Winter

Ik heb een hekel aan de winter. Zacht uitgedrukt. Ik hou niet van donker, ik haat kou, en sneeuw en ijs kunnen mij gestolen worden. Ik kan schaatsen noch skiёn en toen vroeger mijn vriendjes in de straat in de weer waren een paar op elkaar gestapelde ijsballen te versieren met voor huisverwarming bedoelde kolen, een ontheiligde winterpeen, en een door de buurtpedofiel geheel belangeloos (nou ja) ter beschikking gestelde pijp en hoge hoed, zat ik lekker binnen met lego te spelen. Of zoiets. Vanaf het moment dat het mogelijk was, ben ik de winterkou zoveel mogelijk ontvlucht. Zo heb ik in de loop der jaren in de wintermaanden de meeste Canarische eilanden bezocht: ik heb gelegen op de zwarte stranden van Tenerife, op de witte stranden van Lanzarote en Gran Canaria, die ’s winters, in schril contrast met de hectische zomermaanden, in alle kalmte ruimte bieden voor zelfreflectie en contemplatie .

Ik heb lange wandelingen gemaakt en denneappels geraapt op La Palma; wist u trouwens dat La Palma het eiland met het grootste hoogteverschil in verhouding tot zijn oppervlakte ter wereld is? Een steile krater die uit de zee oprijst, meer is het eigenlijk niet. De vruchtbare lava en de constante slagregens, veroorzaakt door de aanhoudende luchtstromen vanuit het noorden, die het warme verdampte zeewater meevoeren omhoog langs de noordhelling van de Taburiente, vormden de voedingsbodem voor een reusachtige variant van de pijnboom, die uitsluitend op dit eiland voorkomt. En kent u de “urban legend” dat de Taburiente een dag zal uitbarsten en dat deze uitbarsting het eiland in zee zal doen storten, op deze manier een tsunami veroorzakend die in een uur of wat de Atlantische Oceaan oversteekt en de Amerikaanse kustlijn, van Miami tot Halifax zal overspoelen?

Over Amerika gesproken, ook Zuid-Californiё heb ik menige winter bezocht. Aangezien ik ooit een klein jaar in Los Angeles heb vertoefd, heeft een bezoek daar altijd iets nostalgisch en ook iets weg van een reϋnie. En zeg nou zelf, het is toch veel leuker om als kerstlunch bij sterrenrestaurant Spargo’s lekker aan een Ceasar’s Salad te nibbelen, terwijl een actrice in spé aan je tafel je bordje nog eens extra garneert met wat “parmasan shavings”, en drie tafels verderop Michelle Pfeiffer net heeft plaatsgenomen, dan met je schoonouders tijdens de eerste lichting van het kerstdiner bij de Van der Valkvestiging langs de A15 vriendelijk doch resoluut door de bediening gemaand te worden je dame blanche in twee happen naar binnen te werken: “Er staan mensen op u te wachten, hoor.”

En voor wat betreft de Nieuwjaarsduik prefereer ik de vergane glorie van Venice Beach boven de straffe oostenwind op het Zandvoorste strand.

In Aziё is het ook beter toeven dan in het koude Holland, alhoewel je je kerstontbijt op 2e kerstdag in 2006 beter bij je schoonouders in Noordwijkerhout had kunnen nuttigen, dan op het hete zeezand van Phuket. Maar op kerstdag om 5 uur ’s ochtends vanuit een minaret uit je bed getetterd worden voor het ochtendgebed heeft wel weer iets. In 1989 heb ik de kerst bij familie in Jakarta doorgebracht. Jakarta, de hoofdstad van het land met de meeste islamitische inwoners ter wereld. In de wijk waar mijn familie woonde waren geen straatlantaarns, maar in plaats daarvan waren op iedere straathoek speakers bevestigd om op een geheel andere wijze verlichting te bieden: ze dienden om iedereen simultaan kennis te laten nemen van de oproepen tot gebed. Vijf maal per dag, zeven dagen per week!

Ook toen ik in het Midden Oosten verbleef, heb ik deze indringende oproepen stoïcijns genegeerd. De periode dat ik daar was, in Koeweit, vlak na de eerste Golfoorlog, omvatte twee winters. Ik werkte er voor IBM en ik moet bekennen, ècht gezellig was het nou ook weer niet, maar ja, je moet er wat voor over hebben om de elfstedenkoorts te ontlopen.

Ik ben zelfs een paar keer helemaal naar down under gevlucht. Ik ga liever snorkelen bij Green Island in de Great Barrier Reef dan dat ik ’s ochtends mijn ruiten zit te krabben en ik rij liever in de stoffige Simpson woestijn dan op ’s Neerlands bepekelde wegen in de ochtendspits.

Maar de laatste tien jaar heb ik mijn hart verpand aan Zuid-Afrika. Nadat ik niet lang daarvoor mijn hart had gegeven aan een meisje, dat de eerste 24 jaren van haar leven in Zuid-Afrika heeft doorgebracht. Jaarlijks kom ik er om de winter te overbruggen. Soms zit ik er een paar weken, soms een maand of twee en dit jaar bijna 6 maanden. Ik heb er een paar jaar geleden zelfs een huis gekocht. Ik ben gek van dit land. Van de warme wateren van de Indische Oceaan tot de ijzige Atlantische onderstroom bij Camps Bay. Van de woeste “branders” in Tsitsikamma tot de woeste hoogten van de Drakensberge. Van de uitgestrekte dorheid van de Karoo tot de sappige groene velden van de Transkei. Van de frisse zeewinden van Kaap de Goede Hoop tot de klamme tropische hitte van Kwazulu Natal. Van de onbarmhartige koperen ploert in de Kalahari tot de welkome zomerregens in Gauteng. Van de “Big Five” in het Krϋgerpark tot de haaienkooien in Hermanus. Van de “plakkerskampen” in Khayelitsha tot de statige straten van Bishops Court. Van de alomaanwezige Tafelberg in Kaapstad tot de millennia-oude grottekeningen in Saalmanslaagte. Van de rustieke ingetogenheid van de wine estates in Stellenbosch tot de urbane hectiek van het financiёle bastion Sandton. Van een malse spitbraai tot een goedgevulde waterblommetjiebredie. Van natte kudu-biltong tot droogzout bokkoms. Van een Meerlust Rubicon tot uit millies gebrouwen umqombothi-bier. Van het deftige cricket tot het ruige rugby. Van sakkie sakkie tot kwaito. Van het klikkende Xhosa tot het vertederende Namaqua-Afrikaans.

Als in Nederland medio september de laatste vakantiegangers zijn teruggekeerd van hun zomerreces begint voor mij het aftellen. Nog drie maanden en dan is het ………… zomer!!