Zelfs in de nacht was de zeetemperatuur zwemwaardig

Zo nu en dan verlang ik terug naar mijn tijd in Barcelona. Ik heb er een jaar gewoond en het is alweer bijna zeven jaar geleden, maar de herinneringen hangen in mijn huis in de vorm van een kaart van Spanje en wat foto’s. Gisteren had ik bezoek van een vriend die voor het eerst bij mij thuis kwam. Het is deze kaart die onvermijdelijk leidt tot gespreksstof en het ophalen van herinneringen uit deze tijd. In dit geval leidde het ook tot een uitnodiging voor een weekend Barcelona te zijner tijd. Zou weer eens leuk zijn! Ik wil graag nog eens real life memories ophalen. Het is vandaag zo koud buiten, dat was in Barcelona wel anders. Het klimaat was fantastisch, ik zou me er graag willen opwarmen. De winters zijn niet warm, maar wel zacht, en het is niet ongewoon om in december nog in trui buiten te lopen. De zomers zijn helemaal te gek, ik heb in geen maanden meer ervaren hoe het voelt om mouwen te dragen. Zelfs in de nacht was de zeetemperatuur zwemwaardig. Hoeveel vrijer voel je je dan?

Door schade en schande leerde ik de taal. Zo leerde ik dat mijn collega’s me niet begrepen als ik zei dat het gehuild had buiten. Het was ook beter om niet tegen mijn huisgenoot te zeggen dat ik lullensoep aan het maken ben. Tussen de natives leer je het meest. Het was dan ook een verademing dat niemand in mijn buurt het nog had over paelja en tortilja’s of – Godbetert – tekielja (één l, mensen!! En al waren het er twee, djiezzz…) Alleen dat Catalaans heb ik nooit goed begrepen. En ook niet waarom ze mijn vriendinnetje – die toch zo haar best deed om een pa amb tomàquet te bestellen – maar niet helpen wilden. Ach, gelukkig kun je ook in Friesland Nederlands leren.

Het leven is rustig. Op mijn werk, een grote Amerikaanse bank was er niks van te merken. Daar werd van ons verwacht dat we hard werkten, zoals ik gewend was in Nederland). Maar ik had er flexibele werktijden, en leefde buiten werktijden dan ook geheel volgens het ‘mañana, mañana principe’, wat in mijn geval vooral inhield dat ik werkte tot 8 uur ’s avonds, veel buiten leefde en mijn dagritme zich meer verschoof naar de avonden. Mijn huisgenoot kreeg een lachstuip toen ik hem vertelde dat wij als kind om klokslag 5 uur aan het avondeten zaten en ook een vriend van mij begreep mij niet toen ik om 8 uur meedeelde dat ik het tijd vond om een restaurant op te zoeken.

In Nederland heb ik zoveel te doen, dat het eigenlijk vaak niet in me op komt om eens naar een museum te gaan. En eerlijk is eerlijk: de Randstad heeft nog wel wat te bieden, maar in Brabant valt er, enkele uitzonderingen daargelaten, niet zoveel te beleven. In Barcelona was het echter een bijna wekelijks terugkerend uitje en er was altijd wat nieuws te zien. De locals en de vergroeide importburgers hadden mij altijd wat leuks te vertellen. En op mijn beurt vond ik het heerlijk om vrienden die mij kwamen opzoeken rond te leiden in de stad waar je minimaal twee weken voor uit moet trekken om alles gezien te hebben.

Maar toch, toen ik terugging naar Nederland was ik gelukkig. Hoe leuk het ook was, ik wist weer wat ik gemist had. Ik wist wie mijn vrienden waren en dat ik ze gemist had, mijn familie was weer binnen handbereik en er stond me een nieuwe uitdaging te wachten: een nieuwe studie. En de Nibb-its natuurlijk, die had ik gemist. En de borrelnootjes, al ontdekte ik op de allerlaatste dag dat ik ze in een winkeltje om de hoek al die tijd had kunnen kopen….