Witte kameleon

Hij wilde haar niet zien voor wat ze was en vergrootte daarmee de schade die ze hem op den duur toebracht. Vrienden waarschuwden hem voor haar en vroegen wanneer zijn ogen eens open gingen, hij begreep ze niet. Vrienden die later zijn vijanden zouden worden, ze begrepen hem niet. Samen met haar tweelingzus werd ze vijf jaar na de oorlog geboren als de jongste van tien kinderen. Haar moeder lag meestal ziek in een metalen ledikant in de voorkamer, wat voor de kinderen verboden terrein was. Na nog meer miskramen stierf haar moeder toen ze zeven jaar was.
De vader was tijdens de oorlog bezig met enge dingen en lid van de verkeerde geweest, na de bevrijding opgepakt en gevangen gezet.
Haar jeugd was een verschrikkelijke tijd, kreeg vaak klappen van de oorlogsheld en moest op haar veertiende de school verlaten om te gaan werken in een smerige fabriek.
Op de dag dat ze haar vader vertelde dat ze zwanger was, kreeg hij een hartstilstand. Zij was toen net zeventien, maar eindelijk vrij van de tiran.

De huwelijken die ze doorstond waren slecht, er was weinig geld en veel alcohol, – kreeg toch vier kinderen, die ze niet voeden kon, – de twee oudsten werden ondergebracht bij verschillende pleeggezinnen. De jongste zwierf met haar mee totdat het meisje een kamer vond boven een coffeeshop. De vierde bleef op haar veertiende bij haar vriend in het westen wonen. Moeder bleef verhuizen van stad naar stad, van man naar man. Overal waar ze geweest was, liet ze haar geliefden in woede met schulden achter.

Door vele mannen begeerd te worden, was haar opstand tegenover haar afkomst, omdat haar intelligente marktwaarde laag was, omdat ze geen cent bezat. Elke man die in haar drong was een bevestiging dat ze gewild was en aandacht kreeg. De bevrijding was altijd van korte duur omdat ze de innerlijke overtuiging van liefde miste. Ze moest zo geleden hebben onder haar eigen gebrek aan talent, dat ze had moeten compenseren met hard werken van haar lichaam. Zij had maar zo weinig bevestiging nodig om voort te gaan op de ingeslagen weg. Een bemoedigend knikje, een glimlach die een fractie te lang duurde – het was genoeg om het zelfinzicht weer voor lange tijd te ontlopen. Ze zou opnieuw op zoek gaan, opnieuw gewild worden, opnieuw de vleugels van extase uitslaan en ontgoocheld terugkeren bij het volgevreten beeld dat ze van zichzelf had. Als noodzakelijk tegenwicht kon ze er voor zorgen dat ze altijd een geliefde had om veilig bij thuis te komen en de schijn van normaliteit op te houden.

Simon kwam haar tegen, nadat hij drie jaar daarvoor verlaten was door zijn echtgenote. Hij bleef achter met zijn kinderen. Het was niet zijn sterkste periode en het zou hem vele jaren en een hoop geld kosten, voordat zijn verstand doorkliefd werd met de harde waarheid. Voor hem was ze de grote liefde, ze gaf wat hij het liefste zag en hij wilde erin geloven. Ze voedde de hoop. Op liefde die voorbestemd was, op twee gescheiden helften die elkaar vinden te midden van miljoenen.

Ze reflecteerde feilloos wat in iedere sociale situatie van haar werd verlangd. Haar weergave van de werkelijkheid was volmaakt, op één ding na. Eén levensgebied was ontoegankelijk voor haar omdat ze het niet kende en begreep: intimiteit. Dit kon ze niet imiteren, zoals een kameleon het wit niet kan aannemen.