Zonnestralen spetteren uiteen, in mijn gezicht, het overdonderende kleuren spektakel trekt zich aan mijn gezichtsbedrog voorbij.
Gedachten storten zich als waterval in mij neer, de vernevelde gedachten tuimelen over elkaar, zoveel ineens, waar te beginnen. Waar is het denkbeeldige zuchtje wind, welke bevrijdend kan werken in deze kolkende oceaan van verhitte gedachten. Waar is de druppel welke door de zwaartekracht tegen wil en dank uiteen spat op de bloem, in veel kleurige nevel van prisma werkend geluk. Ik zoek een reikende hand, ik voel mij hulpeloos. Loze hulp wordt mij aangereikt, mijn roep naar iemand, iedereen en niemand.
Mijn gedachten, mijn gevoel van waarheid, welke soms meedogenloos, door andere woorden verkeerd worden beschreven. Verstoren mijn gedachten.
Zijn mijn gedachten altijd verkeerd, zie ik het niet, of zijn het de anderen welke mijn inzicht niet kunnen volgen.
En daardoor stranden, op de verkeerde stranden, en zo de horizon niet zien. Of ben ik het die uit de nevel, de uit de vele facetten, bestaande waarheden, de verkeerde kiest of zijn dit de anderen.
Mijn waarheid welke ik krijg aangereikt van uit honderden jaren van opvoeding, gedachten van diegene die mij, mijn voorouders, gevormd hebben.
Iedere generatie heeft iets aan mijn gedachten toegevoegd, mijn persoon gevormd. IK, met mijn eigen vrije gedachten en keuzes. En nu worden mijn woorden, simpel weg door een ander, met een ander verleden, opzij gezet als een bagatel, welke hem in de weg zit.
Soms met een simpele pennenstreek, wordt je neergestoken, diep in je ziel geraakt.
Ga door, wie is die ander, kent hij mij zo goed dat hij mijn gedachten kent, mijn motivatie, mijn gedachten, mijn redenen.
Waarom is het zo, waarom, waarom denken anderen altijd het gelijk te bezitten.
Mijn schouders schokken, mijn gedachten worden me teveel. Ik zoek mijn waarheid vertel deze aan de anderen.
Niet met de bedoeling ze te overtuigen maar alleen om ze een stukje van mijzelf te geven.
Zou het delen van gedachten niet genoeg zijn om samen de wereld door te gaan?
Senahponex
8 reacties
Troy · 4 juli 2006 op 15:43
Woorden schieten altijd tekort in hun omvattendheid. Eerst zag ik het als de typische worsteling van een schrijver, tegenwoordig zie ik het als een tekortkoming van de mens. Niemand begrijpt je, en niemand kan vol overtuiging zeggen dat hij of zij je volledig begrijpt. Wat rest is enkel een poging tot het delen. Een poging tot het begrijpelijk maken van een gevoel. Mensen die zeggen dat ze weten wat er in je omgaat, en ondertussen geen flauw benul hebben, kunnen nogal wat frustraties oproepen. Ze wijzen je op je onvermogen om je als mens werkelijk uit te kunnen drukken. Dat is wat ik uit je tekst haal.
Lang leve de pogingen die wij doen om begrip op te brengen. We blijven falen, maar we blijven proberen. Gelukkig is er altijd nog het lichaamscontact.
KawaSutra · 4 juli 2006 op 18:30
Zoveel mensen, zoveel zinnen. En voor ieder kunnen woorden weer een andere betekenis hebben. Iedereen heeft dus eigenlijk gelijk.
Je hebt je gedachten mooi verwoord. Misschien kun je nog eens wat aandacht geven aan het juiste gebruik van de leestekens.
Prlwytskovsky · 4 juli 2006 op 19:01
[quote]Soms met een simpele pennenstreek, wordt je neergestoken, diep in je ziel geraakt.[/quote]
Hoe waar is deze zin. Mooi neergezet Senahponex.
WritersBlocq · 4 juli 2006 op 21:53
[quote]En daardoor stranden, op de verkeerde stranden, en zo de horizon niet zien.[/quote]
Deze zin, en meer in dit stukje, zijn prachtig! Voor mij is dit 1 van de meest besnappelijke stukjes die als fictie zijn ingestuurd. Wel zie ik veel ‘welke’, maar het viel mij alleen maar op, zonder dat het stoorde. Mijn complimenten!
Li · 4 juli 2006 op 22:12
Een column die het waard is om meerdere malen gelezen te worden. Je hebt de woorden in mooie pakkende zinnen weten te vangen.
Li
Mosje · 5 juli 2006 op 08:25
Mooi stukje.
Chantal · 5 juli 2006 op 19:32
Mooi geschreven 🙂
Mup · 6 juli 2006 op 05:06
Je kunt alleen maar tegen ,mensen aankijken, nooit in ze. Mooi weergegeven,
Groet Mup.