Wie kaatst kan de bal verwachten!

Hé mam, stomme trut,
Nu moet je eens ophouden te zeiken over het feit dat ik m`n kamer moet opruimen.
Ten eerste: van wie is deze kamer eigenlijk? Precies: van jou!
Aangezien ook jij vind dat ieder z`n eigen spullen schoon en netjes moet houden vind ik het niet meer dan normaal dat jij deze kamer op ruimt.
Trouwens heb ik ooit bedacht een poot op deze wereld te zetten?
Ik dacht het niet!
Jij bent degene die het bedacht heeft om een paar kindertjes op te voeden en te verwennen en op jouw manier, van te genieten.
Nou, je wordt bedankt.
Dankzij jou moet ik me nu de pokkenpleuris leren om straks een beetje fatsoenlijk de kost te kunnen verdienen. En moet ik me de rest van m`n leven krom werken om in leven te blijven.
En dat alleen maar omdat jij zo`n egoïst bent die haar oude dag wil veilig stellen.
Zodat, als jij straks achter de rollator loopt, jouw lieve zoontje je nog eens komt opzoeken.
En wanneer jij wat te kort komt straks, ik dat kan aanvullen met mijn zuurverdiende centen.
Trouwens wat zal mij het een rotzorg zijn dat hier wat rommel ligt.
Geen hond die het ziet
Dus als het je stoort, ouwe zeur, dan ruim je het maar op. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd.
‘Lieve Nick,
Telkens weer, als ik de deur van jouw kamer open en jouw klerenzooi zie, terwijl ik zo vaak vriendelijk gevraagd heb om de boel een beetje netjes te houden, voor het oog van het Nederlands volk, schieten bovenstaande gedachten door mijn hoofd. Het lijkt erop alsof je zo over me denkt.
Het geeft me een verdrietig gevoel…….`

Om hem eens een keer flink op z`n gemoed te werken legde ik bovenstaande brief op het kamertje van m`n vijftienjarige zoon. Een schat van een jongen. Maar helaas een beetje (erg) slordig. (Zoals overigens de meeste jongens van vijftien, denk ik)

Het had meer resultaat dan alle mopperkanonnades bij elkaar.
Vorige week stond er zelfs een bos bloemen op het aanrecht toen ik thuis kwam.
Op het kaartje stond: `Mam, bedankt!`
(dat je zo goed mijn gedachten kan lezen)

😆 😛 😛