Wilt u naar Jordanië gaan?

Het probleem Israël – Palestina is eenvoudig en ingewikkeld tegelijk. Eenvoudig: het land was en is van de Palestijnen, die daar immers sinds mensenheugenis wonen. Ingewikkeld: je kunt de Israëli’s, zeker als ze er geboren zijn, niet het land uitzetten. Of ze nu willen of niet, joden en moslims, Israëli’s (waaronder ook ongelovigen en moslims) en Palestijnen (waaronder ook christenen), zullen moeten leren samen te leven, op straffe van een verschrikkelijk bloedbad. Blinde fanatici aan beide zijden zullen dat laatste misschien toejuichen, maar de gewone Israëli en Palestijn willen, net als u en ik, gewoon in alle rust leven.

Een tweestatenoplossing, al dan niet in een soort confederatie, lijkt de enige oplossing. Dat lijkt nu onmogelijk, een utopie, maar had ú gedacht dat Duitsland zo snel weer één land zou worden? En wie had durven geloven dat Korea binnenkort weer één worden als China het wil? En onze ouders en grootouders hadden nooit kunnen denken dat Europa, na twee wereldoorlogen, één zou worden…

Zonder dromen blijft alles bij het oude. Maar als mensen van goede wil zich inzetten – en die zijn er, aan beide zijden – wordt het probleem in Palestina (waarvan Israël dus een deel is) ook opgelost.

Dat het tijd kost en moeite, zeker. Maar het joodse volk zou weer het lichtend voorbeeld van de mensheid kunnen worden als het afzag van een koloniale praktijk en het land Palestina eerlijk deelt met de oorspronkelijke inwoners.

Sommige lui gooien echter liever olie op het vuur. Zo zei de Israëlisch-Nederlandse politicus Wilders onlangs in Tel Aviv, dat de Palestijnen van hem naar Jordanië mogen. Vrijwillig, dat nog net. Allemaal, dat wel. Hoe gruwelijk een dergelijk voorstel tot deportatie is wordt duidelijk als u zich voorstelt dat hij in New York of Bolivia zou zeggen: de Indianen mogen van mij naar Rusland. Vrijwillig, dat wel. Maar allemaal. Maar wát als ze niet vrijwillig gaan…?