WVNTTK

‘Of er een raam open mag?’ De vergaderruimte, aanvankelijk met zorg gekozen door de directiesecretaresse, is dubbel geboekt. Nu zitten ze veel te krap, met de lip op elkaar, aan de zuidkant in de bloedhete zon, aan een veel te kleine tafel. De laatste vergadering voor de vakantie.

Braaf worden alle agendapunten in no time afgewerkt. Tot grote ergernis van de directeur. Die heeft nog ambitie en hoop. Veel hoop. Dat alles goed komt. Nog voor de vakantie. Maar datgene dat nog goed moet komen staat helaas niet op de agenda. Alle hoop heeft hij gevestigd op het een na laatste agendapunt. Zou het op tafel komen?

Zijn gedachten zakken af. De hitte in de kleine ruimte wordt hem te machtig. Heel even laat hij de controle los en laat zich meevoeren in een korte droom. Hij bevindt zich in een luxe vergadersuite met airco en fluwelen stoelen. De deur van de vergaderruimte gaat open. Maar niet nadat hij de vergadering gesloten heeft. Uit de zware notenkast worden champagneglazen tevoorschijn getoverd en een beste fles.

‘Laat de dames maar binnenkomen!’ Prachtige dames in zwarte, witte en rode lingerie. Voor ieder wat wils. Ze springen elegant op tafel, geholpen door de onderdirecteur, zijn meesterknecht. De zinnigste dame loopt zwoel naar hem toe. Ze knikt langzaam door haar knieën, al draaiend en wippend met haar stevig kontje. Stoïcijns en geheel in stijl volgt hij haar bewegingen en ontvangt een vette knipoog. De tijd verdwijnt.

‘Heeft u nog iets directeur?’
De directiesecretaresse stoot hem onder tafel aan, met een zacht knietje.
‘Eh, ja, ja, …’
Hij weet bij God niet wat er al besproken is. Hij heeft het gevoel dat hij een paar uur van aarde is geweest.
‘We hebben het over een ding nog niet gehad.’
Alle ogen zijn nu op hem gericht. Het afwijkende gedrag van de directeur zet iedereen op scherp.
‘Affaires!’
De directiesecretaresse valt bijna van haar stoel. Dit mag niet ter tafel komen.

‘Naar ik vernomen heb zijn er heel wat affaires gaande. Aangezien wij een open bedrijfscultuur hebben zou ik u allen willen verzoeken openheid van zaken te geven. Maar bespaar me de details. Graag lean en mean, zonder bijzaken, benoemen wie, wat, waar en waarom. En om geheel in stijl te blijven, graag SMART. Specifiek, meetbaar, actueel, reëel en met tijdsaanduiding. We beginnen bij Max.’

‘Anita, seks, kopieerruimte, uit verveling, oraal, iedere dag, na de lunch.’
‘Liesbeth!’
‘Peter, kerkbezoek, in het toilet, voor de fun, voor het zingen de kerk uit, een keer in de week, meestal op woensdag, gisteren nog, tien uur in de ochtend.’
‘Chantal!’
‘Anouk, spelen, speeltuin naast de zaak, spanning opzoeken, bloot op de glijbaan, dagelijks, zodra het pikdonker is.’
‘Jan-Willem!’
‘Eh … eh … eh … moet het echt op tafel … meester … eh … directeur?’
‘Ja, Jan-Willem, alles voor de goede zaak!’

De directiesecretaresse Jannie valt flauw en van haar stoel. Het is weer zover. De onderdirecteur schenkt een glaasje water voor haar in. Vers uit de kraan. De directeur kondigt pauze aan.

‘We zullen even kort pauzeren dames en heren. Het is een delicate zaak, al die affaires. Het doet me alvast genoegen om te horen dat veel ruimtes in en om het gebouw efficiënt en regelmatig gebruikt worden. Dat maakt alle kosten zinvol. Over een kwartiertje weer aan tafel.’

Tot de rondvraag is het nooit meer gekomen. Na alle openbaringen van het volledig personeel liep de laatste vergadering uit op interne oorlog. De zaak ging failliet. Door een uitgebreid netwerk en het resultaat van jarenlange uitstekende klantenbinding en niet te vergeten een uitermate soepel lopende afvloei-regeling vond iedereen een nieuwe baan.