze komt op een druk marktplein uit. Ze móet Psycho vinden. Elke persoon wordt aangesproken, maar de enige tip die ze krijgt is ‘Zoek energie, je zult het nodig hebben’. Elke deur stampt ze in, elke vierkante centimeter wordt onderzocht en ja, ze vindt wat goud, maar geen energie. De poppetjes beginnen haar te irriteren. Ze loopt een zijstraat in.

‘Dokter’ prijkt naast een deurpost. Snel opent ze de deur, gaat voor het mannetje in het gebouw staan en hoopt dat er nu een andere tekst zichtbaar wordt. ‘U krijgt zes procent energie en één gezondheid’. Keurig popt een bedankje op in het beeldscherm. Terug naar de markt. De eerste persoon waar ze voor gaat staan heeft gelijk een goede tip. ‘Het ziekenhuis staat in het noordwesten van de stad. Daar zult u Psycho vinden. Ga naar de IJsberg’. Wederom een welopgevoed ‘Dank u zeer’.

Het kompas in de rechterbovenhoek wijst haar de juiste richting. Langzaam verandert de doodnormale stad in een glibberige lichtblauwe berg. Lopen lukt niet meer. Heel snel springen wel. Ze springt langs allerlei mensen, doktoren, psychologen, psychiaters. Ze reiken haar hun hand, maar op het moment dat ze hem wil pakken zijn ze ineens verdwenen. Haar energiepercentage daalt gestaag. Ze staat weer op vijf. Gezondheid: zeventig. Een huisje. Nog even doorploeteren. Ze kan naar binnen.

Er zijn vijf mensen in het gebouw, dat geheel wit is. De laatste wil wat kwijt. ‘U bent op de juiste weg. Ga door de Stampvoetenstraat en zorg dat u niet verplettert wordt. Aan het einde van de straat wacht u de grootste uitdaging: Het ziekenhuis. Ik geef u vijf energie mee en gezondheid voor uw kind.’ Haar manieren is ze vergeten. Ze rent het gebouw uit, springt de laatste twee stappen naar de top en begint dan te glijden. Snel, sneller. Bomen. Ze probeert de vegetatie te ontwijken. Ondanks verwoede pogingen schampt ze er drie. Haar gezondheid en energie kelderen in snel tempo, maar ze haalt het dal, waar een wirwar aan gebouwen staat.

Na lang zoeken, zonder cadeau of bruikbare tip, ziet ze een brede straat. Reusachtige medici lijken er te bokspringen. Even neemt ze pauze om te kijken of er regelmaat in de stampende voeten zit. Op het moment dat ze het door denkt te hebben waagt ze het. De eerste voeten ontwijkt ze met gemak. Even rust. Het tweede paar is ze ook voorbij. Na de vijfde ontweken te hebben ziet ze in de verte een gebouw. Op de vierde verdieping zwaait een huilend kind naar haar. Snel zigzagt ze verder. De voeten worden groter. Ze móet naar hem toe. ‘Wie het wint, krijgt het kind, wie het wint krijgt het kind’ draait gekmakend door haar hoofd. De laatste stampvoeten raken haar.

De randen van het beeldscherm worden rood. Een snelle hartslag klinkt.

Energie: Eén. Gezondheid: Tien. Goud: Ach, wat maakt goud nu nog uit?

Het enorme ziekenhuis lijkt haar uit te lachen. ‘Stumperd, denk je echt te kunnen winnen?’

De tranen van haar kind vormen een rivier, die steeds woester wordt. Ze springt eroverheen. Rent het ziekenhuis in, op zoek naar Psycho. Tot haar verbazing is hij makkelijk te vinden. Met woorden slaat hij haar om de oren. Ze verstaat hem niet. Hij spreekt Mandarijn.

De rode rand begint te pulseren, de hartslag klinkt luider, het zicht steeds meer vertroebeld.

‘Wie het wint, krijgt het kind.’