Zeeziek

Door het coronabeestje gaat het mentale welbevinden van de gemiddelde single Belg erop achteruit, lees ik in een magazine. Ik weet niet waarom, maar ik voel me meteen aangesproken. En in een volgende eenzame bui neem ik me voor om oprecht op zoek te gaan naar een knuffelcontact. Een man die uiterlijk geschikt is voor huid-tot-huidcontact waarmee ik gezellig wat tijd kan doden.

Die man vinden is bij nader inzien moeilijker dan gedacht. Ik ondervind namelijk al snel dat het online dategedoe niets voor mij is. Denk ik. Te weinig inhoud, maar ook te veel arrogantie en spellingsfouten. Om over de bewerkte (en vaak van internet geplukte) foto’s maar te zwijgen. En ik krijg heel wat: rare vragen, dickpics en psychologische studies over mij als persoon. Ik krijg zodanig veel gezeik over me heen dat ik bijna begin te twijfelen aan mezelf.

Maar daar is hij dan: Porsche911 aka John. Een selfmade veertiger met twee dochtertjes die op zoek is naar… Ja, naar wat eigenlijk? Na wat heen-en-weer-gemail legt John zijn ziel bloot en ontdek ik (verrassing!) een gebroken hart. John is het vertrouwen in vrouwen helemaal kwijt en is op zoek naar een vrouw die hem daarvan kan genezen. En egoïstisch zoals ik ben, verbreek ik na deze bekentenis alle contact. Ik heb namelijk geen zin in een man met een hechtingsproblematiek. John stuurt me nog een paar berichtjes die ik zonder verpinken naar de prullenbak verschuif. Opgeruimd staat netjes, toch?

Maar een paar weken later vinden we elkaar terug. Alsof het zo moest zijn. John stuurt of hij me kan bellen. Hij gaat een paar dagen naar Italië voor zijn werk en wil voor zijn vertrek even uitzoeken wat er speelt tussen ons. Ik ben ondertussen zodanig wanhopig en geef het daarom een kans. En het onverwachte gebeurt… Terwijl hij over zijn herdershond vertelt, vraag ik me af welk gezicht bij deze leuke stem past.

Wordt vervolgd…