Zeg maar nee dan hou je van twee…

Dit weekend ga ik logeren bij mijn vriend, dan belooft het heel gezellig te worden.
Vanavond lekker stappen en morgen ga ik mijn rust vinden met een dagje vissen.
Ik voel me gelukkig en content, maar ik heb heel veel moeten doorstaan om dit eindelijk te bereiken
Mijn vriend is de eerste man geweest waar ik ooit van heb gehouden en na zes jaar is hij nog in mijn leven. In mijn tiener jaren hield ik een relatie nooit langer vol dan maximaal twee weken.alles werd voor mij te voorspelbaar en zaai dus maakte ik het uit en was weer vrolijk vrijgezel.
Erg blij was ik er niet mee, ik vroeg mezelf af waarom mijn vriendinnen het leuk hadden met hun relatie voor lange tijd en ik kon me niet binden.ach dacht ik, dat komt later wel ik wil nu nog zo veel doen.
Ik was ook best streng Engels op gevoed en het kwam niet bij me op om binnen twee weken met een vriendje naar bed te gaan met het gevolg dat ik maagd bleef en alleen kon kwijlen over de sex verhalen van mij vriendinnen.
Ik geloofde er heilig in dat ik met mijn 81 ste nog maagd zou zijn, stof voor bizarre nachtmerries
Met mijn achtentwintigste was later nog steeds niet gekomen, ja ik hield het wel langer uit met mijn vriendjes +/- drie jaar maar van hen houden..NEE dat niet.
Ik was ze al vaak voor de drie jaar al goed beu maar vond het altijd vreselijk om een relatie uit te maken, dus hing veel langer vast dan de bedoeling was.Stom want als je hart er niet in zit gaat het toch op den duur over en uit zonde van de tijd verspilling, maar dat is meestal achteraf niet waar?
Ik vond het best erg dat ik nog nooit iemand had ontmoet waar ik diepe gevoelens voor had en echte plannen mee kon maken voor de toekomst.
Mijn vriendinnen hadden huisje, boompje, beestje en eigenlijk wou ik dat ook, maar zoiets kan je niet forceren.
Totdat ik hem ontmoete tijdens het stappen, Hij stond van een afstand naar me te staren met zijn doordringende ogen.
Ik werd er heel onzeker van en wist geen houding te geven, dus voor mij dan maar een manier om het ijs te breken en dat was een gekke bek te trekken en het werkte want hij schoot in de lach en het ijs was gebroken.
De relatie met hem ging heel goed en ik was ontzettend gek op hem,na wat tijd realiseerde ik dat ik eindelijk echte liefde voelde ..ik hield van hem en niet z’n klein beetje ook.
Maar na een jaar of zo begon hij te veranderen, hij was nogal egoïstisch en wou altijd dingen hebben zoals hij dat wou ,lukte dat niet dan werd hij koud en hatelijk.
Hij deed me veel pijn en verdriet want ik wou zo graag vast houden aan dat gevoel van geluk en liefde, ik wou ook zo graag dat hij ook alles over had voor mij .
Maar ik , ik kwam pas op de laatste plaats, achteraf besef ik dat hij gewoon te jong van geest was, hij was niet klaar voor dat huisje,boompje ,beestje gedoe.
Aan de enne kant wou hij dat wel ,maar de invloeden van zijn vrienden waren te groot.

Als hij naar mij luisterde scholden zijn voetbal mongolen (vrienden)hem uit voor homo en tja dat was niet stoer.
Uit eindelijk toen ik twintig weken zwanger was liet hij me in de steek, ik hoorde of zag niks van hem voor een jaar.
In dat jaar moest ik sterk blijven en veel verwerken, ik moet zeggen dat lukte me aardig, ook al had ik veel verdriet voelde het ook als een opluchting, eindelijk was ik van hem los.
Eindelijk kon ik weer mijn echte ik terug vinden en lekker in mijn vel gaan zitten.
Maar ik beloofde mezelf nooit meer van iemand te houden..NOOIT MEER..
Niet dat ik daar gelukkiger van werd maar het gaf me een sterk en veilig gevoel.
Na een jaar kwam hij terug in mijn leven en we werden vrienden, we deden veel praten over vroeger en ik kreeg een paar antwoorden op de grote WAAROM dingen…
Hij vertelde mij dat hij na het weg gaan van mij flink op zijn bek was gegaan en zwaar ongelukkig was, maar hij durfde de stap niet meer te maken om kontact met me te zoeken omdat hij wist wat voor klote streek hij mij had geflikt.
Hij zou zijn les hebben geleerd en hij was daar door eindelijk volwassen geworden.
Ik ga nu iets langer dan een jaar als vrienden met hem om en heb zelf ontdekt dat hij inderdaad veranderd is en dat het niet allemaal loze woorden waren.
Ik heb nu de stap genomen om weer met hem verder te gaan en een toekomst op te bouwen.
Ik ben gelukkig en mijn kinderen hebben hun vader terug dus ook erg gelukkig.
Maar mijn angst dat ik alleen en voor altijd van hem zou houden was niet juist.
Tijdens dat jaar leerde ik een ander kennen, door verschillende redenen kon het niet wat worden tussen ons maar we hebben wel een heel speciaal vriendschap er aan over gehouden.
Ik bewonder hem, hou van hem en heb een diepe respect voor hem.
Ik zou hem ook nooit kwijt willen als mijn maatje.
Dus ondanks alle verdriet schijnt nu weer de zon voor mij en ik ga een mooie toekomst tegemoet met maar liefst twee mannen in mijn leven waar ik ziels veel van hou…….mooi toch.