Zijn Zonneschijn

Zonnestraal nadert de opgekropte op terrasjes zittende levensgenieters die zich allen realiseren en doen wat Hij ons ooit verboden zou hebben. Allen zich toch door de hemel gezegend voelend door de warmte die ervandaan komt. Met een wierrokende pluimende sigaret in de ene en wit geschuimd goudgeel wijwater in de andere hand proosten de alledaagse zonderlingen wellustig op de zalige zonnige zondiging. Waarom uitkijken naar het hiernamaals als deze met de straal van de zon zich over dit leven neer lijkt te strijken? Een zondag die zijn naam eer aan doet laat de mensen ver weg van hun huis en dat van Hem. Het bedehuis biedt hoogstens een uitbreiding op het toch al zo mooie aanzicht van het centrum. Het geheel dat prachtig zichtbaar wordt vanuit de richting de warmte opgestelde hangstoelen. Op deze rustige rustdag werken werklustige halfontblote vrouwen een halfgevuld rodewijnglas en een aangebroken brood weg. Gebroken van ouders en naasten proberen ze tijddodend de show en passerende echtgenoten te stelen. Als tenniswedstrijd kijkende hofdames bekijken ze de passerende meute en wanen zich vulgaire seks te hebben met diegenen die er het meest verbluffend uit zien. Man of vrouw dat deert de enkele bronstige rondborstige dames niet. Als ze maar bevallig zijn en langslopen. Genietend en gniffelend keren ze bij gebrek aan voorbijgaande goden hun met een grote zonnebril bezette gezichtje richting de zon. Ook deze vrouwen worden kennelijk verwarmd door de vleiende stralen die van Hem afkomstig zouden zijn.

Smerige vunzige ventjes die denken onopvallend grommend de voluptueuze vrouwen te kunnen keuren vervolledigen het terras. Als tot rotten overgaande gaatjes worden de lege plaatsen gevuld met deze mannetjes die je doorsnee, wat dat ook moge zijn, zou kunnen noemen. De in pakken getooide zwervende zakenlui zeggen zonder zelfinzicht tegen elkaar thuis hun godverdomde teef niet te willen neuken, maar één van dezen hier, doelend op de van de vuillakken wegkijkende dames, dezelfde avond nog. Alsof deze wel of niet minderjarige vrouwen hun zonder twijfel aanwezige erectieproblemen voor lief zouden nemen. Maar ze denken vast die schijn met belogen arrogantie hoog te kunnen houden. Wanneer de kwijlende kantoorkalfskoppen inzien dat de meisjes meer van de van Hem afkomstige zonneschijn zullen houden dan van de op het terras zittende medemens realiseren ze zich dat ook zij behagend beschenen worden door de liefhebbende zonneschijn. Licht geschrokken beseffen ze wat voor een geweldige dag, wat voor een zalig leven, dit is. Zelfs zij voelen de warmte, zelfs zij zijn gelukkig, zelfs zij hebben hun walhalla al voor hun sterven.

Zonder offers hebben al de op het terreurterras aanwezige zonderaars het paradijs nu al gevonden. Er is geen hel, geen heilige gave, geen geloof aan voorafgegaan om deze zonnige zondag, dit gezegende leven, met open armen te kunnen ontvangen. Zonder geloof in Hem, maar wel genietend van wat Hij gemaakt zou kunnen hebben zijn de mensen zienderogen zelfgenoegzaam. Hij schijnt geen afgunst te hebben. In elk geval tot hierna blijkt Hij geen onderscheid te maken in de geschonken warmte van de zon. En dat bewijst Hij, mocht Hij ergens zijn, door zelfs de zondiging te beschijnen met liefde. De ongelovige terrasbezetters beseffen het en genieten verder van het op dit moment aanwezige heerlijke verblijf.

Wanneer deze mensen uiteindelijk de hel zullen betreden hebben ze de hemel al gehad. Zo zou het moeten zijn, allen genietend van nu en beseffend dat vertrouwen op een leven hierna enkel veronderstellen is. Slechts de mensen die de hel al hebben gehad wanneer ze aan de poort kloppen, zij die de schoonheid van dit bestaan ondergeschikt maken aan wat hierna mogelijk zal komen, moeten hopen op een al dan niet aanwezige hemel. De zondigende rest laat het eeuwige tevreden op zich af komen wat het latere overkomelijk maakt. Met het paradijs al gezien te hebben vrezen, hopen en verlangen ze niet naar na het sluiten van de ogen. Zijn zonneschijn brandt nu, en wellicht nooit later.

Hemels.